ผีหัวขาด

ผมเป็นคนชนบท บ้านอยู่อำเภอเขาค้อ เมื่อประมาณปี 2535 ได้เข้ามาเรียนในจังหวัดพิษณุโลก ซึ่งเป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่ถ้าเทียบกับจังหวัดเพชบูรณ์ที่ผมเกิดโดยปกติแล้วผมเป็นคนที่ชอบในเรื่องวิทยาศาสตร์ เชื่อในเรื่องวิทยาศาสตร์ ไม่กลัวผี ถึงแม้ในขณะเป็นเด็กนักเรียนมัธยม จะเข้าเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์เป็นประจำก็ตาม แต่ก็ไม่เคยกลัวผี ประกอบกับพระอาจารย์ที่เคยสอนในขณะนั้นก็เป็นสายฮา เหมือนกับพระพยอม กัลยาโน ที่ไม่สอนเรื่องผีเลย สอนแต่เรื่องคุณธรรมและตลกสนุกสนานซะมากกว่า และเมื่อเข้ามาเรียนในเมืองใหญ่ นักเรียนชาวบ้านชนบทซึ่งมีอาชีพเกษตรกรรมโดยทั่วไปก็ต้องหาจ๊อบพิเศษเพื่อให้มีรายได้พอที่จะใช้จ่ายเพื่อไม่ให้รบกวนทางบ้านมากนัก  โดยในตอนแรกๆ ก็ทำงานบัญชีให้กับสถานประกอบการที่เป็นผับ และร้านคาราโอเกะอยู่ประมาณ 3 ปี ซึ่งทางกลับหอพักจะเดินผ่านส่วนที่เป็นลานประหารชีวิตเก่าในสมัยอยุธยา หรือที่ชาวบ้านแถวนั้นเรียกว่า ตะแลงแกงเป็นประจำ ซึ่งจะบอกว่าผมก็ไม่เคยเจออะไรเลยนอกจากสาวๆ เพราะแถวนั้นส่วนใหญ่กลายเป็นหอพักนักเรียน นักศึกษาหญิง แทบทั้งนั้น ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน ก็ไม่ได้น่ากลัว ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้สว่างไสว เหมือนในปัจจุบันนี้ก็ตาม ผมก็ไม่เคยเจออะไรเลย แถมยังท้าทายว่า ถ้าเจอผีจะขอหวยให้รวยไปเลย

ในอีกสามวันต่อจากเหตุการณ์ในวันนั้น ผมก็ยังเขียนโปรแกรมควบคุมเครื่องตัวเก่านี่แหละอยู่เหมือนเดิมซึ่งก็ไกล้จะสำเร็จแล้ว และจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงโทรทัศน์ชั้นบนเปิดขึ้น ผมก็นึกว่าเพื่อนลงมาเปิดโทรทัศน์ดูเพราะเมื่อวานดูรายการสารคดีค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน ซึ่งพวกเราสนใจกัน ประกอบกับเริ่มดึกมากแล้วเลยกลัวว่าจะหลับแล้วไฟดูดอีก เลยปิดเครื่องแล้วจะขึ้นไปดูโทรทัศน์กับเพื่อน  ปรากฎว่า เมื่อผ่านช่วงบันไดขึ้นไปในชั้นที่เกือบจะสุด ก็หันไปจะคุยกับเพื่อน ปรากฎว่าภาพที่เห็นไม่ใช้เพื่อน(พิมพ์ถึงตอนนี้ขนลุกเลย) เมื่อผมหันไปมองปรากฎว่าเป็นลักษณุผู้ชายผิวดำคล้ำ หุ่นกำยำมาก นุ่งผ้าขาวม้า แต่ไม่มีหัว (ขนลุกอีกครั้ง) ผมมองเห็นอย่างชัดเจนเพราะชั้นนี้ไฟสว่างอยู่ ไม่ได้มึด ด้วยความตกใจ ผมโดดลงมาจากบันไดแล้ววิ่งออกไปนั่งช็อคอยู่หน้าร้านนั่งอยู่จนเช้า จนพระเดินบิณฑบาตรผ่านมากถึงรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไร วันนั้นผมไม่สามารถไปเรียนได้เลย แล้วก็สอบถามคนแถวๆ นั้นได้ความว่า ตัวตึกนี้เดิมทีเป็นบ้านของเศรษฐีเก่าโบราณ แต่ก็ไม่ทราบอะไรมากนัก เมื่อเจ้าของร้านมาผมจึงเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง เพื่อนๆ ที่อยู่ด้วยกันก็บอกว่าเจอเหตุการณ์แปลกๆ กันทุกคน แต่ไม่เจอจังๆ แบบผม เจ้าของร้านจึงได้ทำบุญบ้านครั้งใหญ่เพื่อเป็นการอุทิตส่วนกุศลให้วิญญาณต่างๆ และผมก็ได้ย้ายไปเช่าบ้านอื่นอยู่ มาทำงานแค่ช่วงบ่ายถึง สี่ทุ่ม ก็กลับ ไม่นอนอยู่ที่ทำงานอีกเลย จบแล้วครับ เป็นยังงัยบ้างครับท่านผู้อ่าน เรื่องนี้ผมไปเล่าให้ใครฟังก็มีแต่คนแซวผมว่าไหนว่าจะขอหวยให้วะ ไม่เห็นถามเลขให้บ้างเลย อะไรแบบนี้ตลอดเลยครับ และเรื่องสยองหลอนๆ ของผมนั้น มีต่อจากนี้เรื่อยๆ แล้วถ้าว่างเมื่อไหร่ จะมาเล่าให้ทุกท่านฟังในโอกาสต่อไปครับ รับรองหลอนกว่านี้อีก