อื่นๆ

เกือบตายในรีสอร์ตร้าง

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
เกือบตายในรีสอร์ตร้าง

ภาพปก skeezeจากPixabay

อ.อเวจี  เขียน


ผมเพิ่งขับรถลากมาถึงอำเภอหนึ่งในจังหวัดบุรีรัมย์ เป็นรถกระบะลากเทรลเลอร์บรรทุกรถเกี่ยวข้าวขนาดเล็กตามที่ลูกค้าสั่ง ด้วยรถลากนั้นไม่สามารถทำความเร็วได้มากนัก มาเรื่อย ๆ กว่าจะถึงบุรีรัมย์ก็ค่ำพอดี ปลายทางของผมอยู่ที่ร้อยเอ็ด แต่คงไปต่อไม่ไหวแล้ว จึงเลือกที่จะพักค้างอยู่ที่บุรีรัมย์นี่แหละ

เคยสังเกตเห็นรีสอร์ตหลายแห่งหลายรอบมาแล้ว แต่ยังไม่เคยเข้าพักที่ไหนสักแห่ง วันนี้คงไป่ต่อไม่ไหวละ จึงจำเป็นต้องเลือกเอาสักที่ ขอแค่ไม่มีคนเข้าออกพลุกพล่านก็พอ ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดในรีสอร์ตเล็ก ๆ กลางทุ่ง ซึ่งถ้าหากไม่ได้สังเกตดี ๆ ก็จะมองแทบไม่ออกด้วยซ้ำว่าเป็นรีสอร์ตให้เช่าพักอาศัย 24 ชั่วโมง

https://onscene-prod.s3-ap-southeast-1.amazonaws.com/files/styles/body_image_480w/public/inline-images/pickup-2699155_1920.jpg?itok=6zshURvCภาพโดย MaxWdhs จาก Pixabay

ถึงห้องพัก สภาพสะอาดสะอ้านใช้ได้ ผ้าปูเตียงสีขาว มีหมอน ผ้าห่ม มีตู้เย็น ผมเลือกห้องติดแอร์  ห้องน้ำในตัวก็สะอาดสะอ้าน เมื่อเทียบกับค่าเข้าพักแล้ว ต้องเรียกว่าคุ้มค่าทีเดียว ด้วยความที่เป็นคนเดินทางรอนแรมอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะเข้านอน ถึงจะง่วงแค่ไหนก็ต้องกราบไหว้พระ ขอขมาสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ผมไม่ได้เชื่อหรอก แค่ไม่ได้คิดอยากจะลบหลู่

Advertisement

Advertisement

อาจเป็นเพราะเพลียมาก หัวถึงหมอน ผมก็หลับเป็นตายไปเกือบจะทันที แต่แปลก ผมกลับรู้สึกอึดอัดทรมานเหมือนหลับไม่สนิท อาจจะเป็นความฝันก็ได้ “พี่คะ...พี่คะช่วยหนูด้วย” เสียงกระซิบกระซาบนั่น ทำเอาขนหัวลุกซู่ ดูเหมือนตอนนั้นผมพยายามจะลืมตามอง ความรู้สึกทรมานมาก อึดอัด ร่างกายเหมือนถูกตรึง หนังตาหนักอึ้ง แต่ยังคงสามารถรับรู้ทุกอย่างได้ มันไม่ใช่ความฝัน

“ช่วยพาหนูออกไปด้วย ช่วยหนูด้วย” เสียงกระซิบนั้นชัดเจน ไม่เฉพาะแค่คำพูดแล้วละ แต่มันกลายเป็นเสียงสะอื้น ผมเริ่มรู้ตัวว่าเจอดีเข้าให้แล้ว พยายามรวบรวมสติ บอกตัวเองว่าอยู่ไม่ได้แล้ว

แต่ร่างกายไม่ตอบสนอง ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกกดทาบทับลงมา เสียงกระซิบนั้นก็ได้ยินใกล้มากขึ้น เหมือนดังชิด ๆ หูของผมนั่นเอง “พวกผู้ชายเป็นแบบนี้ทุกคน ได้แล้วก็ทิ้ง”

ผมไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย ผมแค่คนเดินทาง ผมแค่ผ่านมา...

Advertisement

Advertisement

ผมดิ้นเฮือกสุดท้าย ลืมตาขึ้นได้ เหงื่อโซมกาย ทั้ง ๆ ที่แอร์ภายในห้องเย็นเฉียบ ผมลุกนั่ง สายตาจับไปที่ปลายเตียง แล้วความรู้สึกที่คิดว่าเป็นเพียงความฝันก็อันตรธานไปในวินาทีนั้น เพระร่างผู้หญิงที่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่มนุษย์ ยืนจ้องมองผมอยู่ เธอเหมือนศพของผู้หญิงที่เสียชีวิตนานหลายวัน น้ำเหลืองน้ำหนอง กลิ่นคละคลุ้ง ดวงตาเบิกถลน เสียงที่แว่วดังออกมาจากปากของเธอได้ยินชัดเจน “ช่วยพาหนูออกไปด้วย ช่วยหนูด้วย”

ผมเผ่นพรวดลงจากเตียง เปิดประตูออกไป วิ่งเกือบจะชนกับเจ้าของรีสอร์ตที่ยืนแข็งทื่ออยู่ข้างหน้า “ลุง ห้องนั้นมีผี!

https://onscene-prod.s3-ap-southeast-1.amazonaws.com/files/styles/body_image_480w/public/inline-images/grave-242515_1920.jpg?d6HRV_ySYEz7bfVPxX72Ec_QcPXKPNxk&itok=ioFLIa4mภาพโดย cocoparisienne จาก Pixabay

ผมผวาเข้าไปเกาะแขนเกาะขาของชายวัยกลางคนเจ้าของรีสอร์ต ก่อนจะรู้สึกเย็นวาบเพราะคำพูดของแก “ไม่แปลกหรอก นั่นมันอีนังแพศยาเมียผมเอง”

ผมถอยหลังออกห่าง ดวงตาเบิกกว้างจ้องใบหน้าของชายวัยกลางคน แล้วเลื่อนสายตาลงไปมองที่มือของแก ในจังหวะที่แกยกเงื้อสูง “ผมจะให้คุณอยู่กับอีนังเมียแพศยาผมตลอดไป”

Advertisement

Advertisement

ไม่แน่ใจว่าผมรอดชีวิตมาได้อย่างไร ทุกครั้งที่ขับรถผ่าน อดเสียวสันหลังไม่ได้อยู่ดี รีสอร์ตแห่งนั้นเหมือนจะเคยมีเรื่องราวฆาตกรรม คดีหึงหวงระหว่างเมียสาวกับสามีอายุมากกว่า ตั้งแต่วันนั้น เป็นบทเรียนให้กับตัวเองได้อย่างดีว่า ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ควรจะสำรวจให้รอบคอบมากกว่านี้ และไม่ควรเลือกรีสอร์ตร้างเป็นสถานที่พักในยามค่ำคืน!

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์