อื่นๆ

โรงเรียนลึกลับ

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
โรงเรียนลึกลับ

สมัยยังเป็นเด็กเชื่อว่าทุกคนต้องเคยไปเข้าค่ายพักแรมกันแน่ๆ ทุกคนล้วนต้องผ่านจุดนั้นมาด้วยกัน...และฉันก็เป็นคนหนึ่ง แต่อาจจะเป็นคนหนึ่งในหลายล้านคนที่ไม่พิศมัยการเข้าค่ายเลยสักนิด ฉันไม่ชอบไปค้างอ้างแรมที่อื่น ที่ไม่ใช่บ้าน ทุกๆ ที่ ฉันมองว่ามันเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง  แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ นึกถึงแต่คำว่าคะแนน และการผ่านกิจกรรมให้ได้

ปีนั้นที่ฉันยังเด็ก พวกเราถูกคุณครูพาไปเข้าค่ายพักแรมในโรงเรียนแห่งหนึ่ง โรงเรียนก็คือโรงเรียน ไม่ใช่โรงแรม เราจะถวิลหาความสะดวกสบายแค่ไหนก็ยากยิ่งอยู่ดี ฉันอาจโชคร้ายหน่อยที่ไปเจอห้องพักริมสุด ติดกับบันไดทางเดินอันมืดมิดและวังเวง ในหนึ่งห้อง จำได้ว่าพักกันอยู่ร่วม 10 คน แต่ละคนก็ต่างพ่อต่างแม่ ต่างมาจากคนละถิ่นฐาน ที่สำคัญ แค่ซิกเซ้นท์ก็ต่างกันแล้ว ฉันรุ้สึกตะหงิดๆ เมื่อวางกระเป๋าเป้ลง เพื่อนๆ หันมามองเมื่อฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ประหนึ่งว่า อย่าบอกนะว่าเห็นอะไร ไม่หรอก...ฉันยังไม่เห็นอะไร แต่ฉันได้กลิ่น กลิ่นสาปสางแปลกๆ มันอบอวลอยู่ในห้องนั้น จนนึกภาพไม่ออกว่าจะนอนหลับตาลงมั้ยในค่ำคืนนี้ !

Advertisement

Advertisement

และในที่สุด ค่ำคืนอันแสนทรมานก็ผ่านมาถึง ทุกคนทำไมช่างหลับไหลกันได้ง่ายดายนักก็ไม่รู้ คงมีเพียงฉันเท่านั้นที่ลืมตาโพลงอยู่ในความมืด พยายามข่มตาให้หลับก็หลับไม่ลง ทั้งที่ครูฝึกกำชับนักหนาให้นักเรียนทุกคนพักผ่อนนอนให้เร็ว เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปเดินทางไกลแต่เช้าตรู่ เสียงน้ำในห้องน้ำหยดดังติ๋งๆ อยู่ไม่ไกล ใครช่างเปิดไว้ก็สุดรู้ พยายามจะไม่สนใจแต่ก็ช่างน่ารำคาญจนต้องสำรวมความกล้าลุกขึ้นไปปิด แต่เมื่อออกจากห้องน้ำ ก็เห็นเพื่อนบางคนไหวๆ ใครกัน จะออกไปไหน ความที่ฉันเป็นหัวหน้าห้องก็ต้องก้าวเดินตามทั้งที่ไม่อยากสนใจ พยายามเรียกก็ไม่ยอมหัน แถมทำท่าจะวิ่งหนีหายไปอีก เออ...หายไปจริงๆ ซะด้วย ไม่รู้หายไปทางไหน ฉันหมุนตัวกลับ แต่ชนตูมเข้าให้กับอะไรบางอย่าง จนเกือบหงายหลัง และแทบขยี้ตาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองอยู่หลายครั้ง เด็กชายคนหนึ่ง ห้อยหัวลงมาจากเพดาน ดวงตาแดงก่ำราวกับสีเลือด ฉันถอยหลังกรูด มีบทสวดกี่บทก็งัดออกมาสวดก่อนออกวิ่งไม่คิดชีวิต จนลืมไปว่าทางที่วิ่งไป มันตรงข้ามกับทางกลับห้องพัก กว่าจะรู้ตัวก็หลงเข้าไปในซอกหลืบแคบๆ ที่มืดแสนมืด แต่กลับรู้สึกเหมือนมีดวงตานับร้อยคู่จับจ้องมองฉันอยู่

Advertisement

Advertisement

มีเสียงเรียกเยือกเย็นจับขั้วหัวใจ อยู่รอบๆ ตัวราวประสานเสียงกัน "มาเล่นกันเถอะๆ" ฉันหลับตาลงและหมดสติไปในเวลานั้น เวลาที่ไม่เคยลืม ดวงตาสีแดงก่ำของเด็กชายที่ลอยมาประชิดใบหน้าของเธอ

ค่ำคืนอันแสนเลวร้าย ผ่านไปอย่างแสนทรมาน เมื่อมีมือเย็นเฉียบของเพื่อนคนหนึ่งมาเขย่าตัวฉันแรงๆ

"ตื่นได้แล้วไอซ์...เดี๋ยวไม่ทัน อาจารย์เรียกแถวหลายรอบแล้วโว้ย !"

เอ้อ ! คือจะบอกเพื่อนยังไงดีว่าฉันไม่หลับเลยสักนิด จิตมันล่องลอยไปเจอความลึกลับที่ซ่อนอยู่ของโรงเรียนแห่งนี้ จนแทบไม่อยากพักแรมที่นี่อีกต่อไปแล้วแม้แต่วินาทีเดียวต่างหาก นี่สินะ ที่มาของกลิ่นสาปสางแปลกประหลาดที่ฉันได้กลิ่นตั้งแต่วินาทีแรกที่ก้าวเข้ามาในโรงเรียนลึกลับแห่งนี้  กลิ่นที่ฉันจำได้ไม่เคยลืมเลย !

ขอบคุณภาพจาก : GooDSGN

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์