9 วัน...ที่โลก(ของฉัน)หมุนช้าลง

ท่ามกลางการใช้ชีวิตที่เร่งรีบในการทำมาหากินของเรา บางครั้งเราก็หลงลืมที่จะพักหรือบางคนอยากจะพักแต่ไม่มีเวลาให้พักเลยก็มี ใครที่มีเวลาพักกายก็อย่าลืมพักใจด้วยการไปชาร์จแบตชีวิตด้วยการใช้ชีวิตในวัดหรือสถานที่ปฏิบัติธรรมกันดูบ้าง

ครั้งหนึ่งในชีวิตกับเวลา 9 วันที่จดจำได้ไม่ลืม เพราะเป็น 9 วันที่เปลี่ยนแปลงไลฟ์สไตล์อย่างชัดเจนที่สุด เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่งในจังหวัดนครปฐม พระอาจารย์ที่สอนเป็นชาวต่างชาติใช้ภาษาอังกฤษในการสอนธรรมะ มีผู้ช่วยคนไทยช่วยแปลภาษาให้ เพราะสถานที่แห่งนี้ผู้มาปฏิบัติมีทั้งชาวไทยและต่างประเทศ แต่ผู้เข้าร่วมปฏิบัติไม่ต้องมีความกังวลใด ๆ เพราะสถานที่ปฏิบัติแห่งนี้มีหลักการฝึกใหญ่ ๆ อยู่ 2 อย่าง ซึ่งก็คือ การปิดวาจา และการเคลื่อนไหวที่ช้าที่สุดตลอดการอบรม เราเลยไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับใครเลยสักคน ไม่ต้องติดต่อสื่อสารทางใด เว้นแต่เวลานั่งฟังธรรมบรรยายแล้วอยากจะถามเท่านั้น

หลังจากนั้นต่างคนต่างก็แยกย้ายปฏิบัติ มีอาคารเดินจงกลมที่ไม่ต้องใช้ร่วมกัน ไม่มีใครมาควบคุม แต่ทุกอย่างก็เกิดขึ้นหลังจากได้รับคำแนะนำ และกฏระเบียบต่าง ๆ ไปแล้ว

11.00 น. เสียงระฆังดังมาอีกครั้ง ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการเดินไป รับประทานอาหารอีกครึ่งชั่วโมง เดินกลับอีกครึ่งชั่วโมง ในระยะทางใกล้ ๆ แล้วก็ปฏิบัติยาวไปจนถึงเย็น ทำธุระส่วนตัวทุกขั้นตอนอย่างมีสติ ทำอะไรให้ช้าที่สุด

18.00 น. มารวมตัวกันสวดมนต์ ฟังธรรมบรรยาย แนะนำการปฏิบัติของเรา เพื่อจะได้ปฏิบัติได้ถูกต้อง จากนั้นก็กลับไปปฏิบัติต่อที่พักจนเวลา 4 ทุ่มแล้วค่อยเข้าที่พัก

ใน 3 วันแรกเป็นช่วงเวลาที่รู้สึกทรมาน ปวดเมื่อยมากที่สุด ง่วงที่สุด มีบางอารมณ์ที่ไม่อยากอยู่ต่อ เพราะนับเวลาที่เหลืออีกตั้งหลายวัน เวลาผ่านไปช้ามาก ๆ อยากให้ครบ 9 วันเร็ว ๆ

พอวันที่ 4 ก็มีการสอบอารมณ์ พูดคุยกับพระอาจารย์ที่สอน ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างปฏิบัติ อะไรที่ต้องแก้ อะไรที่เราได้ต่าง ๆ ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น และเวลาก็เหมือนเดินเร็วขึ้นเมื่อผ่าน 5 วันไป

รู้ตัวอีกทีก็ครบ 9 วันแล้ว พอทำพิธีขอขมาครูบาอาจารย์ ปิดการอบรมแล้ว ทุกคนที่มาร่วมปฏิบัติต่างพูดคุยกันอย่างมีความสุข ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกันเลยก็มี เหมือนเข้าถึงความรู้สึกของกันและกัน ได้เพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นอีก ความรู้สึกระหว่างที่ปฏิบัติกับตอนออกจากการอบรมไม่เหมือนกันเลย แต่สิ่งที่เกิดขึ้น และประหลาดใจมากที่สุดก็ตอนออกจากสถานที่ปฏิบัติธรรม ที่รู้สึกแปลกใจกับรถยนต์ ยานพาหนะที่ขวักไขว่ดูช่างรวดเร็ว คนทำอะไรเร่งรีบ ดังนั้นทางผู้ฝึกก็เลยบอกไว้แต่ต้น ๆ ไม่แนะนำให้ขับรถเอง เพราะความเคยชินของเราจะไม่ทันกับการเปลี่ยนเกียร์ หมุนพวงมาลัยที่ต้องเคลื่อนตัวอย่างต่อเนื่องและรวดเร็ว หากเรายังปรับตัวไม่ทัน อันตรายบนท้องถนนก็เกิดขึ้นได้ง่าย ๆ

จากการไปฝึกปฏิบัติธรรมในครั้งนี้ ทำให้เข้าใจถึงสัจธรรมชีวิตมากขึ้น หากเราได้ทำอะไรให้ช้าจะรู้ว่าชีวิตเป็นของไม่แน่นอน แค่ยกแก้วน้ำช้า ๆ เราก็ปวดแขนแล้ว แค่กินข้าวช้า ๆ รสชาติต่าง ๆ ก็ไม่สำคัญแล้ว เพราะลิ้นเราจะค่อย ๆ รับรสจากนั้นรสชาติก็จะคลายกลายเป็นรสเดียวกันทั้งหมด และสิ่งที่เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมมาจนทุกวันนี้ คือ การกราบพระที่ไม่รีบเหมือนเมื่อก่อน ใช้เวลากราบนานขึ้น และสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของร่างกาย ทุกการสัมผัส จึงทำให้รู้ว่า "ความช้า ทำให้เข้าถึงความจริงได้เร็วขึ้น"

โลกของฉันในเวลา 9 วันช่างเชื่องช้า ต่างจากโลกภายนอกอย่างมากมาย แต่ช่างเป็นวันที่มีค่ากับชีวิตหลังจากนั้นมากกว่า 9 เดือน 9 ปี หรือ 90 ปีเลย เมื่อมีเวลาว่าง อิสระจากคนอื่น ก็เราลองทำอะไรช้า ๆ ให้มากที่สุดดูบ้าง แล้วเราจะได้คำตอบบางอย่างในชีวิตได้ด้วยตัวเราเอง

เครดิต

ภาพปก โดยผู้เขียน และขอบคุณแอปพลิเคชัน canva ช่วยตกแต่งข้อความให้สวยงาม

ภาพประกอบที่ 1-7 โดยผู้เขียน

เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !