ห้องสยอง 204

โรงพยาบาล หลายคนที่ได้ยินคำนี้ก็รู้สึกขยาด ไม่มีใครอยากที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องหรือเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยๆอย่างแน่นอน แต่ก็จะมีบุคคลกลุ่มหนึ่งที่ต้องเข้าออกโรงพยาบาลจนเป็นอาชีพ ก็คือบุคคลากรของโรงพยาบาลนั่นเอง และขึ้นชื่อว่าโรงพยาบาลแล้ว เป็นสถานที่สำหรับรักษาผู้คนมากมายให้หายป่วย และที่แน่ๆ มีคนตายมากมายเช่นกัน

พี่เอ๋ เป็นบุคลากรของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดสุราษฎร์ธานี เธอทำงานในตำแหน่งพยาบาลวิชาชีพประจำอยู่ที่โรงพยาบาลนี้เป็นเวลาหลายปีแล้ว ถ้าจะพูดถึงเรื่องแปลกเกี่ยวกับประสบการณ์ลี้ลับที่ให้คำตอบทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้นั้น เธอเจอเป็นประจำ แต่ด้วยวิชาชีพแล้วนั้น ทำให้เธอเลือกที่จะมองข้ามสิ่งเหล่านี้ และปฎิบัติหน้าที่ของเธออย่างดีที่สุด

แต่ถึงยังไงก็ตามเธอก็เคยได้เจอกับความหลอนสุดขีด ที่ทำให้เธอไม่มีวันลืมอีกเลยเช่นกัน เรื่องเริ่มต้นจากวันที่เธอต้องเข้าเวรดึก เธอเดินทางมาถึงโรงพยาบาลในเวลาดึกของคืนนั้นเพื่อรับเวรต่อจากเพื่อนพยาบาลเวรบ่าย เธออยู่ในแผนกอายุรกรรม ที่มีผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุและผู้ป่วยหลายคนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“ผู้ป่วยเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ต้องการความช่วยเหลือมั้ย” เธอพูดกับผู้ป่วยที่กำลังใช้ห้องน้ำ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงกดชักโครก

หลังสิ้นเสียงกดชักโครก เธอก็ได้ยินเสียงการขยับของเสาน้ำเกลือพร้อมกับประตูห้องน้ำก็ค่อยๆ เปิดออก เธอมองผ่านความมืดเข้าไปและเห็นเสาน้ำเกลือถูกดันออกมาก่อน จากนั้นร่างของผู้ป่วยก็ค่อยๆถูกดันตัวออกมา แสงจากหน้าต่างห้องกระทบกับร่างนั้น ในนาทีนั้นพี่เอ๋แทบหยุดหายใจ เพราะร่างที่ออกมาจากห้องน้ำเผยให้เห็นหน้าผ่านความมืดที่ชัดเจน “ป้าพร” ร่างนั้นหันมามองเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นพร้อมกับยิ้มให้อย่างน่าสยดสยอง และที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือป้าพรพูดออกมาว่า “ไว้จะมาเล่นด้วยใหม่นะ”  เธอจำได้ว่าตัวเองกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง และก็สลบไป

ต่อมาเธอก็ตื่นขึ้นท่ามกลางเพื่อนพยาบาลคนอื่นๆ เธอได้เล่าถึงเหตุการณ์สยองที่ได้เจอ ก็ได้รู้ว่าห้อง 204 มีผู้ป่วยใหม่เข้ามาแล้ว เพียงแต่เกิดอาการชักไปเมื่อช่วงหัวค่ำ และถูกย้ายไปรักษาตัวที่ห้อง ไอซียู และเหตุการณ์ก็ทำให้พี่เอ๋ไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปในห้อง 204 อีกเลย

ขอบคุณภาพหน้าปกโดย Foundry Co จาก Pixabay