หลอนนี้...อีกนาน

ไซตองออมบุญรักสุข

21 ต.ค. 2021|2 min read

อ่านบทความอื่นจาก ไซตองออมบุญรักสุข

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

ประสบการณ์หลอน ๆ ล้วนทำให้เราไม่มีวันลืมได้ ใครจะไปคิดว่าจากที่ตั้งใจจะไปสร้างบุญกันได้อย่างราบรื่นกลับทำให้เราทำได้ไม่ถึงปลายทาง เพราะสาเหตุอะไรก็ลองสัมผัสกับเหตุการณ์ในครั้งนี้

ครั้งหนึ่งผมกับแฟนตั้งใจจะไปอยู่วัด ปฏิบัติธรรมสัก 2 วัน 1 คืน เพราะไม่มีเวลามากพอ ก็เลยไปหาวัดหรือที่ปฏิบัติธรรมใกล้ ๆ บ้าน 🏠 เพราะไม่อยากเดินทางไกลเหมือนทุก ๆ ครั้ง ปกติจะไปนุ่งขาวห่มขาวเข้าวัดปฏิบัติธรรมปีละครั้ง มี 5 วันบ้าง 3 วันบ้าง หรือไม่ทันจริง ๆ ก็แค่ 1 วัน ถือเป็นสร้างกรรมดีสะสมบุญกัน และได้แผ่เมตตาให้ผู้มีพระคุณ ได้กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวร ซึ่งเป็นสิ่งที่ชาวพุทธโดยทั่วไปปฏิบัติกัน

ปฏิบัติธรรม เราเข้าไปสำนักสงฆ์แห่งหนึ่ง เป็นเวลาตอนเย็นแล้ว ก็ตั้งใจว่าจะนอนสักสองคืนไปเลย เราก็เลยเข้าไปในที่สำนักสงฆ์ซึ่งเราก็ไม่ได้คุ้นเคยนัก แม้ว่าจะผ่านไปผ่านมาก็บ่อยครั้งก็ตาม ทั้ง ๆ ที่บรรยากาศร่มรื่น เหมาะกับการปฏิบัติธรรมมาก ๆ เพราะมีต้นไม้ 🌲 และลำธาร สมัยที่ยังเป็นนักเรียนชั้นประถมก็เคยมาปฏิบัติธรรมที่นี่ครั้งหนึ่ง แต่ผ่านไป 20 กว่าปีแล้วได้มาเยือนอีกครั้ง หลาย ๆ อย่างก็ไม่คุ้นตา จอดรถเสร็จก็ลองเดินไปที่สำนักงานของวัด มีพระอยู่กันไม่กี่รูปพร้อมฆราวาสที่มาช่วยงานอีกหลายคน

ร่มรื่น เข้าไปสอบถามข้อมูลและแจ้งว่าจะมาขอปฏิบัติธรรมสัก 2 วัน 1 คืน ทางพระท่านก็ให้คำแนะนำ และบอกกฎกติกาต่าง ๆ แต่ว่ากิจกรรมจะเริ่มในวันพรุ่งนี้ ให้ไปพักที่ห้องพักด้านล่างก่อน จากนั้นมีพี่ผู้ชายคนหนึ่งพาไปที่พัก ซึ่งเวลานั้นก็พลบค่ำแล้ว แต่ก็ยังมองเห็นทางเดินไป พอเห็นที่พักในคืนนี้แล้ว เลยมาขับรถขยับไปจอดใกล้ ๆ ที่พัก หลังจากพี่ผู้ชายคนนั้นกลับไป พวกเราสังเกตว่าวันนี้ทำไมไม่เห็นใครมากันเลย แล้วที่พักก็ดูเหมือนสร้างใหม่หรือทำใหม่ เป็นอาคาร 2 ชั้น รู้สึกได้ถึงความวังเวงมากกว่าสงบ มองขึ้นไปชั้นบน ก็เห็นมีเสื้อขาวแขวนอยู่หนึ่งตัว ก็คิดว่าน่าจะมีคนมาปฏิบัติอยู่ แต่พอเข้าไปสังเกตข้างในก็ไม่มีใครอยู่ ลองขึ้นชั้นบนดูก็เงียบเหงา เห็นเพียงเสื้อสีขาวที่แขวนอยู่ตัวเดียว สังเกตตรงปลั๊กไฟก็ยังมีถุงพลาสติกห่อหุ้ม สีผนังยังเหมือนทาสีใหม่ แฟนผมบอกว่า เขายังไม่ได้ทำบุญหรือเปล่า ดูทุกอย่างใหม่ ยังได้กลิ่นสี เริ่มรู้สึกน่ากลัวชอบกล

เสื้อขาว ผมเดินไปดูตามห้องต่าง ๆ ก็มีเตียงเรียงราย ข้างห้องน้ำ มีร่องรอยเหมือนเป็นห้องเก่าแต่ถูกโบกทับด้วยปูนใหม่ ยังไม่เรียบร้อยดี ใจหนึ่งก็รู้สึกหวิว ๆ เพราะมืดแล้ว รอบ ๆ อาคารที่พักก็มีแต่ต้นไม้ห้อมล้อม รอบ ๆ ก็ไม่มีแสงสว่าง มองไปทางไหนก็มืด เลยถามแฟนดูว่าโอเคไหม เธอก็บอกว่า อาจจะเป็นโชคชะตาของเราที่เราต้องมาปฏิบัติธรรมที่นี่ จะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องยอมรับ ต้องผ่านคืนนี้ไปให้ได้ ผมบอก ถ้ารู้สึกไม่ดีก็กลับไปนอนที่บ้านก่อนก็ได้เพราะอยู่ใกล้ๆ เอง ค่อยมาอีกทีตอนเช้า หรือไปหาที่ปฏิบัติที่อื่นก็ได้ที่รู้สึกสบายใจกว่า เธอก็ยังยืนยันว่าจะค้างที่นี่เพราะเป็นสิ่งถูกกำหนดให้เราต้องมาเจอ ผมเลยตัดสินใจให้ไปหาที่นอน สักพักเธอก็บอกว่าไม่ไหว น่ากลัว ตรงนั้นเหมือนมีเลือดเลย สุดท้ายเธอถามผมว่าจะอยู่หรือไป

ผมไม่รอช้า รีบออกมาจากที่พัก เปิดประตูกระจกมีเสียงเอี้ยด เหมือนฝืดพอสมควร รีบขึ้นรถกลับบ้านโดยไม่ได้ไปแจ้งให้ทางผู้ดูแลทราบเลย ระหว่างทางแฟนก็ถามว่าตอนออกมาจากอาคารได้ยินเสียงอะไรไหม ผมก็บอกว่าไม่ได้ยินเสียงอะไร แต่ความมืดนอกอาคารสิน่ากลัวสุด ๆ เธอบอกว่าได้ยินเสียงผู้หญิงร้อง.....กรี๊ดดดดด....ร้องลากเสียงยาวดังมาก เหมือนไม่พอใจที่พวกเราออกมากันก่อน (เหมือนไม่ได้มาทักทาย) แฟนผมไม่กล้าทักในตอนนั้นจนมาขึ้นรถออกจากสถานที่ตรงนั้นถึงค่อยถาม ผมนี้ขนลุกซู่เลย ดีนะที่ตัดสินใจรีบออกมา ถ้านอนตรงนั้นอาจจะนอนไม่หลับทั้งคืนก็ได้ เพราะไม่รู้จะมีใครมาต้อนรับเราบ้าง