รถทัวร์สายจันท์กับความหวังที่ริบหรี่

ที่มาของภาพ Pixabay.com

รถทัวร์สายจันท์กับความฝันที่ริบหรี่

บทความนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงในชีวิตของฉัน แม้จะอยู่ในช่วงที่ไร้ทางเลือกแต่ถ้าเรารู้จักที่จะไขว่คว้าและมองข้อด้อยให้เป็นแรงผลักดันสักวันความฝันต้องเป็นจริง

ฉันนั่งรอรถโดยสารที่ศาลาท่ารถ นั่งอยู่คนเดียวไม่มีใครมาส่งเพราะฉันกลัวจะร้องไห้ไม่อยากไป แม่ทอดหมูห่อข้าวใส่กระปุกให้ฉันไว้กินตามทางเผื่อหิว แม่บอกว่าถ้าเหนื่อยก็กลับบ้าน ฉันรับปากแม่แต่จะไม่ท้อเด็ดขาด
นั่งรออยู่นานในที่สุดรถก็มาสักที ตลอดทางฉันไม่หลับสายตามองลอดช่องหน้าต่างรถอยู่เรื่อยๆ ฉันกอดกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วอยากจะร้องไห้แต่ก็อายคนข้างๆเลยต้องกลั้นเอาไว้ ฉันถึงที่หมายโดยมีคนมาคอยรับอยู่ก่อนแล้ว เขาชื่อลุงนะ เป็นเจ้าของแปลงไม้ยูคาที่ฉันจะมาทำงานด้วย ลุงนะถามฉันว่าแน่ใจหรือว่าจะทำได้ตัวก็เล็กๆงานที่ทำต้องตากแดดตลอดกลัวจะเป็นลม ฉันบอกว่าทำได้แกก็ไม่ถามอะไรต่อ

ที่มาของภาพ  Pixabay.com

ฉันเอาเงินที่ทำงานได้ให้แม่ทั้งหมด แม่ถามฉันว่าเหนื่อยไหมแล้วลูบที่ฝ่ามือฉันที่กร้านและยังมีรอยยางไม้ยูคาติดอยู่ ฉันส่ายหัวแต่กอดแม่แน่น แค่นี้ไม่เหนื่อยหรอกแม่เหนื่อยเพราะฉันมาเยอะแล้ว ทุกวันหลังเลิกเรียนฉันจะซ้อมตีลังกาประจำจนคนที่ผ่านมาเห็นพากันว่าฉันบ้าบอกว่าสิ่งที่ฉันทำมันไร้สาระแต่ฉันก็ไม่สนใจยังคงซ้อมอยู่เรื่อยๆ หวังว่าสักวันความสามารถของฉันจะเข้าตาใครสักคน และพอฉันเรียนจบมัธยมต้นฉันก็ได้โควตานักกีฬาเข้าเรียนในโรงเรียนที่ฉันหวัง มีที่พักฟรีมีเบี้ยเลี้ยงให้เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว  ต้องขอบคุณพี่ๆคนงานในแปลงลุงนะที่ช่วยสอนทักษะให้ฉัน ให้ข้อคิดในการดำเนินชีวิตหลายอย่าง และทำให้ฉันรู้ว่าหนทางริบหรี่หากไม่ท้อยังพอมีหวัง