ย่าของฉัน

วันที่ย่าฉันไม่สบายฉันไม่เคยได้ไปดูแลท่านเลยเพราะว่าย่าของฉันเป็นโรคไตต้งอยู่ห้องปลอดเชื้อซึ่งทางโรงพยาบาลเค้าก็จะไม่ให้เข้าไปเพราะกลัวว่าเราจะยิ่งนำเชื้อโรคเข้าไปข้างในนั้นป้าของฉันเลยไม่ให้ฉันไปเยี่ยมหรือไปดูเเลย่าเลยจนวันที่ย่าฉันสิ้นใจหลังจากนั้นจากวันที่ย่าฉันเสียฉันรู้สึกตลอดว่าย่าของฉันคอยเฝ้าดูเฝ้ามองฉันตลอดเรื่อยมา ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนทำอะไรในทุกๆที่ฉันจะมีความรู้สึกว่าย่าของฉันตามไปด้วยทุกที่ทุกแห่งที่ฉันไปจนวันนึงวันที่ฉันต้องกลับจากโรงเรียนช้าเพราะว่าฉันต้องทำเวนกว่าจะมาถึงบ้านก็เกือบหกโมงกว่าๆ ด้วยความที่ฉันเหนื่อยเพลียเเละเหนื่อยฉันจึงเผลอหลับไปตรงโต๊ะไม้หินอ่อนหน้าบ้านฉัน ในขณะที่ฉันหลับฉันมีความรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นตาของฉันเหลือบมองไปตรงที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้าฉัน ด้วยความที่ฉันครึ่งหลับครึ่งตื่นฉันก็เห็นคนที่นั่งยิ้มหวานปากแดงด้วยน้ำหมากเพราะย่าของฉันของฉันชอบกินหมากนั่งยิ้มอยู่ตรงหน้าฉันเเล้วค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆฉันทีละนิดทีละนิดจนฉันเเทบช็อคเพราะว่ามันใกล้มากจนฉันรู้สึกกลัวจนน้ำตาไหลฉันพยายามปลุกให้ตัวเองตื่นแต่มันก็ทำไม่ได้ จนยิ่งทำให้ฉันรู้สึกกลัว จนฉันร้องไห้ไม่หยุดสักพักฉันก็สะดุ้งตื่นเเล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านเล่าทุกอย่างให้ป้าฉันฟังป้าฉันก็บอกว่าไม่มีอะไรหรอกย่าเค้าเเค่มาหาครั้งสุดท้ายเค้าคงเป็นห่วงฉันเลยมาหาฉันแค่นั้นด้วยความกลัวฉันก็ยังร้องไห้ไม่หยุดแล้วฉันก็เข้าใจทีหลังว่าที่ย่ามาหาฉันไม่ใช่เพราะจะมาทำให้ฉันกลัวแต่แกเเค่ยังเป็นห่วงฉันแค่นั้นเอง...