ลุงยังอยู่

ย้อนกลับไปเมื่อปี พ.ศ.​ 2538 ปีนั้นเกิดอุทกภัยครั้งใหญ่​ จังหวัดเล็ก ๆ​ อย่างลพบุรี​ ถิ่นเมืองลิงก็ยังไม่รอด​ น้ำท่วมครั้งนั้นสร้างความเดือดร้อนให้แก่ประชาชนหลายครัวเรือนอย่างมาก

ผมเป็นคนเมืองลพบุรี​ พื้นเพบ้านเกิดอยู่ที่จังหวัดลพบุรี​ ผมอาศัยอยู่กับคุณยาย​ ชื่อสกุลจริงของคุณยาย​ คือ​ นางระเบียบ​ โกมลปานิก​ นิสัยใจคอเจ้าระเบียบสมชื่อครับ​

คุณยายแต่งงานตั้งแต่อายุยังน้อย​ มีลูกเต้านับได้​ 10​ คน​ บ้านที่พวกเราอาศัยอยู่นั้น​ เป็นพื้นที่ราชพัสดุ​ หรือว่า​ ที่หลวง​ แหละคับ​ บ้านน้อยหลังนี้แหละคับ​ ที่ผมเกิดมาก็อยู่ที่นี่มาโดยตลอด​ ผมกับคุณยายสนิทกันมากกว่าใครคนอื่นในบ้าน​ พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

วันหนึ่ง​ ลูกชายคนที่​ 4​ ของคุณยายพาร่างอันมอมแมมเข้ามา​ และก้มกราบเท้าคุณยายถึงในบ้าน​ คุณยายมิได้แคลงใจใด ๆ​ ถึงการมาของลูกชายคนนี้​ แม้ว่าลูกชายคนนี้​ หรือ​ ลุงของผม​ จะหายหน้าหายตาไปนานกว่า​ 10​ ปี​ ก็ตาม​ แต่คุณยายกลับมีสีหน้าปลื้มปิติและดีใจอย่างยิ่ง​ แล้วบ้านของเราก็มีประชากรเพิ่มขึ้นมาอีก​ 1​ คน​

เช้าวันต่อมา​ ผมต้องตื่นขึ้นอย่างฝืนๆ​ เพราะเสียงโวกเวกโวยวายของคุณยาย​ มันลั่นหูมาก​ ผมผงกหัวขึ้นมองไปยังที่นอนของคุณลุงเป็นอันดับแรก​ ผมตกใจที่แกไม่ได้อยู่ที่นั่น​ คุณยายบอกว่า​ คุณลุงไปทำงานแล้ว​ ผมนี่งงเลยคับ​ แกนอนซมมาหลายวัน​ จู่ ๆ​ แข็งแรงผิดปกติ​ แต่ผมก็คิดเสียว่า​ ดีแล้วที่แกหายป่วย

3​ วันต่อมา​ คุณลุงกลับมาจากทำงานในเวลาหัวค่ำตามปกติของแก​ ในมือของแกถือถุงลาบเลือดมาด้วยเสมอ​ มันเป็นกับแกล้มสุดโปรดของแกเชียวล่ะ​ ผมนั่งดูทีวีอยู่กับคุณยาย​ ผมแอบมองดูการกระทำของคุณลุงเป็นระยะ ๆ​ จนกระทั่งแกล้มตัวลงนอนราบไปกับเสื่อและหมอนหนุนคู่ใจ​ โดยมิได้นั่งพักให้กระเพาะอาหารทำงานสักพักก่อนเลย

แกนอนแน่นิ่งไม่กระดุกกระดิก​ในท่าเดิม​ ผมรู้สึกแปลกใจ​ จึงลุกขึ้นไปมองดูแกใกล้ๆ​ คุณลุงนอนนิ่ง​มาก​ ไม่มีแม้การเคลื่อนไหวใดๆ​ จากการหายใจ  ผมยื่นนิ้วชี้ไปเช็คลมหายใจที่รูจมูกของแก​ ผมใจหายแว๊บในทันที​ คุณลุงไม่หายใจแล้ว​ แกตายแล้วคับ

งานศพถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่สุด​ และสวดเพียงคืนเดียวเท่านั้น​ เนื่องจากพวกเรามีฐานะยากจนมาก​

เผาศพเสร็จ​ ความหลอนก็มาเยือนผมในคืนที่​ 3​ นับจากคุณลุงจากไป​ ผมนอนกับคุณยายเหมือนเคย​ เสียงครางโหยหวนที่เคยได้ยินในตอนที่คุณลุงป่วย.. มันกลับมาอีกครั้ง​ ผมหลับตาปี๋..ผมคลุมโปงอยู่ในผ้าห่ม​ตลอดทั้งคืน​ ผมเล่าเหตุการณ์ให้คุณยายฟังในตอนเช้า​ คุณยายยกมือขึ้นประนม.. พลางปากก็บ่นงึมงำ​ หลังจากวันนั้นผมไม่เคยสัมผัสหรือรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ​ อีกเลย​ และคิดเสมอว่า​ คุณลุงคงไปเกิดในที่ที่ดีแล้วล่ะ

วันเวลาผ่านไป​ วันหนึ่งผมกลับจากการวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ​ ที่โรงเรียน​ กว่าจะมาถึงบ้านก็กินเวลายันค่ำ​ ประตูบ้านปิดสนิท​ แต่ยังคงมีรูเล็ก ๆ​ ให้ส่องเข้าไปดูได้ว่า คุณยายนอนหลับแล้วหรือยัง​ ผมเล็งดวงตาไปที่รูเล็กๆ​ มองเห็นคุณยายนอนหลับอยู่จริงๆ​ แต่ทว่า.. มีคน ๆ หนึ่ง​ นั่งอยู่ด้านหลังของคุณยายด้วย ผมเข้าสู่โหมดตกตะลึงอีกครั้ง​ ภาพของคนที่ปรากฎอยู่นั้น​ เขาคือ​ คุณลุงของผม​ แกเพิ่งตายไปเมื่อ​ 3​ เดือน​ที่แล้วนี่นา แกยังอยู่บ้านหรอคับ​ แล้วถ้าแกอยู่บ้านมาโดยตลอด​ ทำไมผมจึงไม่รู้สึกหรือพบเจออะไรบ้างล่ะคับ​ หรือเป็นเพราะว่า​ คุณยายบ่นพรึมพรำในวันนั้นกันแน่

ขอบคุณภาพจาก

https://images.app.goo.gl/ndae9Xz6z512J2vX6

https://images.app.goo.gl/JUaYgNWXUu5NzRmd8

https://images.app.goo.gl/9XzJpjYXuodwacWp7

https://images.app.goo.gl/8B2YPzxKpxc5gGSr6

https://images.app.goo.gl/ps1epbRxECRFaTAm7

https://images.app.goo.gl/q98ofQE3E7QKcZZ87