กูกลับมาแล้ว

คืนนั้นเพื่อนในเมททุกคนต่างนอนไม่หลับเพราะรู้สึกเสียขวัญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ภายในห้องพักก็ยังมีเตียงเพื่อนที่เสียชีวิตตั้งไว้เหมือนเดิม ข้าวของอะไรของเขาก็วางอยู่แบบนั้น สภาพจิตใจเพื่อนร่วมห้องต้องทนอยู่กับสภาพแบบนี้ มันทำให้รู้สึกแย่ไม่น้อย ทุกคนจึงจับกลุ่มคุยกันจนดึก ปกติหอจะครึกครื้นทุกวันไม่รู้จักกลางวันกลางคืน คนเดินไปเดินมาเต็มหอ แต่คืนนี้กลับเงียบมากเหมือนไม่มีใครอยู่หอ เวลานี้ก็ประมาณตีสองขณะที่นั่งคุยกันอยู่ จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตู จากที่คุยกันอย่างสนุก อยู่ดีๆทุกคนหยุดคุยและเอียงหูฟัง แต่ยังไม่มีใครลุกไปเปิด มีคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า “มันดึกแล้วใครจะมาเคาะ เราอยู่กันครบทั้งห้อง สงสัยหูแว่วไปเอง ไม่มีอะไรหรอก” หลังจากพูดประโยคนี้จบ ทุกคนก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้มีแค่เสียงเคาะ แต่มันมีเสียงพูดด้วยว่า “กูมาแล้วเปิดประตูให้หน่อย” ทุกคนในห้องเงียบและเสียงเคาะก็ดังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เคาะแรงกว่าเดิมพร้อมกับมีเสียงตะโกนว่า “ทำไมไม่รีบเปิดประตู เปิดประตูสิวะ กูจะเข้าห้อง” เพื่อนทุกคนหันมามองหน้ากันเพราะจำเสียงของเพื่อนที่เสียชีวิตได้ ทันใดนั้นทุกคนก็กระโดดขึ้นมานั่งบนเตียงเดียวกันแล้วกอดกันร้องไห้ พร้อมกับท่องบทสวดมนต์ผิดๆถูกๆ ไปไม่เป็นเลยก็ว่าได้ มีเพื่อนคนหนึ่งรวบรวมความกล้าพูดขึ้นว่า “มึงตายไปแล้ว มึงอย่าเข้ามาเลยพวกกูกลัว พรุ่งนี้กูจะทำบุญไปให้กลับไปเถอะ” สักพักเสียงก็เงียบไปแล้วหมาก็มาจากไหนไม่รู้หอนโหยหวนอยู่ตรงด้านล่างหอ ปกติบรรยายกาศรอบๆมหาลัยก็เงียบอยู่แล้วเพราะทามกลางธรรมชาติ เสียงอะไรนิดหน่อยก็ได้ยินได้ง่าย ทำให้คืนนั้นมีบางคนได้ยินเสียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น