ช่วยลุงทีเถอะ

พ.ศ.2541ช่วงนั้นเศรษกิจทรุด​ ฟองสบู่แตก​ ห้างร้านโรงงานบริษัทนัดหมายกันปิดตัวพรึ่บ​ เจ้าของกิจการล้มบนฟูก​ แต่ลูกจ้างต่างหงายหลังบนกรวด​ ตกงานสิครับจะเหลืออะไร​ หนุ่มสาวออฟฟิศหันมาขายของบ้าง​ ขับวินบ้าง​ ผมหนุ่มโรงงานรู้สึกเบื่อหน่ายเมืองกรุงแล้ว​ ตั้งใจกลับบ้านไปพลิกผืนดินทำไร่ทำสวนดีกว่า​ อยู่แบบตกงานที่นี่มีหวังได้กินน้ำประปาแทนข้าวแน่ๆ​ว่าแล้วก็เก็บข้าวของซึ่งมีไม่กี่ชิ้นยัดกระเป๋าจับแท็กซี่ไปหมอชิต

ถึง​บขส.รถราเต็มทุกเที่ยวทุกเวลา​ เขาว่าคนหอบกันกลับบ้านเยอะ​ มาได้รถเสริมตอนสองทุ่ม​ ยังไงก็ต้องเอา รถออกมานอกกรุงเอื่อยเฉื่อย​ ข้างทางบรรยากาศผ่านชานเมืองบ้างทุ่งนาบ้าง​ นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนหลับ​ รู้สึกตัวอีกทีกระเป๋ารถมาเขย่าตัวปลุก​ "พี่คะ​ ถึงจุดที่พี่จะลงแล้วค่ะ" งัวเงียคว้ากระเป๋าลงจากรถ​ ดูเวลาตีสองก​ว่าๆแล้ว​ หลับตลอดทางเลยสิ​ สูดอากาศเย็นๆบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดไล่ความง่วง​ เฮ้อ.. บ้านเราทุกอย่างยังเหมือนเดิม​ โทรให้น้องชายเอารถออกมารับ​ ระยะทางเข้าหมู่บ้าน5กิโลฯตอนนี้รอบข้างมืดมิด​ ผมเดินรอรถไปเรื่อยๆข้ามทางรถไฟมาเห็นร่างตะคุ่มดำๆ​ ชักผงะ​ "หนุ่มๆ​ มาจากในเมืองรึ​ ช่วยลุงหน่อย​ " "ลุง​ มาทำอะไรดึกๆน่ะ.." ผมถามอย่างแปลกใจ​ "ลุงจะไปตลาดเช้าที่ตลาดน่ะ​ พอดีมัน.." แกหยุดพูดไว้แค่นั้น​"มาเถอะ​ มาช่วยลุงที​ มันหนัก​ ลุงยกไม่ไหว" ยังไม่ทันถามแกรีบนำหน้าไป​

ขอขอบคุณภาพประกอบจากhttp://topghostmaster-ghoststory.blogspot.com/2014/08/blog-post_27.html?m=1