เรื่องจำในเรือนจำของฉัน EP.2: ความเป็นความตาย

เขียนเรื่องเล่าจำ

11 ก.ย. 2022|2 min read

อ่านบทความอื่นจาก เขียนเรื่องเล่าจำ

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

เรื่องจำในเรือนจำของฉัน EP.2: ความเป็นความตาย

ภาพที่1

......แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่า "ตรอมใจ"

ผมกินอะไรไม่ได้เลยมากว่า 3-4 วันแล้ว ดื่มน้ำเป็นส่วนใหญ่ นอนก็หลับๆตื่นๆ จิตในผมย่ำแย่มาก ผมเฝ้าแต่มองประตูห้องขังว่าเมื่อไรเจ้าหน้าที่จะเอาเอกสารการประกันตัวมาให้เซนต์สักทีแต่วันแล้ววันเล่าผ่านไปโดยไม่มีวี่แววผมพยายามทำทุกทางเพื่อจะติดต่อทางบ้านโดยไม่รู้เลยว่ามันเป็นสิ่งที่ทำไม่ได้ สุดท้ายผมจึงฝากเบอร์โทรทางบ้านให้กับเจ้าหน้าที่เพื่อติดต่อให้นำยาประจำตัวของผมมาให้ ผมรอไม่ถึงหนึ่งวันเจ้าหน้าที่ก็มาบอกผมว่าแม่ผมเอายามาฝากไว้ให้แล้ว ซึ่งยาก็สามารถช่วยให้ผมสามารถนอนหลับไปได้เพียงช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ผมเริ่มนึกถึงเรื่องความเป็นความตายขึ้นมาโดยไม่คิดมาก่อนว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นจะส่งผลอย่างไรต่อการอยู่ในเรือนจำของผมต่อไปจากนี้

ภาพที่2

ผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ผมยังไม่สามารถทำใจได้จิตใจคิดว่าจะได้ออกไปไหมนะ เพื่อนผู้ต้องขังเริ่มเข้ามาชวนผมคุยเนื่องจากผมเงียบไม่พูดไม่จากับใครทั้งสิ้น ผมคุยไปร้องไห้ไปตลอด จนถึงตอนนี้ผมเริ่มถอดใจและความคิดที่ตามมานั้นก็คือ "การฆ่าตัวตาย" ตอนนี้ในหัวคิดว่าจะตายด้วยวิธีไหนดี ใช่แล้ว...แขวนคอ น่าจะเป็นวิธีที่น่าสนใจที่สุดในเวลานี้ ผมพยายามหาทางที่จะทำมันแต่ไม่รู้จะทำมันได้อย่างไรจริงๆ จนสุดท้ายความคิดผมก็นึกขึ้นได้จึงเปลี่ยนวิธีการโดยตั้งใจจะขอยาจากเจ้าหน้าที่มาแล้วตั้งใจกรอกยาเข้าปากให้หมดไปเสียเลย ผมทำสำเร็จแล้วบัดนี้ยาจำนวนเกือบร้อยเม็ดผมกลืนมันลงไปแล้ว เจ้าหน้าที่ตกใจรีบเรียกเจ้าหน้าที่คนอื่นๆมาช่วยพร้อมทั้งเปิดประตูห้องขังเพื่อช่วยเหลือผม ไข่ไก่หลายฟองถูกกรอกเข้าปากผมทันทีที่เจ้าหน้าที่เข้ามาถึง ความคิดตอนนั้นผมคิดว่าทำไมไม่พาผมไปโรงพยาบาลนอกเพื่อล้างท้องผมจะได้เจอแม่ผมสักที แต่ผมคิดผิดผมค่อยๆอาการดีขึ้นสักพักมีหมอเข้ามาตรวจวัดความดันซึ่งขณะนี้ผมเริ่มเป็นปกติแล้ว

ภาพที่3

ผมถูกเจ้าหน้าที่บันทึกพฤติการณ์เพื่อเสนอผู้บัญชาการเรือนจำ ครั้งนี้ผมโชคดีที่ผมไม่โดนลงโทษอะไรเพิ่มจากเรือนจำ.....

หลังจากวันเกิดเรื่องเจ้าหน้าที่เข้ามานั่งคุยกับผมให้คำปรึกษาและสอนผมว่าการที่เรามีชีวิตแบบนี้เป็นผลมาจากการกระทำของเราเองทั้งสิ้น จงค่อยๆ ทำใจยอมรับผลของการกระทำตนเอง ควรมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร ทั้งยังปลอบผมว่าโทษหนึ่งปีถือว่าไม่นานให้ดูนักโทษคนอื่นโทษเขาเป็นสิบปีเขายังอยู่ได้เลย ซึ่งผมก็ค่อยๆ ที่จะเข้าใจและทำใจยอมรับถึงชะตากรรมของตัวเอง

ภาพที่4

หลังจากที่จิตใจเริ่มดีขึ้นระบบร่างกายก็เริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ ผมมองดูห้องน้ำหรือที่เรียกว่า "บล็อก" ที่เปิดโล่งไม่มีประตูหรือกำแพงปิดกั้นได้ ผมสามารถเข้าบล็อกเพื่อขับถ่ายได้สักทีหลังจากที่ไม่ได้ขับถ่ายมานานกว่าหนึ่งอาทิตย์ ผมเริ่มที่จะแก้ผ้าอาบน้ำร่วมกับคนอื่นได้โดยไม่เกิดความอายใดๆ พยายามปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ให้ได้มากที่สุด ซึ่งผมก็ทำได้ บัดนี้ผมไม่ต้องการได้รับการประกันตัวอีกแล้วไม่อยากให้แม่ต้องไปหยิบยืมเงินใครๆ ตอนนี้ผมบอกกับแม่ในใจว่า "แม่ครับไม่ต้องห่วงผมๆอยู่ได้แล้วครับ"

ภาพที่5

สุดท้ายอยากขอฝากข้อคิดถึงผู้อ่านทุกท่านขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีสติไม่ตั้งอยู่บนความประมาทประพฤติตนให้ถูกต้องตามกฎหมายผมจึงอยากแชร์เรื่องราวประสบการณ์ตรงของผมเองให้ทุกท่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกหากต้องเข้าไปใช้ชีวิตในเรือนจำว่ามันทุกข์ทรมานขนาดไหนและจงรู้จัก "ผิดจำย้ำคิด" กันให้มากๆนะครับ