วิญญาณตามติด

• หลังจากการเดินทางไปทำธุระต่างจังหวัด และได้ไปพบเห็นวิญญาณลูกทัวร์ที่เกิดอุบัติเหตุ รถทัวร์พุ่งตกเหว (ติดตามได้จากเรื่อง "เดินทางตอนกลางคืน กับทางสายเปลี่ยว") ผมจึงตั้งใจว่าจะไปทำบุญที่วัด แต่การทำบุญที่วัดของผม มักจะไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขาสักเท่าไหร่ ผมจะเลือกวัดที่อยู่ในป่า ห่างไกลความเจริญ หรือไม่ก็เป็น สำนักสงฆ์ เพราะเป็นสถานที่สำหรับปฏิบัติธรรม ของพระธุดงค์ ที่ผ่านมาหรือตั้งใจมาบำเพ็ญเพียรจิต ดังนั้น ผมจึงต้องเสาะหาข้อมูล และถามไถ่คนไปเรื่อย เมื่อมีโอกาศ

จนกระทั่ง ได้พบวัดป่าแห่งหนึ่ง จากการแนะนำของแม่ค้าที่เปิดร้านขายข้าวราดแกงเล็กๆในหมู่บ้านที่ผมผ่านโดยบังเอิญ เมื่อรู้ชื่อวัด ผมก็หาแผนที่เพื่อดูเส้นทาง และดูวันว่างของผมเอง เพื่อหาทางจะไปทำบุญให้กับสรรพสิ่งทั้งหลาย เมื่อได้วันว่างแล้ว ผมก็ไม่รอช้า ที่จะซื้อหาปัจจัยสำหรับไปถวายให้พระที่วัดป่าในวันเดินทาง ผมพิมพ์แผนที่ใส่กระดาษ เพื่อง่ายในการดูเส้นทาง จะให้พึ่งพา จีพีเอสนำทาง อย่างเดียวก็คงไม่เหมาะนัก ผมออกเดินทางแต่เช้า ไปตามแผนที่เรื่อยๆ ผ่านไปประมาณ 35 กิโลเมตร ผมก็พบกับทางแยก ซึ่งเป็นทางลูกรัง มีป้ายบอกทางไปวัดที่ผมต้องการจะไปพอดี ผมจึงเลี้ยวเข้าเส้นทางลูกรังอย่างไม่ลังเล ระหว่างทาง จะเป็นสวนต้นยางพารา สลับกับสวนต้นปาล์ม ไม่มีบ้านคนเลย มีแต่กระต๊อบ ที่สร้างไว้พักพิงชั่วคราว ผมนึกในใจว่า แล้วพระที่วัด ตอนออกมาบิณฑบาต ต้องเดินไกลเท่าไหร่เนี้ย กว่าจะเจอบ้านซักหลัง หรืออาจจะมี ญาติโยม นำปัจจัยหรือปิ่นโต ไปถวายถึงวัดทุกวันกันแน่ ผมขับรถมาได้ซักพัก ทางขรุขระมาก จนไม่สามารถขับเร็วได้ นึกในใจว่า นี่ก็ขับมา 4 ถึง 5 กิโลเมตรแล้ว ยังไม่เจอวัดอีก หรือเราจะเข้าทางผิด อาจจะมีใครนึกสนุก เอาป้ายหลอกๆมาปักไว้ก็ได้

" เป็นไงมาไงละโยม ถึงมาที่นี่ได้ " หลวงตาถามผม ผมจึงเล่าเหตุการณ์ครั้งที่ผมไปธุระต่างจังหวัดแล้วเจอผีลูกทัวร์ให้ฟัง พร้อมทั้งนำสังฆทานและปัจจัย ข้าวสารอาหารแห้ง ถวายให้หลวงพ่อ หลวงพ่อรับ และให้พรเหมือนทุกๆที่ หลังจากหลวงพ่อให้พรเสร็จ ท่านก็บอกให้ผมทำบังสุกุลเป็น ด้วยการลงไปนอนในโลง 1 คืน เพื่อปัดเปาสิ่งชั่วร้ายที่ตามติด ประมาณว่าทำให้เหมือนได้เกิดใหม่กันเลยทีเดียว ผมนึกในใจ นี่มันร้ายแรงขนาดต้องนอนในโลงเลยหรือ นอนในโลง ผมไม่กลัวหรอก แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าตื่นขึ้นมารถจะหาย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองหลวงตา ผมก็พยักหน้าตกลงทันที เพราะแววตาของท่านน่าศรัทธรามาก

คืนนั้น ผมได้นอนในโลงเป็นครั้งแรก แต่คงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ตอนแรกก็กลัวๆอยู่ แต่เมื่อได้ยินเสียงหลวงตาสวด และเทศนาธรรมให้ฟัง ผมก็รู้สึกสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างกายเย็นสบาย ยุงไม่กัด ไม่หิว และเคลิ้มหลับไปในที่สุด

ตอนเช้า มีเสียงเรียกและเสียงเคาะฝาโลงที่ผมนอนอยู่ ผมตื่นขึ้นมาและเปิดฝาโลง ก็ต้องงงกับภาพที่เห็น เพราะทั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจ เจ้าหน้าที่มูลนิธิ และชาวบ้าน มามุงดูผมคนเดียวนับสิบคน ชาวบ้านก็งง ว่าผมเข้ามานอนในโลงได้ยังไง ถามกันไปถามกันมาจนผมตอบคำถามไม่ทัน สุดท้าย ผมจึงรู้ว่า ผมนอนอยู่ที่วัดร้าง ที่ไม่มีทางให้รถเข้ามาเลย แถมรถของผมก็จอดอยู่หน้าบ้านใครก็ไม่รู้ สังฆทาน และปัจจัยต่างๆที่ผมนำมา ก็ยังวางอยู่ แต่เมื่อถามถึงหลวงตาที่ผมเจอ ทุกคนก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ท่านมรณภาพไปนานหลายปีแล้ว

ผมได้ขับรถเดินทางกลับ พร้อมคำถามมากมายในหัว จนนึกได้ว่า แม่ค้าร้านข้าวราดแกงเป็นคนแนะนำให้ผมมา เขาต้องรู้อะไรแน่ๆ ผมจึงแวะหาแม่ค้าข้าวแกงเพื่อหาคำตอบ แต่เมื่อผมไปถึง และถามหาแม่ค้าขายข้าวราดแกง สามีของเธอก็บอกผมว่า แกเสียชีวิต หลังจากที่ผมออกจากร้านของแกได้ไม่ถึง 3 ชั่วโมง ด้วยโรคประจำตัวของแกเอง.