เรื่องจำในเรือนจำของฉัน EP.3: โควิด19 ภายในเรือนจำ

เขียนเรื่องเล่าจำ

20 ก.ย. 2022|2 min read

อ่านบทความอื่นจาก เขียนเรื่องเล่าจำ

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

เรื่องจำในเรือนจำของฉัน EP.3: โควิด19 ภายในเรือนจำ

ผมบอกกับแม่ในใจว่า "แม่ครับไม่ต้องห่วงผมๆอยู่ได้แล้วครับ"

หลังจากผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วที่เข้ามาอยู่ที่นี่ ผมเข้ามาในช่วงเวลาที่โควิด19 กำลังระบาดมากทั้งภายนอกและภายในเรือนจำ ผมคุยกับเพื่อนผู้ต้องขังเขาเล่าให้ผมฟังว่าพวกเราคงต้องอยู่ที่แดนกักตัวนี้อีกนานไม่ได้เข้าไปแดนปกติ เนื่องจากมีนักโทษติดโควิดกันเป็นจำนวนมากควบคุมได้ยากเพราะมีจำนวนคนมากในแดนขัง ผมตกใจหลังจากฟังเจ้าหน้าที่บอกกับผมว่าพวกเราอาจเป็นกลุ่มที่ต้องย้ายเรือนจำเพื่อเป็นการระบายนักโทษที่ไม่มีเชื้อโควิดออกไปเพื่อจะได้ไม่ต้องเข้าไปในแดนปกติซึ่งอาจติดเชื้อได้ง่าย

โควิด1

ผมถามเจ้าหน้าที่เรื่องการย้ายเรือนจำว่าจะย้ายพวกผมไปที่ไหน เจ้าหน้าที่ก็บอกผมว่า "เรือนจำเพชรบุรี" โอ้โฮ ผมอุทานในใจอย่างวิตกเพราะไม่อยากย้ายไปไกลบ้างซึ่งอาจจะลำบากหากทางบ้านจะมาเยี่ยมผมอย่างแน่นอน จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งถัดมาแค่ 2-3วัน เจ้าหน้าที่ก็เดินมาที่หน้าห้องขังพร้อมบอกให้ผู้ต้องขังที่มีรายชื่อต่อไปนี้เก็บของเตรียมตัวย้ายเรือนจำ ผมใจเต้นแรงและคิดว่าจะมีชื่อผมไหม เสร็จสิ้นการเรียกชื่อปรากฎว่าไม่มีชื่อผม โล่งใจเลยสิครับ

โควิด2

ผ่านไปเกือบหนึ่งอาทิตย์สิ่งที่ผมกังวลก็เกิดขึ้นจนได้ในเช้าวันหนึ่ง เจ้าหน้าที่เดินมาหน้าห้องขังและเรียกชื่อผู้ต้องขังย้ายเรือนจำซึ่งครั้งนี้มีชื่อผมด้วยครับ ผมรีบเก็บของภายในใจก็คิดว่าทางบ้านผมจะรู้ไหมนะว่าผมถูกย้ายเรือนจำเพราะตั้งแต่เข้ามาอยู่ในเรือนจำก็ไม่ได้เยี่ยมญาติเลย เพราะทางเรือนจำสั่งงดเยี่ยมญาติทุกกรณี ในช่วงสถานการณ์โควิดแพร่ระบาด

ผมออกเดินทางช่วงประมาณเก้าโมงเช้าและถึงเรือนจำจังหวัดเพชรบุรีในเวลาบ่ายของวันนั้นเอง

บรรยากาศเรือนจำจังหวัดเพชรบุรีนั้น เป็นเรือนจำที่รีโนเวทใหม่ภายนอกดูเก่า ภายในก็ยังเก่าครับ มีนักโทษที่ระบายมาจากเรือนจำอื่นแค่เพียงไม่กี่คน ผมนั่งรถเข้าไปข้างในสักพักก็มีเจ้าหน้าที่ออกมารับ พวกผมเดินลงจากรถและนับยอด จากนั้นก็ให้พวกผมเดินขึ้นเรือนนอนทันที เรือนนอนที่ผมอยู่นั้นเงียบมากมีแค่กลุ่มพวกผมที่เพิ่งย้ายมาแค่เพียง 8 คนเท่านั้น

โควิด3

วันต่อมาผมดีใจมากเพราะเจ้าหน้าที่เดินมาเรียกชื่อผมพร้อมส่งจดหมายมาให้ผม จดหมายนั้นเป็นของแม่ของผมนั่นเอง ผมดีใจอยู่ได้ไม่นานก็รู้สึกว่าร่างกายเริ่มมีอาการเหมือนไม่สบายผมมีอาการหนาวสั่นและตัวร้อน ขณะที่นอนในช่วงกลางคืนนั้นหลับๆ ตื่นๆ เพราะอาการหนาวสั่น เพื่อนๆบอกว่าผมไม่เป็นอะไรหรอกแบบนี้เขาเรียกว่า "ไข้คุก" ผมก็สบายใจขึ้นมาบ้างหลังจากได้ยิน แต่แล้วอาการผมก็ยังไม่ดีขึ้นตื่นเช้าขึ้นมาผมมีอาการจมูกไม่รับกลิ่น ลิ้นไม่รับรส ผมรู้สึกได้ว่ามันไม่ปกติแล้วจึงบอกเพื่อน ให้เพื่อนเรียกเจ้าหน้าที่มาเพื่อแจ้งอาการ เจ้าหน้าที่ตกใจรีบนำยามาให้กินแล้วให้ผมย้ายไปอยู่ห้องซอยเพื่อขังเดี่ยวเพื่อดูอาการต่อไป

โควิด4

ในบ่ายวันนั้นเองพวกผมถูกเรียกมารวมกันเพื่อให้เจ้าหน้าที่ทำการ SWAB ตรวจหาเชื้อโควิด19 ผลการตรวจทั้งหมด 8 คน ผลเป็น Negative 4 คน และผลเป็น Positive 4 คน แน่นนอนใน 4 คนที่เป็นผลบวกนั้นมีผมอยู่ด้วย และทันทีที่ผลตรวจออกผมและเพื่อนถูกนำไปกักตัวในห้องขังซอยเพื่อรอรถของเรือนจำจังหวัดกาญจนบุรีมารับตัวกลับไปเพื่อรักษาอาการ เพราะทางเรือนจำเพชรบุรีไม่มีเจ้าหน้าที่ดูแลรักษาได้ ผมเดินทางถึงเรือนจำจังหวัดกาญจนบุรีก็เกือบมืดเลย

โควิด5

เมื่อถึงกาญจนบุรีผมก็ถูกส่งตัวเข้าแดนกักโรคซึ่งอยู่ภายนอกแดนปกติ เดินเข้าไปมีเพื่อนผู้ป่วยที่ติดเชื้อโควิด19 อยู่ประมาณ 20 คน เมื่อเดินเข้าไปก็ถูกถามเรื่องราวต่างๆ ทั่วไป แต่ผมนั้นไม่ได้คุยกับใครมากนัก เนื่องจากอาการของผมยังไม่ดีขึ้น มีอาการหนาวสั่นอยู่ตลอดเวลา ผมกินยาที่เจ้าหน้าที่จัดมาให้และรักษาตัวอยู่ประมาณหนึ่งอาทิตย์ ร่างกายก็กลับมาเป็นปกติเสียที

สุดท้ายอยากขอฝากข้อคิดถึงผู้อ่านทุกท่านขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีสติไม่ตั้งอยู่บนความประมาทประพฤติตนให้ถูกต้องตามกฎหมายผมจึงอยากแชร์เรื่องราวประสบการณ์ตรงของผมเองให้ทุกท่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกหากต้องเข้าไปใช้ชีวิตในเรือนจำว่ามันทุกข์ทรมานขนาดไหนและจงรู้จัก "ผิดจำย้ำคิด" กันให้มากๆนะครับ