หลับ หลอน ลึก

ฉันเดินทางจากกรุงเทพ ไปยังบ้านที่ต่างจังหวัด การออกเดินทางตั้งแต่เช้า กว่าจะมาถึงบ้านก็ช่วงเที่ยงๆบ่ายๆแล้ว
ด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการเดินทาง ฉันจึงเข้าไปนอนพักในห้องของพี่ชาย เพราะห้องของตัวเองยังไม่ได้ทำความสะอาด
ฉันนอนไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีคือ ฉันรู้สึกอัดอัด เหมือนร่างกายโดนทับอยู่ในลักษณะนอนตะแคงซ้าย
ฉันพยายามดิ้น และลืมตา แต่ร่างกายกลับทำอย่างที่อยากทำไม่ได้เลย ฉันรู้สึกว่ามีคนนอนด้านหลังซ้อนด้านหลังฉันอยู่ และยื่นมือมาลูบที่แขนขวา
ที่นาบกับลำตัวของฉัน มือนั้นค่อยๆลูบแขนฉันขึ้นมาอย่างช้าๆ ค่อยๆลูบ... ค่อยๆลูบ.... ฉันรู้แล้วว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติ ฉันน่าจะโดนผีอำ

ฉันพยายามที่จะลืมตาขึ้นมาให้ได้ เพราะคิดว่าถ้าฉันลืมตาขึ้นมาได้ ทุกอย่างน่าจะจบลง แต่เปล่าเลย เพราะเมื่อลืมตาขึ้นมา ฉันก็ขยับได้เพียงลูกตาเท่านั้น
ร่างกายของฉันยังทำอะไรไม่ได้เลย ร่างที่ซ้อนด้านหลังฉัน ค่อยๆขยับแนบมาชิดฉันเรื่อยๆ ชิดมาเรื่อยๆ.....
ฉันได้ยินเสียงพี่ชาย เดินกลับเข้ามาที่บ้าน ฉันพยายามยามดิ้นตะโกนเรียกให้เค้าช่วย แต่ฉันก็ไม่สามารถร้องออกไปหรือขยับได้เลยแม้แต่เพียงนิดเดียว
ฉันรู้สึกมีบางอย่างขยับมาตรงต้นคอ ค่อยๆขยับไล่ขึ้นมาแนบกับบริเวณหัว ฉันกลอกตามองมาด้านข้าง มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ในตอนนี้
แต่หางตาของฉันก็เห็นเพียงความืด ที่ดันผมของฉันขึ้นมาปิดแก้ม และสิ่งมืดดำนั้นก็เคลื่อนค่อยๆมาทับที่หัวของฉัน กินพื้นที่เข้ามาเรื่อยๆ
ฉันนอนมองนิ่งๆอยู่อย่างนั้น ด้วยใจที่สั่นระรัว คิดในใจว่าเมื่อไหร่ทุกอย่างจะจบ เพียงไม่กี่วินาที สิ่งนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้ จนตาฉันสามารถเห็นได้ชัด
สิ่งที่ฉันเห็นคือใบหน้าของคนที่เหี่ยวดำ ผอมแห้ง ดวงตาโพลงโตสีขาว ค่อยๆถูที่หน้าของฉัน ฉันพยายามดิ้นสุดแรง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อีกตามเคย
ร่างกายของฉันยังคงขยับไม่ได้ หนทางสุดท้ายที่ฉันคิดได้ นั่นคือต้องสวดมนต์ ฉันพยายามสวดมนต์ไปเรื่อยๆ โดยที่ใบหน้าดำๆนั้นก็ทับที่หน้าฉันอยู่
เพียงไม่กี่อึดใจ ร่างดำนั้นก็กรี๊ดใส่หูของฉัน ฉันกลัวจนใจสั่น หลับตาลง เพื่อไม่ให้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็ยังสวดมนต์ต่อไป พร้อมกับร่างนั้นที่กรี๊ดใส่ฉันอยู่ตลอดเวลา
ไม่พยายามดิ้น เพราะรู้ว่าฉันไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ ฉันสวดมนต์ไปนานแค่ไหนไม่รู้ พอเสียงกรี๊ดนั้นเงียบลง ฉันจึงรวบรวมสติลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ร่างดำนั้นก็หายไปแล้ว
และร่างกายฉันก็สามารถขยับได้เหมือนเดิม ฉันรีบลุกออกจากเตียง แล้ววิ่งออกจากห้องทันที
มีคนเคยบอกว่านี่เป็นอาการของ"ผีอำ" เป็นภาวะที่ร่างกายรู้สึกตัวแต่ไม่สามารถขยับร่างกายได้ จะเกิดขึ้นในช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่น ผู้ที่ประสบภาวะนี้จะไม่สามารถเคลื่อนไหวหรือพูดได้ชั่วขณะ รวมทั้งอาจเกิดอาการเหมือนถูกกดหรือสำลักบางอย่าง แต่สำหรับฉัน ฉันไม่คิดว่าสิ่งที่ฉันเจอนี้เกิดจากภาวะดังกล่าว