สิ่งเดียวที่อยู่ยั้งยืนยง คือดวงตะวัน

บทความนี้น่าจะเป็นบทความที่จิตตกและหดหู่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเขียน มันกลั่นออกมาจากความรู้สึก และตกผลึกมาจากส่วนลึกที่สะสมมานานหลายปี บทความในวันส่งท้ายปีเก่า (31 ธันวาคม 2564) นี้ อาจจะแตกต่างจากบทความก่อนหน้า ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับประสบการณ์ส่วนตัว ในวิถีชีวิตแบบชนบท ไม่ได้มีคุณค่าให้น่าจดจำอะไรมากนัก อ่านแบบผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

เมื่อคืนที่ผ่านมา ผมไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ อาจเป็นเพราะกาแฟที่ดื่มเข้าไปเมื่อตอนบ่าย หรือเพราะเสียงเพลงที่ดังตีกันจากรอบ ๆทิศ เข้าใจ... ว่ามันอยู่ในช่วงเทศกาลเฉลิมฉลอง วันหยุดยาวทั้งที ก็ต้องสุดเหวี่ยงกันหน่อย ก่อนที่หลังจากวันที่ 3 มกราคม จะต้องปากกัดตีนถีบเพื่อครอบครัว (โดยเฉพาะตัวกู) กันต่อไป หรือไม่ก็เป็นเพราะยานอนหลับของผม ที่มันหมดไปตั้งแต่เมื่อวันที่ 29 ธันวาคม ใช่ผมต้องกินยานอนหลับทุกคืน เพื่อให้ร่างกายสามารถพักผ่อนได้เต็มที่ แต่จริง ๆ แล้ว เพื่อรักษาอาการติดสุรา พูดง่าย ๆ ถ้าไม่กินเหล้าแล้วนอนไม่หลับ เหตุผลเพราะเรื่องส่วนตัวบางอย่าง

มนุษย์เรา กำหนดกฎเกณฑ์ห่านหงส์ขึ้นมาทั้งนั้น ว่า 1 ปีต้องมี 365 หรือ 366 วัน 1 เดือนมี 30 วัน หรือ 31 วัน ยกเว้นเดือนกุมภาพันธ์ ที่ดันเผือกมี 28 และ 29 วันอีก ใน1 สัปดาห์ มี 7 วัน 168 ชั่วโมง ใน 1 วันมี 24 ชั่วโมง 1 ชั่วโมงมี 60 นาที 1 นาทีมี 60 วินาที เหล่านี้ใครกำหนด หากไม่ใช่มนุษย์ หาใช่เอเลี่ยนหรือผู้วิเศษจากไหนไม่ แต่สำหรับผม กลับคิดต่าง ไม่ว่าจะวันอะไร เทศกาลไหน หรือวันพิเศษอย่างไร แสงที่สาดส่องจากดวงตะวัน นั่นเป็นสิ่งที่จีรังและยั่งยืน เมื่อเช้าตะวันก็โผล่พ้นขอบฟ้า เราก็ต้องดิ้นรน ยื้อแย่ง ปากกัดตีนถีบ ยื้ดยุดฉุดกระชากกันไป จนเมื่อตะวันลับขอบฟ้า บางคนเลือกที่จะพักผ่อนหย่อนใจที่หน้าจอโทรทัศน์หรือสมาร์ตโฟน บางคนเลือกที่จะเสพสุขกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ พวกที่โลกสวยหน่อยก็พาครอบครัว ญาติสนิทมิตรสหายไปหาอะไรกินกันนอกบ้าน แต่ท้ายที่สุดแล้วทุก ๆ คน ก็ต้องรอวันใหม่ เมื่อแสงดวงอาทิตย์สาดส่อง เป็นสัญญาณโดยอัตโนมัติ ว่า "มึงต้องออกไปดิ้นรนแล้วนะ" มันน่าขัน เมื่อคนรวย (หรือคิดว่าตัวเองรวยแล้ว) ก่อนขับรถหรูออกจากบ้าน มักบอกว่า "ไปทำงาน" หรือ " ไปทำธุรกิจ" ในขณะที่คนจน คนหาเช้ากินค่ำ มักจะพูดเหมือนกันหมดว่า "ออกไปหากิน" น่าตลกสิ้นดีทั้งที่ความหมายใกล้เคียงหรือเหมือนกัน แต่แตกต่างกันที่สถานะ ว่ามึงน่ะขี่แค่ซาเล้ง แต่กู รถยุโรปนะโว้ย!!!

สำหรับผม นับประสาอะไรจะไปนับหรือคิดว่าวันนี้วันอะไร วันที่เท่าไหร่ มีความสำคัญอย่างไร เพียงแค่ได้ตื่นขึ้นมา ล้างหน้า แปรงฟัน ดื่มกาแฟ ดูข่าวแบบสนใจบ้างไม่สนใจบ้าง สาบานว่าชีวิตไม่เคยอยากสอดรู้สอดเห็น อยากเอาชีวิต ความเป็นไปของใครมาใส่สมอง ไร้สาระ อยากจะเผือกรู้เรื่องชาวบ้านไปทำไม ตัวเองทุกวันนี้ยังเอาชีวิตแทบไม่รอด อยู่ไปวัน ๆ

ผมนั่งสูบบุหรี่ แล้วคิด "คนเรา อยู่เพื่อรอวันใหม่ ตะวันขึ้น แล้วก็ตกลง อยู่รอความตายไปวัน ๆ เท่านั้น"

นาทีนี้ ผมอยากจบปัญหาทุกอย่าง รอยอดีตที่มันเฝ้าหลอกหลอนจนผมนอนไม่หลับมาหลายปี ผม.. .

รูปภาพทั้งหมดโดยผู้เขียนครับ

ร่วมเสพบทความ หนัง เพลง และซีรีส์ใหม่ ๆ สุดปัง โหลดเลยที่ App TrueID ฟรี !