อื่นๆ

อย่าบอกรู้...งี้? ตอนที่สายไปแล้ว

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
อย่าบอกรู้...งี้? ตอนที่สายไปแล้ว


ไม่มีอะไรทำให้เราอบอุ่นใจเท่าบ้านเรา ณ หมู่บ้านเอื้ออาทรแห่งหนึ่ง ในจังหวัดบุรีรัมย์ เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่มีบ้านติดๆกันรวมเกือบ500หลังคาเรือน หญิงสาวคนหนึ่งได้อาศัยอยู่สองคนกับพ่อของเธอ ยิ้มและมีความสุขแบบพอมีพอกินกันตามประสาพ่อลูก ทุกวันเธอตื่นทำกับข้าวเตรียมไว้ให้พ่อ แล้วห่อใส่กระปุกเพื่อเอาไปทานที่ทำงาน ไทม์ไลน์ประจำวันของเธอมีแค่อยู่บ้าน-ไปทำงาน หลังเลิกงาน-กลับบ้าน พ่อบอกเธอเสมอ "มีความสุขแบบไม่ทุกข์ก็พอใจแล้ว"

ครั้งหนึ่งในชีวิต

เรื่องราวในชีวิตของเธอกว่าจะมีวันนี้ เริ่มต้นจากทำงานตั้งแต่อายุยังน้อย พ่อแม่มีอาชีพรับจ้างทำงานทั่วไป หลักๆคืองานก่อสร้าง ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง รายได้ไม่พอกับรายจ่ายเพราะทั้งพ่อและแม่ของเธอกินเหล้าทุกวัน เธอเติบโตท่ามกลางความทุกข์ยาก ไม่มีแม้ที่ซุกหัวนอน ต้องอาศัยกระท่อมที่คนใจดีสร้างให้เพื่อพอได้หลับนอนและหลบฝน เธอเรียนหนังสือจนจบ ป.6 และลาออกจากโรงเรียนเพื่อไปทำงานที่ กทม. กับญาติของพ่อ ตั้งแต่อายุเพียงแค่ 13 ปี เธอทำงานเก็บเงินไปเรื่อยๆไม่เคยเที่ยว ไม่เคยเถลไถล และไม่เคยแม้แต่จะกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ของเธอ เพราะเธอตั้งใจว่าจะมีบ้านให้ได้ เก็บเงินให้ได้มากๆยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เธอคิดเพียงแค่นั้น เธอทำงานอยู่ กทม. จนถึงอายุ28 ปี มีคนส่งข่าวว่า แม่ของเธอได้สิ้นใจลงในบ้านญาติที่ต่างจังหวัด เธอจึงรีบกลับบ้าน ลาขาดจาก กทม. เพื่อไปหาแม่ของเธอ เมื่อเธอถึงบ้านท่ามกลางสายตาคนแปลกหน้ามากมายที่เป็นญาติของแม่แต่เธอไม่เคยรู้จักเลย เธอกวาดสายตาไปรอบๆแต่ไม่เห็นพ่อของเธอ เธอถามใครก็ไม่มีใครตอบได้ เธอจึงเข้าไปกอดแม่ที่ร่างกายผอมบางเหมือนหนังหุ้มกระดูกนอนอยู่บนแคร่ เธอจับมือที่แข็งกระด้างจากการทำงานหนัก น้ำตาไหลอาบแก้ม ปากร้อง แม่จ๋าหนูมาแล้ว หนูกลับมาแล้วนะ หนูทำงานเก็บเงินได้พอซื้อบ้านแล้วนะแม่ เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะแม่ มีป้าคนหนึ่งเข้ามาบอกว่า แม่เอ็งไปสบายแล้ว แม่เอ็งทุกข์มานานมาก พ่อแม่เอ็งก็ทะเลาะกันบ่อยเลยแยกกันอยู่มาหลายปีแล้ว แม่เอ็งอดๆอยากๆบางวันไม่มีข้าวตกถึงท้องป้าก็เอาข้าวมาส่งบ้าง ชาวบ้านเขาสงสารเลยจ้างเพื่อให้แม่เอ็งได้เงินพอซื้อกับข้าว ให้เยอะไม่ได้แม่เอ็งจะเอาไปกินเหล้าหมด แม่เอ็งป่วยมาซักพักแล้ว ไม่มีเงินไปหาหมออาการเลยแย่ลง ป้าไม่รู้ว่าจะติดต่อเอ็งยังไง ดีที่มีคนรู้จักเขาว่าทำงานใกล้ๆที่เอ็งอยู่ป้าเลยได้ฝากบอกเอ็งนั่นแหละ แต่มันก็สายไปแล้ว แม่เอ็งสิ้นใจตอนที่คนในหมู่บ้านช่วยกันพาไปส่งโรงพยาบาล ป้าเสียใจด้วยนะ เธอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เธอทรุดลงพื้น ก้มกราบแม่ของเธอที่ไม่มีแม้ลมหายใจ เธอบอกแม่ของเธอว่า แม่จ๋าหนูขอโทษ หนูมัวแต่ทำงานหาเงิน จนลืมไปว่าอะไรที่สำคัญกว่า หนูน่าจะมาอยู่กับแม่ ไม่น่าทิ้งแม่ไปเลย จะอดอยากยังไง อย่างน้อยเราก็ได้อยู่ด้วยกัน เธอคิดได้แล้วว่าเงินมีค่าก็จริง ทำให้ชีวิตดีขึ้นก็จริง ซื้อได้ทุกอย่างก็จริง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ซื้อไม่ได้  คือแม่ของเธอที่จากไปแล้วแบบไม่มีวันกลับ เธอบ่นกับตัวเอง รู้งี้หนูจะทำอย่างนั้นให้แม่ รู้งี้หนูจะทำอย่างนี้ให้แม่ แต่มันสายไปแล้ว

Advertisement

Advertisement

หลังจากงานศพแม่ของเธอ เธอได้ซื้อบ้านเอื้ออาทรหนึ่งหลัง และตามหาพ่อของเธอมาอยู่ด้วยกัน (ปัจจุบัน)พ่อของเธออายุมากแล้ว หูตึง ตามองไม่ชัด เธอดูแลพ่อของเธออย่างดี ทำเหมือนมันเป็นวันสุดท้ายในทุกๆวันที่จะได้ดูแลคนคนนี้ที่เธอรักสุดหัวใจ คนๆเดียวในครอบครัวที่เธอยังมีโอกาสได้ดูแล  และเธอบอกตัวเองเสมอ รู้อะไรไม่สู้...รู้งี้

^_^

ร้านอร่อยที่อยากพาแม่ไปทานข้าวแหล่งที่มาอ้างอิงจากชีวิตจริงของผู้เขียน

"รูปภาพโดยผู้เขียน"

Advertisement

Advertisement

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์