หนังสือพิมพ์ที่หายไป

kawisara

30 มิ.ย. 2021|2 min read

อ่านบทความอื่นจาก kawisara

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

มือถือและหนังสือพิมพ์

“หนังสือพิมพ์ที่หายไป”

ในเช้าวันทำงานปกติวันหนึ่ง ทุกคนต่างเร่งรีบในการดำเนินชีวิตอย่างเช่นเคย แต่ในวันนี้ฉันมองเห็นภาพชายชราคนหนึ่ง กำลังเดินถือถุงพลาสติกใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยหนังสือพิมพ์หลายสิบฉบับ หลากหลายสำนักพิมพ์ เดินร้องเรียกผู้คนที่่กำลังรอการเดินทางที่สถานีรถไฟแห่งนี้ ให้ช่วยซื้อ ช่วยอุดหนุน ด้วยเสียงอันห้วนดัง แต่ดูเหมือนเสียงร้องเรียกนั้น อาจจะไม่ดังพอ ไม่ดังพอที่จะทำให้ผู้คนในยุค Digital นี้ สนใจเงยหน้าขึ้นมามองได้เลย

ชายแก่ค่อยๆ เดินผ่านผู้คนที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่นั้น อย่างช้าๆ ไม่ร้องเรียกเชิญชวนให้ซื้อหนังสือพิมพ์ต่อหยุดยืน พร้อมกวาดสายตามองผู้คนที่ต่างก้มหน้ามองเจ้าจอเล็กๆ ที่อยู่ในมือ และก่อนที่จะเดินจากไป ฉันได้ยินเสียงคำพูดทิ้งท้ายของชายผู้นี้ ด้วยประโยคที่ว่า
“เดี๋ยวนี้ ไม่มีใครซื้อหนังสือพิมพ์อ่านกันแล้ว เล่นแต่ เฟสบุ๊ค”!
ประโยคนี้แหละ ที่สะดุดใจฉัน!
ชายชราวัยไม่น้อยกว่า 70 ปี พูดถึง “เฟสบุ๊ค” แบบรู้จักมันดีไม่ต่างจากฉันเลย! หลายคนอาจมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่ในสมัยนี้ ยุคนี้ ไม่ว่าจะใคร อายุเท่าไหร่ ก็ต่างรู้จักสื่อโซเชียลพวกนี้ได้ไม่ยาก
แต่สำหรับฉันเอง ฉันคิดว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น เพราะสายตาและน้ำเสียงขณะที่ชายชราพูดประโยคนั้น มันไม่ได้บ่งบอกถึงความดีใจ หรือภูมิใจ ที่ได้รู้จักกับสิ่งนี้เลย แล้วจะเกิดจากอะไร? ถ้าไม่ใช่เพราะมันได้มีผลกระทบต่ออาชีพ รายได้ และชีวิตของแก โดยที่แกไม่อาจหลีกเลี่ยงจากมันได้

ฉันเป็นคนหนึ่งที่เกิดมาทันในช่วงเวลาที่เคยเห็นบรรยากาศร้านขายกาแฟเล็กๆ เสิร์ฟกาแฟถ้วยแก้วกลิ่นหอมๆ ให้กับลูกค้า พร้อมกับปาท่องโก๋ร้อนๆ และมี “หนังสือพิมพ์” อย่างน้อยหนึ่งฉบับไว้บริการอยู่บนโต๊ะ ผู้คนทั้งที่รู้จักคุ้นเคยกัน ที่เรียกกันว่า ขาประจำ กับทั้งที่ไม่รู้จักกัน หรือ ขาจร ต่างตั้งวงสนทนากันอย่างได้อรรถรสเกี่ยวกับข่าวสารเรื่องราวต่างๆ ที่ได้อ่านจาก “หนังสือพิมพ์” นั้น
หรือภาพที่ฉันเคยเห็นผู้คนแปลกหน้า แบ่งปันหนังสือพิมพ์กันอ่าน พออ่านข่าวสารจบก็มีเรื่องให้พูดคุยสนทนากันต่อ ได้แบ่งปันข่าวสาร ได้แบ่งปันรอยยิ้ม
มาในตอนนี้ ฉันจำไม่ได้ว่าได้เห็นภาพบรรยากาศเหล่านั้นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เพราะทุกวันนี้ มีแต่ภาพผู้คนก้มหน้าก้มตาจ้องมอง เสพ ค้นหาทุกอย่างที่ตัวเองอยากรู้ อยากดู ในมือถือ เจ้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ นี้ ช่างมีพลังอำนาจมหาศาลเสียจริง

สังคมที่เคยสื่อสารกันด้วยภาษากาย ด้วยรอยยิ้ม และแววตาที่แสดงความรู้สึกต่อกัน กำลังค่อยๆ ลดลง เรากำลังก้มหน้าเข้าหากันมากขึ้น สายตาที่คอยจับจ้องภาพ ตัวอักษร และเสียงจากเจ้าจอนั้น มันช่างมีพลังดึงดูด จนทำให้เสียงอื่นๆ ภาพอื่นๆ ของสิ่งต่างๆ รอบกายดูจะไม่มีความหมาย ไม่น่าสนใจ ไม่น่าได้ยิน คนกับมือถือ

เมื่อวันเวลาเปลี่ยน ยุคสมัยเปลี่ยน อาจไม่มีใครหยุดความเปลี่ยนแปลงนั้นได้ สิ่งต่างๆ ที่แปรเปลี่ยนไปอาจไม่ได้เสียหาย แต่ อาจเพียงแค่เสียดาย ความทรงจำอันแสนมีเสน่ห์ ชายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ แผงขายหนังสือกับภาพชายชราที่เลือนลาง