วิญญาณที่ผูกพัน

ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สองคนพวกเราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล รู้ใจกันมากแค่มองตาก็รู้แล้วว่าคิดอะไร เพื่อนของฉันสองคนนิสัยค่อนข้างแตกต่างกันมาก คนหนึ่งจะอารมณ์ร้อนดูดุ ๆ โหด ๆ แต่ไม่มีอะไร เป็นผู้นำของพวกเรา จะคอยดูแลให้ความช่วยเหลือพวกเราเสมอ แต่กับคนอื่นก็จะมองว่าเพื่อนคนนี้ร้าย ๆ วีน ๆ ชอบว่าเพื่อนอยู่เรื่อย แต่จริง ๆ แล้วเพื่อนแค่เป็นห่วง แต่ฟอร์มเยอะจึงชอบทำกลบเกลื่อน แตกต่างจากอีกคนซึ่งเป็นคนที่เงียบมากไม่ค่อยพูดแต่ฉลาดที่สุดในบรรดาพวกเราสามคน เพื่อนคนนี้เป็นคนใจเย็นสุขุมแต่เป็นจอมวางแผน เดาใจยากชอบทำอะไรเหนือความคลาดหมายตลอด ส่วนตัวฉันก็จะเป็นตัวสร้างสีสันของกลุ่ม เป็นคนที่ชอบแกล้งเพื่อน ๆ ชอบอำ ไม่ค่อยมีสาระ แต่ทำให้เพื่อน ๆ ขำได้ตลอดเวลา

พอถึงช่วงเรียน ปวช. พวกเราก็แยกย้ายกันไปเรียนที่อื่นตามสายที่ตัวเองถนัดแต่ก็ยังติดต่อกันอยู่บ้าง นาน ๆ ทีจะได้นัดเจอกัน เพราะต่างคนต่างยุ่ง มันเป็นช่วงที่ต้องปรับตัว จนเวลาผ่านไปพวกเราก็ไม่ได้เจอกันเลย มีโทรหากันบ้าง แต่ก็นาน ๆ ที บางคนก็ยุ่งกับการเรียนต่อแต่บางคนก็ออกมาทำงานแล้ว จนมาระยะหลังเราก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยน่าจะเกือบสิบปีได้

เราสองคนออกไปยืนเรียกแท็กซี่กี่คันกี่คันก็ไม่ยอมจอด จนคันสุดท้ายเพื่อนเลยเดินออกไปริมถนนเลย แท็กซี่คันนั้นจอดแล้วเปิดกระจกมาถามว่าพวกหนูจะไปไหนกัน  เราสองคนก็บอกจุดหมายไป คนขับก็ชวนคุยตลอดทาง ชอบถามย้ำ ๆ จนพวกเรารำคาญทั้ง ๆ ที่ตอบไปแล้วก็ถามอีก คนขับชอบมองกระจกหลังตลอดเวลา ฉันกังวลมากว่ามองทำไมเพราะฉันนั่งข้างหลังคนเดียวอีกคนนั่งเบาะหน้า แล้วอยู่ ๆ คนขับก็ถามว่าไปไหนกันมาไปงานขาวดำหรอเห็นใส่ชุดดำกันทุกคนเลย ฉันก็ตอบไปว่า ค่ะ ด้วยความกลัวฉันจึงลงที่บ้านเพื่อนเพราะคนขับชอบมองกระจกหลังตลอดกลัวว่าจะไม่ปลอดภัย ตอนที่จ่ายตังคนขับก็ถามว่าเป็นเพื่อนกันมานานแล้วหรอดูรักกันดีนะ ฉันก็ตอบไปว่า ค่ะ แล้วรีบลงรถไป แต่คนขับกลับไม่ยอมออกรถไป เราสองคนสงสัยจึงยืนดูอยู่สักพักแล้วเขาก็ขับรถมาจอดตรงที่เราสองคนยืนอยู่ คนขับเปิดกระจกมาถามว่าจะให้ไปส่งเพื่อนอีกคนที่ไหน เพราะเขาถามตั้งนานแล้วก็ไม่ยอมตอบสักทีเอาแต่นั่งก้มหน้าตลอดเวลา เราสองคนมองหน้ากัน แล้วก็รีบเดินเข้าบ้านไปโดยที่ไม่หันกลับมามองอีกเลย