อยากให้ช่วย ตอนจบ

"ยอม ยอมแล้ว อยากจะฆ่าจะทรมานยังไงก็เชิญ ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องดิ้นรนอยู่ต่อในวันพรุ่งนี้ "ช่างโอตะโกนสุดกำลัง เท่าที่เขาจะเปล่งเสียงออกมาได้

เสียงหัวเราะอย่างสะใจของตาจัน ทำให้เขารู้ว่า ตาจันคงรอเวลานี้มานานแล้ว สติเขาเริ่มเลือนลาง ช่างโอปิดตาลงและปล่อยวาง

โครม! โครม! โอ๊ย! เสียงตาจันร้องขึ้นมาแล้วก็เงียบไป

"ช่างโอ! ช่างโอ!"

ไอ้หมึก!ช่างโอนึกในใจ "ผมอยู่นี่ ผมอยู่นี่" ช่างโอตะโกนอย่างดีใจและมีความหวัง กึก! กึก! กึก! โครม! แสงสว่างจากแสงไฟนีออน ลอดมากระทบสายตาของช่างโอ "โอ้ย! ตายแล้ว" หมึกอุทาน เมื่อเห็นช่างโออยู่ในโลงศพ นอนกอดกับศพผู้หญิง มีผ้าขาวม้าสีแดงมัดมือและลำตัวติดกับศพไว้ สภาพศพผู้หญิงแห้งจนหนังติดกับกระดูก กลิ่นเหม็นเน่าลอยคละคลุ้งทั่วทั้งห้อง หมึกก้มลงไปแกะผ้าขาวม้าที่มัดช่างโอออก ผั๊วะ!ไอ้หมึกหงายหลังล้มลงเลือดสีแดงไหลเต็มหน้าของหมึก"ตาจัน"หมึกร้องออกมา "เออ! ข้าเอง เองตีข้า 2 ครั้ง ข้าตีเองครั้งเดียว มันยังไม่สมใจข้าเลย ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนักนะ" ตาจันพูดจบก็เงื้อไม้ในมือขึ้น "อะไรวะ!" ตาจันตกใจร้อง เมื่อมีคนเข้ามามัดตัวตาจันไว้จากด้านหลัง "เอ็งนี่มันตายยากตายเย็นดีแท้" ตาจันพูดพร้อมกับเหลียวไปมองช่างโอ ที่เข้ามามัดตาจันเอาไว้ "ไอหมึก ช่วยจับตาจันมัดไว้กับเสาที" ทั้งสองคนช่วยกันจับตาจันมัดไว้กับเสา

"หมึก! หมึก! ไอ้หมึก!" เสียงช่างโอเรียกหมึกที่กำนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ "ผมก็คิดเหมือนช่างโอแหละ" หมึกพูดเหมือนรู้ว่าช่างโอจะถามอะไร

และแล้ว ฝนก็เทลงมา "หมู่บ้านนี้ ฝนตกทีไร เป็นต้องไฟดับทุกที" หมึกพูดอย่างชินชากับสิ่งที่เจอ ช่างโอลุกขึ้นไปจุดเทียน และปักไว้รอบห้อง แต่ด้วยแรงลม ทำให้เทียนดับไม่หยุด "คืนนี้ดูท่าทางจะไม่ได้นอนแล้วมั้ง" ช่างโอพูดลอยๆ สถานการณ์ตอนนี้ทำให้ทั้งสองคนหลับไม่ลง ช่างโอจึงหาเรื่องชวนหมึกคุยไปเรื่อย เพื่อหวังว่าจะง่วงขึ้นมาบ้าง แต่แล้วทั้งสองก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงผ่าสายฝนมาเบาๆ

• "ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วย" เสียงร้องของผู้หญิงขอความช่วยเหลือ ดังขึ้นที่หน้าต่างข้างห้อง "งานเข้าแล้วละผมว่า" หมึกหันมาทางช่างโอพร้อมหยิบสร้อยพระที่คลองคอมาพนมมือไหว้ "บ้า! เสียงคนมาขอหลบฝนหรือเปล่า ออกไปดูหน่อยซิ" หมึกสายหน้า ช่างโอจึงลุกไปเปิดหน้าต่างข้างห้องทันที

เมื่อเปิดหน้าต่างออกไป ก็พบผู้หญิง ยืนเปียกฝนตัวสั่นเป็นลูกนก "อ่าวน้อง มาจากไหน เข้ามาหลบฝนก่อนสิ" ช่างโอบอกผู้หญิงคนนั้นพร้อมเดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน "เดี๋ยวผมไปเอาผ้าเช็ดตัวให้ นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ ไฟมันดับ มืดหน่อยครับ" พูดเสร็จช่างโอก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ที่พับอยู่ในตู้เสื้อผ้า ปล่อยให้ไอ้หมึกนั่งอยู่กับผู้หญิงคนนั้นสองคน

"ได้ผ้าเช็ดตัวแล้วน้อง เช็ดซะเดี๋ยวจะเป็นหวัด" ช่างโอยื่นผ้าเช็ดตัวให้ แต่โดนผู้หญิงคนนั้นจับมือเอาไว้ "พี่ๆ พี่จำเหตุการณ์รถปิ๊กอัพพลิกคว่ำเมื่อ 8 ปีก่อนได้ไหม" ผู้หญิงคนนั้นถามช่างโอ ผู้หญิงคนนั้นบีบมือช่างโอไว้แน่น "อ๋อ จำได้ครับ อย่าบอกนะว่าน้องคือเด็กคนที่ผมช่วยเอาไว้ มันจะบังเอิญเกินไปละ ฮ่าๆๆ" ช่างโอหัวเราะกลบความกลัวออกมา เพราะแรงบีบของผู้หญิงคนนั้นแรงเกินที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆจะทำได้ แถมมือเธอก็เย็นไม่เหมือนมือผู้คนเลย "ใช่แล้วพี่ นี่หนูเอง เด็กที่พี่เคยช่วยไว้ พ่อ แม่ ของหนูตายหมด จากอุบัติเหตุครั้งนั้น หนูไม่มีญาติที่ไหนเลย หนูได้รับการรักษาจากหมอชื่อตาจันตาจันเป็นหมอที่นั้น หลังจากรักษาตัวเสร็จที่โรงพยาบาล ตาจันก็ขอรับหนูมาเลี้ยง และออกค่ารักษาให้ทั้งหมด "

"อ่าว! แต่ตาจันแกอยู่คนเดียวมา 5-6 ปีแล้ว ถ้าหนูอยู่กับตาจันจริง ทำไมไม่เคยเห็นหนูเลย" หมึกแทรกถามขึ้นมา

"ตาจันโดนไล่ออก ด้วยเหตุผลบางประการ จึงต้องใช้เงินก้อนสุดท้าย มาซื้อที่ปลูกบ้านที่นี่ เมื่อใช้เงินก้อนสุดท้าย หมดไปกับการซื้อที่ปลูกบ้าน เราก็อยู่กันแบบอดมื้อกินมื้อ จนหนูตัดสินใจไปหางานทำในเมือง ตอนอายุ 14 ปี "

"หนูขายพวงมาลัยตามสี่แยก คงเป็นเพราะหนูหน้าตาดี เลยมีคนชวนหนูไปเป็นนักร้อง" ผู้หญิงคนนั้นเริ่มร้องไห้ บรรยากาศตอนนี้จึงเดาได้ไม่ยากเลยว่า ผู้หญิงคนนี้อาจไม่ใช่คน หมึกเริ่มคลำหาพระที่คล้องคออีกครั้ง ช่างโอเริ่มร้อนอบอ้าว เหงื่อไหล่ท่วมใบหน้า แต่ยังใจดีสู้เสืออยู่

"แล้วหนูยังทำงานอยู่ที่เดิมหรือเปล่าครับ" หมึกถามเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบ แล้วมีแต่เสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนนั้น

"หนูขายพวงมาลัยได้วันเดียว และเป็นนักร้องได้ 2 วัน" พูดจบเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม "เอาแล้ว งานเข้าอีกแล้ว" ช่างโอที่ตอนนี้เกรงจนพูดไม่ออก นึกขึ้นในใจ และกำลังลุ้นว่าจะเจออะไรอีกต่อไป

แล้วความเงียบก็หายไป เมื่อไอ้หมึกตะโกนสุดเสียง "ไม่อยู่แล้วโว้ย" พร้อมกับกระโดดออกทางหน้าต่างวิ่งผ่าฝนหายไปกับความมืด ทิ้งให้ช่างโอยืนสติแตกอยู่คนเดียว

"ไอ้หมึก! ไอ้หมึก!" เสียงช่างโอตะโกนเรียกไอ้หมึกเสียงหลง เมื่อเรียกไอ้หมึกไม่สำเร็จ ช่างโอจึงหันมาพูดกับผู้หญิงคนนั้นอย่างเขินๆ "ผมว่าจะฝากมันซื้อชาไข่มุกซักแก้ว"

• เหลือแค่สองคนในบ้านที่มืดมิด ฝนตกกระหน่ำ บรรยากาศมันช่างบีบหัวใจ จะพูดอะไร จะทำยังไงต่อดี

"หนูโดนข่มขืนและบังคับให้ขายตัว" ผู้หญิงคนนั้นเริ่มเล่าต่อ ช่างโอตกใจจนลืมความกลัวไปชั่วครู่ กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

"หนูโดนขัง และโดนทำร้ายร่างกายตั้งแต่คืนแรกที่ทำงานเป็นนักร้อง หนูใช้เวลาตอนเข้าห้องน้ำเขียนจดหมายถึงช่างโอ ทุกข้อความมีแต่ช่างโอช่างโอเป็นคนเดียวที่หนูนึกขึ้นได้ เขียนเสร็จ หนูไปฝากจดหมายให้พี่วินมอเตอร์ไซค์ ขอให้เขาช่วยเอาจดหมายมาส่งให้ช่างโอด้วย แต่หนูไม่มีเงินจ้างพี่วินมอเตอร์ไซค์ พี่วินมอเตอร์ไซค์จึงขอนอนกับหนูแทน! หนูต้องยอม เพราะนี่เป็นทางเลือกสุดท้ายก่อนตายของหนู" บรรยากาศเริ่มเงียบอีกครั้ง ฝนเริ่มหยุดตก แต่ไฟฟ้าก็ยังมืดมิดเหมือนเดิม เทียนที่จุดเอาไว้เริ่มดับไปทีละเล่ม จนเหลือเล่มสุดท้าย

"หนูจึงตัดสินใจผูกคอตาย" ผู้หญิงคนนั้นพูดเสร็จ ร่างของเธอก็ลอยขึ้นไปบนขื่อกลางบ้าน และอยู่ในสภาพคนที่แขวนคอตัวเองจนคอหัก ตาถลน ลิ้นจุกปาก ร่างกายผู้หญิงคนนั้นดิ้นกระตุกๆ เหมือนคนกำลังจะหมดลมหายใจ "ไอ๋หย๋า!" ช่างโอร้องออกมาอย่างลืมตัว ขาเขาแข็งจนก้าวไม่ออก แต่ตาก็จ้องผู้หญิงคนนั้นไม่กระพริบ ประตูบ้านและหน้าต่างปิดดัง ปัง! ซึ่งหมายความว่า ช่างโอไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้แน่นอน

ผู้หญิงคนนั้นเริ่มพูดต่อในสภาพที่แขวนคอตัวเอง "ศพของหนูถูกเดนมนุษย์สะกดวิญญาณด้วยการผ่าหน้าอกแล้วเอาผ้ายันต์ยัดไว้ที่หัวใจ"

"จากนั้นเขาก็ส่งศพหนูกลับมาให้ตาจันโดยไม่มีการชันสูตรศพ พร้อมกับปลอมจดหมายที่หนูฝากพี่วินมอเตอร์ไซค์ไว้ แกล้งบอกตาจันว่า ช่างโอเป็นคนทำให้หนูต้องผูกคอตาย"

"อย่างนี้นี่เอง" ช่างโออุทานออกมา "งั้นแสดงว่าศพที่ตาจันกำลังขุดขึ้นมา แล้วที่พี่เดินไปเจอ ก็คือ" "ใช่! ศพหนูเอง" ผู้หญิงคนนั้นแทรกขึ้นมา

"ที่หนูทำภาพแขวนคอตายให้พี่เห็น หนูอยากให้พี่รู้ว่า มันทรมานแค่ไหน" ผู้หญิงคนนั้นลอยลงมาและยืนอยู่ในสภาพเหมือนคนปกติอีกครั้ง "ทีนี้ พี่รู้หรือยัง ว่าจะช่วยหนูได้ยังไง"

ช่างโอพยักหน้า แล้วบอกไปว่า "พรุ่งนี้พี่จะไปที่มูลนิธิ แล้วจัดการเอาผ้ายันต์ออกจากร่างหนูให้เอง หนูจะได้พ้นทุกข์พ้นกรรม และได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีซักที"

ผู้หญิงคนนั้นหายตัวไป โดยไม่กล่าวลา ฝนหยุดตก ไฟฟ้ากลับมาสว่างอีกครั้ง และเป็นเวลาเช้าพอดี "ไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนกัน" ช่างโอถอนหายใจ

ช่างโอสตาร์ทมอเตอร์ไซค์คู่ใจ และครั้งนี้เขาไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเสื้อไปด้วย "เอาละ มาทำเรื่องนี้ให้จบๆกัน" พูดเสร็จช่างโอก็บิดมอเตอร์ไซค์ออกไปทันที

ระหว่างทางขณะขี่มอเตอร์ไซค์ "ช่างโอ ช่างโอ" เสียงเรียกจากด้านหลัง "ใครเรียกวะ" ช่างโอเหลียวหลังไปดูตามเสียงเรียก ปี๊น! ปี๊น! เสียงแตรจากรถสิบล้อที่สวนทางมา เอี๊ยด! โครม! สิ้นเสียงเบรคและเสียงแตรรถสิบล้อ ชาวบ้านแห่กันมามุงดู หนึ่งในไทยมุงพูดขึ้นมาว่า "ช่างโอถูกรถชน"

ช่างโอจบชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุมอเตอร์ไซค์ประสานงากับรถสิบล้อ เสียงที่เรียกช่างโอก่อนที่เขาจะเกิดอุบัติเหตุก็คือเสียงไอ้หมึก ไอ้หมึกตายเพราะกระโดดออกทางหน้าต่างในคืนที่ผีผู้หญิงมาหาช่างโอที่บ้าน ไอ้หมึกวิ่งพลัดตกบ่อน้ำร้างที่บ้านฝั่งตรงกันข้ามของบ้านช่างโอ ส่วนผีผู้หญิงคนนั้น ยืนมองศพของช่างโอแล้วบอกว่า

"สิ่งที่หนูจะให้พี่ช่วยคือ มาอยู่กับหนูหน่อย พาเพื่อนช่างโอมาอยู่ด้วยก็ได้ถ้ากลัวเหงา ไม่ต้องเอายันต์ในตัวหนูออกหรอก หนูอยากอยู่กับช่างโอ แต่พระอาทิตย์ดันขึ้นซะก่อน หนูจึงบอกพี่ไม่ทัน"