ในคืนที่ผีมาทวงผม

พวกเราไม่รู้ว่าแม่เห็นอะไร แม่เขี่ยกองเส้นผมเหล่านั้นไปที่หน้าประตู ไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลย

ฉันยังจำได้ดีถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงเมื่อหลายปีก่อน ที่ทำให้ฉันและน้องสาวต้องอกสั่นขวัญแขวนไปตามๆกัน ยามค่ำคืนในห้องเช่าขนาดเท่าแมวดิ้นตาย เราอยู่ภายใต้แสงไฟนีออนสลัวๆ นั่งเบียดชิดกันอยู่กลางห้อง หน้าของพวกเราคงซีดเผือด มองออกไปด้านนอกห้องอย่างหวาดๆ เป็นครั้งคราว เบื้องหน้าของเราคือแม่ที่กำลังสูดยาดมและหรี่ตามองออกไปยังความมืด พวกเราไม่รู้ว่าแม่เห็นอะไร แม่เขี่ยกองเส้นผมเหล่านั้นไปที่หน้าประตู ไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลย มีแต่คำถามสั้นๆ น้ำเสียงแม่เยือกเย็น และแววตาก็ไม่เหมือนแม่คนเก่านัก วับวาว

“มีใครใส่ไปแล้วบ้าง”

“หนูลองเอามาติดแล้ว”

ไม่มีใครอยากจะถามว่าผมเหล่านั้นหรือเรียกกันว่าแฮร์พีชใส่แล้วสวยไหม ฉันได้จับมันก่อนหน้านี้ เป็นผมแท้ที่สวยมาก นุ่มสลวย ไม่พันกัน เป็นผมตรงยาวเส้นเล็ก สีดำออกน้ำตาลธรรมชาติ

เช้าตรู่น้องไปตักบาตรพร้อมกรวดน้ำไปให้เจ้าของผมตามสิ่งที่แม่บอก ตอนที่ฉันและน้องเดินกลับมาที่ห้องมองเห็นแม่ยืนอยู่ เรามองตากัน พลัน ฉันก็ตกอยู่ในภาวะประหลาด ซาบซึ้งและหวาดกลัวในคราวเดียว ฉันเหลือบมองไปยังเส้นผมที่นอนกองอยู่มุมประตูห้องและคิดว่าทุกอย่างจบลงเสียทีด้วยดี

คืนนั้นแฟนน้องมาส่งน้องสาวฉันที่ห้อง แม่รู้สึกได้ทันทีว่ามี ‘คน’ ตามมา น้องสาวอวดแฮร์พีชที่เพิ่งได้มา ทำให้แม่ตกตะลึง แม่บอกให้น้องวางผมลง แม่บอกว่าได้กลิ่น พวกเราก็เอามาดมอย่างงงๆเพราะแม่ยังไม่ทันได้แตะก็ทักขึ้นมา ฉันยังจำกลิ่นสาปอ่อนๆที่ติดมาได้ พอเราตระหนักได้ว่าเจ้าผมคนจริงช่อนี้มีปัญหา เราก็เงยหน้าฟังแม่อย่างตั้งใจก่อนจะต้องหวาดผวาไปหลายคืน

“นี่มันผมคนตายนะเนี่ย…เป็นนักศึกษาผู้หญิง ตายโหง อายุยี่สิบสองเอง รถชนตาย” แม่เอ่ยเรียบ ๆ ยกยาดมขึ้นมาสูดแรงๆก่อนพูดต่อ

“น่าสงสาร นี่ตายแล้วไปตัดผมเขามา ก็เลยตามผมมาว่าตัดผมเขามาทำไม” ฉันแทบจะแย่งยาดมจากมือแม่มาดมเอง เพราะรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ หันมองหน้าน้องก็เหมือนจะเป็นลมไปด้วยคน

“มีใครใส่ไปแล้วบ้าง”

สุดท้ายปลายทางแม่ให้พ่อเอาผมนั้นไปลอยน้ำในตอนสาย ๆ ผีได้จากไปแล้วเหลือไว้แต่ความขวัญหนีดีฝ่อกับชีวิตที่ยุ่งๆเหยิงๆเหมือนผมที่ไม่ได้หวีของพวกเรากันเท่านั้น