เรื่องจำในเรือนจำของฉัน EP. 5: แดน 3 กับการรอคอย

พวกผมลุกขึ้นและเดินตาม ผชล.ไป ซึ่งแดนที่ผมกำลังจะไปอยู่นั้นคือ "แดน 3" นั่นเอง

ผมเดินเข้าไปในแดน 3 ก็มองสำรวจพื้นที่ต่างๆ ภายในแดน บรรยากาศตอนนั้นค่อนข้างเงียบ ผชล. พาเดินไปหยุดที่หน้าห้อง 314 แล้วก็ไขกุญแจเปิดห้องให้พวกผมนับยอดแล้วเดินเข้าห้องไปทีละคน ห้อง 314 เป็นห้องที่เล็กกว่าที่แดน 5 ขนาดน่าจะประมาณ 4 x 6 เมตร รวมบล็อกส้วมก็จะประมาณ 4 x 8 เมตร ในห้องมีผู้ต้องขังเดิมอยู่แล้วประมาณ 30 คน รวมกับพวกผมที่เข้ามาใหม่ 20 คน รวมเป็น 50 คน ที่นอนก็ยังถือว่าสบายอยู่มากนอนพลิกตัวได้อย่างสบาย ภายในใจผมตอนนี้ได้แต่รอคอยว่าเมื่อไรจะถึงวันเยี่ยมญาติสักที สักพักก็มีคนยืนขึ้นแล้วบอกให้ทราบถึงกติกา กฎ การอยู่ในห้องให้ฟัง ซึ่งผมรู้ภายหลังว่าเขาคือหัวหน้าห้องนั่นเอง ผมเริ่มกวาดสายตามองว่ามีคนรู้จักบ้างไหม ปรากฎว่าไม่มีคนรู้จักเลย

ระหว่างนั้นผมก็เจอเพื่อนเพิ่มอีกหลายคน จนวันหนึ่งก็มี ผชล. มานั่งคุยด้วย พี่เขาก็พูดถึงเรื่องอภัยโทษที่จะมีขึ้นในวาระวันที่ 5 ธันวาคม พร้อมอธิบายคุณสมบัติของผู้ที่จะได้รับการอภัยโทษ ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจแล้วก็ถามพี่ว่าจะมีอภัยโทษจริงๆ หรือเปล่า เพราะถ้าหากมีจริงๆ ผมก็จะจัดอยู่ในกลุ่มผู้ได้รับการอภัยโทษทันที  หัวใจผมเริ่มพองโต ดีใจอย่างพูดไม่ออก พี่เขายังบอกผมมาอีกว่ามาอภัยโทษมาแน่ๆ เตรียมตัวกลับบ้านได้เลย

ในเดือนถัดมา ผมต้องเศร้าอีกครั้งเพราะภายในแดน 3 มีนักโทษติดโควิด ดังนั้นจึงให้ทุกคนกักตัว ไม่ให้ออกนอกห้องและแน่นอนการเยี่ยมญาติก็ต้องถูกตัดออกไปในทันที ผมกลับมาอยู่ในสถานะรอคอยอีกครั้ง รอว่าเมื่อไรจะได้ออกนอกห้อง รอว่าเมื่อไรจะกลับมาเยี่ยมญาติได้อีก แต่ยังดีที่มีจดหมายส่งมาทุกเดือน ทำให้คลายความคิดถึงไปได้บ้าง

หลังจากที่ได้อยู่แต่ภายในห้อง ผมมีอาการคันและมีตุ่มใสๆ ขึ้นบริเวณที่คัน เพื่อนๆ ดูตุ่มที่ขึ้นตามตัวผมแล้วจึงสรุปได้ว่าผมเป็น "หิด" ( ตะมอย ) อาการคือจะคันตามตุ่มที่ขึ้นและมันยังสามารถลามไปจุดต่างๆ เพิ่มได้ สิ่งสำคัญคือห้ามเกาเด็ดขาดเพราะถ้าเกาจนตุ่มแตกจะมีน้ำไหลออกมาซึ่งเป็นตัวแพร่เชื้อได้ แต่ใครจะทนไหวหล่ะครับถ้าหากคันขึ้นมา อาการผมเริ่มลามเป็นแผลใหญ่ขึ้น และมีหลายๆ จุดตามตัว ผมทรมานกับเจ้าหิดนี้มากๆ เพราะมันเอาแต่จะเพิ่มขึ้นไม่ลดลงเลย ผมสั่งยาทาหิดมาใช้ แต่ทว่าอาการก็ไม่ดีขึ้นเลย จนถึงตอนนี้ผมไม่สามารถนั่งได้แล้วเนื่องจากมีแผลที่ก้นเต็มไปหมด

ต่อมามีเพื่อนผู้ต้องขังย้ายเข้ามาเพิ่มขึ้นประมาณ 30 คน ซึ่งรวมกับจำนวนเดิมก็จะเป็น 80 คน  เอาละสิเพิ่มมาขนาดนี้จะนอนยังไงละครับ หัวหน้าห้องจัดที่นอนใหม่ มีการเพิ่มแถวนอนขึ้นอีก 2 แถว ซึ่งทำให้การนอนเป็นการนอนแบบขาสลับกับคนตรงข้ามหรือที่เรียกว่าสลับฟันปลานั่นเอง ส่วนเรื่องที่นอนไม่ต้องพูดถึงครับ นอนได้ไม่เต็มหลัง จะต้องนอนตะแคงอย่างเดียวเท่านั้นเรียกได้ว่าเป็นเดือนที่นอนลำบากมากๆ ครับ

ผ่านมาเกือบ 1 เดือน จนมาถึงวันที่ 5 ธันวาคม  ผมเฝ้ารอว่าจะมีประกาศการอภัยโทษหรือไม่ ก็ยังไม่มีประกาศจากทางเรือนจำสักที แต่ผมก็ยังมีความหวังในการรอคอยครั้งนี้

• สุดท้ายอยากขอฝากข้อคิดถึงผู้อ่านทุกท่านขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีสติไม่ตั้งอยู่บนความประมาทประพฤติตนให้ถูกต้องตามกฎหมายผมจึงอยากแชร์เรื่องราวประสบการณ์ตรงของผมเองให้ทุกท่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกหากต้องเข้าไปใช้ชีวิตในเรือนจำว่ามันทุกข์ทรมานขนาดไหนและจงรู้จัก "ผิดจำย้ำคิด" กันให้มากๆนะครับ
• ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านโปรดติดตามอ่านได้ต่อในEPหน้านะครับยังมีเรื่องราวให้ได้อ่านอีกเยอะครับ

เครดิตภาพ [ภาพทั้งหมดถูกแก้ไขโดย เขียนเรื่องเล่าจำ]

• ภาพปก โดย Ron Lach จาก Pexels
• ภาพที่1 โดย Ron Lach จาก Pexels
• ภาพที่2 โดย 2003568 จาก Pixabay
• ภาพที่3 โดย Torsten Dettlaff จาก Pexels
• ภาพที่4 โดย 596655 จาก Pixabay

เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน  App TrueID โหลดเลย ฟรี !