ดวงตาหลอน

ยี่สิบปีแล้วที่นิคจากบ้านที่เคยอาศัยอยู่เมื่อครั้งยังเด็ก วันนี้ได้มีโอกาสผ่านมาอีกครั้งเห็นความแตกต่างจนจำแทบไม่ได้ สะพานไม้ที่เคยใช้เดินเข้าบ้านเปลี่ยนกลายเป็นสะพานซีเมนต์ บ้านเรือนแต่ละหลังปลูกสร้างขึ้นมาใหม่ มีคอนโดและรถไฟฟ้าผ่าน คนที่เคยอาศัยอยู่ดั้งเดิมบ้างก็โยกย้ายเพราะหมดสัญญาเช่าบ้างก็ล้มหายตายจากกันไปหมด
เมื่อยังเด็กนิคเคยวิ่งเล่นไล่จับกระโดดน้ำเล่นกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน แม่เคยเล่าให้ฟังว่าแถวนี้ผีดุและห้ามเล่นจนมืดค่ำเดี๋ยวโดนผีลักซ่อน นิคไม่เข้าใจนักแต่ก็กลัวตามประสาเด็ก
คืนหนึ่งขณะที่นิคกำลังนอนเล่นใกล้จะหลับแต่ได้ยินเสียงเรียกอยู่ในครัวหลังบ้านและมีเสียงเหมือนเปิดปิดประตู นิคเปิดมุ้งจะออกไปดู แต่แม่รีบคว้าข้อมือไว้แล้วบอกให้นอนนิ่งๆ อย่าออกเสียงรับคำ แม่บอกได้ยินแบบนี้มาหลายคืนแล้ว นิคคิดว่าน่าจะเป็นขโมยแต่แม่บอกไม่ใช่ เราสองคนค่อยๆ แง้มมุ้งแอบมองเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นขโมยหรือเปล่าแต่สิ่งที่นิคกับแม่เห็นกลับเป็นหญิงแก่ๆ นั่งยองๆ เส้นผมยาวเรี่ยพื้น ดวงตาแดงก่ำ กำลังแสยะยิ้มแล้วมองมาทางที่เราสองคนแม่ลูก นิคอ้าปากค้างร้องไม่ออกได้แต่หลับตาปี๋กอดแม่แน่น เราสองคนแม่ลูกรีบคลุมโปงกอดกันแน่นจนถึงรุ่งเช้า วันรุ่งขึ้นแม่ก็พานิคไปทำสังฆทานแผ่บุญกุศลไปให้ หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเจออีกเลย