ลำบาก...หากแต่เป็นความสุข

เชื่อว่าทุกๆ ที่ล้วนเคยผ่านภาพแห่งความลำบาก เรื่องเล่าสมัยเก่าๆ รุ่นปู่ย่าตายายหรือรุ่นพ่อแม่ ที่ต้องอดทน ลำบากกับเส้นทางการเดินทาง หรือแม้แต่ในปัจจุบันก็ยังมีหลายๆ พื้นที่ที่ต้องประสบกับปัญหาเรื่องการเดินทางเข้า-ออกหมู่บ้าน แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้คนที่เดินทางอยู่นั้นยังยิ้มได้ก็คือปลายทางนั่นเอง

มีคุณแม่คนหนึ่งทำงานในตัวอำเภอ แต่เธอก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้เดินทางกลับมาที่บ้าน แม้ว่าจะเป็นเวลาพลบค่ำหรือกลางคืนก็ตาม เพราะปลายทางมีคนที่รักรออยู่ นั่นก็คือลูกชายตัวน้อยที่เป็นกำลังใจที่สำคัญที่ทำให้คุณแม่ไม่เคยที่จะยอมแพ้กับการเดินทางเลยสักครั้ง เพราะความรักที่ยิ่งใหญ่ระหว่างทางเลยกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลยทันที

มีชาวบ้านอีกหลายบ้านที่ต้องอาศัยรถจักรยานยนต์ 2 ล้อเป็นพาหนะขนส่งเสบียงที่จำเป็นไว้สำหรับยังชีพ แต่ต้องผ่านเส้นทางที่ลำบาก เสี่ยงทั้งอุบัติเหตุและพาหนะเสียระหว่างทางอีก แต่รอยยิ้มของคนที่รออยู่ที่บ้านจึงเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สามารถก้าวผ่านอุปสรรคต่างๆ ไปได้

เส้นทางก็คือบททดสอบความเข้มแข็งของตัวเราทุกคน ถนนดีก็อย่าประมาท ถนนลำบากก็อย่าบ่นให้เสียพลังงาน ค่อยๆ ก้าวผ่านไปอย่างมีสติดีกว่า เพราะว่าเมื่อเราผ่านจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดได้ก็แสดงว่าเราประสบความสำเร็จแล้ว ทุกครั้งที่ผ่านมาได้ก็ยิ่งทำให้เรากลายเป็นคนแข็งแกร่งกว่าเดิม

อย่าน้อยใจที่เราต้องลำบากกว่าคนอื่น แต่จงคิดว่ายังมีคนที่ลำบากกว่านี้มากมาย หรือคิดอีกมุมหนึ่งว่า ที่ๆอื่นก็ไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับบรรยากาศแบบนี้ เราจงภูมิใจดีกว่าที่เรายังมีวิถีชีวิตแบบนี้กันอยู่ ดีกว่ามีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว แต่ไม่เหลือความทรงจำดีๆ ให้ระลึกถึงเลย มาสร้างถนนที่ลำบากด้วยหยาดเหงื่อของพวกเราเพื่อจดจำไว้ว่าวันหนึ่งเราเคยช่วยกันจนวันนี้ที่ดีขึ้นมาได้กันดีกว่า เพราะถนนคือร่องรอยของความสามัคคีที่เรามีให้กันและกันมา แม้ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนหรือจะกลายเป็นแค่ตำนานก็ตาม แต่เราทุกคนคือผู้ก้าวผ่านอุปสรรคเหล่านั้นมาได้อย่างแท้จริง จงอย่ากลัวอุปสรรคใดๆ เพราะความลำบาก แต่หากปลายทางเป็นความสุขของเรา

ทุกภาพประกอบ โดยผู้เขียน