เสียงเรียก......จากความมืด

คุยกันจบเรากับน้าก็เดินไปบ้านงาน ภายในงานมีญาติพี่น้องมากันมากมาย หนึ่งในนั้นคือแม่เรา แม่กับเราอยู่คนละบ้าน เราจึงเล่าเรื่องที่เราเพิ่งเจอมาให้แม่ฟัง แม่นั้งฟังอย่างตั้งใจและพูดออกมาว่า "พี่เค้ามาเรียกมึงนะสิ เค้าคงอยากให้มึงมางานเค้า" เรานั้งอึ้งพูดอะไรไม่ออก แล้วเราก็เดินไปที่รูปภาพของพี่ พร้อมยกมือไห้วแล้วบอกกับรูปภาพของพี่ว่า "หนูมางานฟังพระของพี่แล้วนะ ไม่ต้องไปตามหนูหรอก ยังไงหนูก็มา อย่าไปเรียกหนูเลยหนูกลัว..... "งานที่เราและน้านัดกันมาคืองานฟังพระสวดศพพี่ชาย ลูกของป้า พี่แกตายเพราะอุบัติเหตุรถล้ม เลือดออกในสมอง ก่อนที่แกจะตายไม่มีใครรู้เลยว่าอุบัติเหตุเล็กๆ ที่ตามร่างกายแกไม่ได้มีบาดแผลอะไรมากนอกจากลอยถลอกเล็กน้อย จะพรากชีวิตพี่แกไป

พอฟังพระสวดเสร็จเราและน้าก็เดินกลับบ้าน คืนนั้นทั้งคืนเราคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหัวค่ำ ว่าเสียงที่เรียกชื่อเรานั้นคือใครใช่พี่เค้ามาตามเราเหมือนที่แม่บอกหรือไม่ แต่สิ่งนึงที่เรารู้มาคือ คนโบราณจะสอนลูกหลานเสมอว่า "กลางค่ำกลางคืน ถ้าได้ยินเสียงใครเรียก อย่าขานรับ" จนกว่าจะได้เห็นตัวคนที่เรียกเรา เพราะคนโบราณมีความเชื่อที่ว่าลมเพลมพัดเสียงเรียงนั้นจะนำมาซึ่ง.....อวิชา คุณไส และวิญญาณที่จะเข้ามาหาหรือทำร้ายเรา......ค่ำคืนนั้นมันทำให้เราจดจำคำสอนนี้มาตลอดชีวิต