เรื่องจำในเรือนจำของฉัน EP.4: แดน 5 ห้อง 511

ผมกินยาที่เจ้าหน้าที่จัดมาให้และรักษาตัวอยู่ประมาณหนึ่งอาทิตย์ ร่างกายก็กลับมาเป็นปกติเสียที

หลังจากผมหายจากโควิด19 ผมก็ยังอยู่ที่สถานกักกันอีกประมาณ 1 เดือน ก่อนจะถูกส่งเข้าแดนใน ผมตื่นเต้นที่จะได้เข้าไปข้างในซึ่งแดนที่เข้าไปคือ แดน5 ซึ่งเปิดเป็นแดนพักฟื้นผู้ที่เพิ่งหายจากโควิด19 บรรยากาศภายในแดนค่อนข้างเงียบ มีผู้ต้องขังจำนวนน้อย พวกผมได้ขึ้นไปอยู่ชั้น 2 ห้อง 511 ลักษณะห้องจะกว้างมาก ประมาณ 6 x 8 ม. น่าจะได้ มีบล็อกหรือห้องน้ำอยู่ที่มุมด้านหลังของห้อง  จริงๆห้องนี้สามารถขังได้ประมาณ 70 -100 คน แต่ตอนนี้มีแค่พวกผมขังอยู่แค่ 20 กว่าคนเท่านั้น จึงสามารถหาที่นอนกลิ้ง นอนดิ้นได้สบายเลยครับ

เมื่อเข้ามาแดน 5 ผมต้องเข้าสู่ระบบบ้านหรือเรียกง่ายๆก็คือกลุ่มนั่นแหละครับ การเป็นอยู่ภายในบ้านก็จะอยู่กันแบบเพื่อน ไม่มีพ่อบ้าน บ้านผมจะมีกันอยู่ 7-8 คน เวลากินข้าวก็มากินพร้อมกัน มีของอะไรก็จะเอามารวมไว้ที่บ้านที่เดียวไม่แยกส่วนตัว ลืมบอกไปว่าพวกผมต้องอยู่ในห้องตลอดเวลา ไม่สามารถลงไปเดินข้างล่างได้เลย ถึงเวลาอาหารก็จะมีฝ่ายโยธานำขึ้นมาให้ แต่ก็สามารถสั่งซื้อของจากร้านค้าสวัสดิการได้ โดยให้จดส่งวันนี้แต่จะได้ของพรุ่งนี้ หรืออาจจะมีของที่ญาติเยี่ยมออนไลน์หรือซื้อเพื่อฝากให้เราก็จะได้รับในวันถัดไปเช่นกัน

แล้ววันหนึ่งผมก็จะได้มีโอกาสลงไปข้างล่างหลังจากอยู่แต่ข้างบนมาเป็นเดือน วันที่ 24 กันยายน 2564 ทางเรือนจำได้จัดให้มีการฉีดวัคซีนโควิด19 สำหรับผู้ที่ยังไม่เคยฉีดผมได้ฉีดวัคซีนของ sinovac ซึ่งผมก็กังวลอยู่เล็กน้อยว่าจะมีผลข้างเคียงหรือไม่ แต่พอหลังจากฉีดไปแล้วอาการผมเป็นปกติดีครับ  ถัดมาเกือบ 2 สัปดาห์ ผมก็ได้รับวัคซีนไข้หวัดใหญ่ตามมาอีกหนึ่งเข็ม

ผมอยู่ที่แดน 5 อยู่ประมาณเกือบ 2 เดือน และในเช้าวันหนึ่งก็ได้รับข่าวจากทาง ผชล. (ผู้ช่วยเหลือเจ้าหน้าที่) บอกกับพวกผมว่าให้เตรียมตัวเก็บของเพื่อจะได้ย้ายแดน ผมตื่นเต้นอีกครั้งเมื่อรู้ข่าวการย้ายแดน มีความกังวลว่าจะถูกย้ายไปแดนไหน ทราบข่าวจากเพื่อนๆ บอกไว้ว่าถ้าแดน 1-4 ก็จะดีตรงที่มีเพื่อนเยอะแต่นอนลำบากแน่นอนต้องนอนสลับฟันปลาเลยครับ ที่นอนกว้างอยู่แค่ 1 แผ่นกระเบื้องเท่านั้น ถึงขนาดว่ากลางคืนถ้าลุกไปเข้าบล็อกกลับมาที่นอนอาจหายได้ เพราะมีกันอยู่กว่า 1 พันคน หรือถ้าไปแดน 3 ก็จะสบายขึ้นนิดหน่อยเพราะมีคนอยู่น้อยกว่าแดน 1-4 มาก

หลังจากเก็บของเตรียมตัวได้สักครู่ก็มี ผชล. มาเปิดขัง ให้นับยอดและค่อยๆ เดินลงมาจากเรือนนอน ผมเดินออกมาอย่างทะมัดทะแมง เนื่องจากของผมมีไม่เยอะ มีแค่ผ้าห่ม 3 ผืน ชุดเสื้อผ้า 2 ชุด และของใช้ส่วนตัวเพียงถุงเดียวเท่านั้น ผมเดินลงมานั่งอยู่แดนกลาง เพื่อรอเจ้าหน้าที่ในแดนที่ผมจะย้ายไปมารับตัวเข้าแดน

สักครู่ ผชล. ก็เดินตามหลังเจ้าหน้าที่มาพร้อมกับแฟ้มในมือและส่งให้กับเจ้าหน้าที่เพื่อทำการเรียกชื่อนับยอด เมื่อเรียกได้ 10 คน ก็ให้พวกผมลุกขึ้นและเดินตาม ผชล.ไป ซึ่งแดนที่ผมกำลังจะไปอยู่นั้นคือ "แดน 3" นั่นเอง

สุดท้ายอยากขอฝากข้อคิดถึงผู้อ่านทุกท่านขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีสติไม่ตั้งอยู่บนความประมาทประพฤติตนให้ถูกต้องตามกฎหมายผมจึงอยากแชร์เรื่องราวประสบการณ์ตรงของผมเองให้ทุกท่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกหากต้องเข้าไปใช้ชีวิตในเรือนจำว่ามันทุกข์ทรมานขนาดไหนและจงรู้จัก "ผิดจำย้ำคิด" กันให้มากๆนะครับ

• ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านโปรดติดตามอ่านได้ต่อในEPหน้านะครับยังมีเรื่องราวให้ได้อ่านอีกเยอะครับ

เครดิตภาพ [ภาพทั้งหมดถูกแก้ไขโดย เขียนเรื่องเล่าจำ]

• ภาพปก โดย Ayrus Hill จาก unsplash
• ภาพที่1 โดย 41602 จาก Pixabay
• ภาพที่2 โดย Ron Lach จาก pexels
• ภาพที่3 โดย Nataliya Vaitkevich จาก pexels
• ภาพที่4 โดย Larry Farr จาก unsplash
• ภาพที่5 โดย Isabella Mendes จาก pexels

เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !