อื่นๆ
อาถรรพ์ผีบังตา
เรื่องราวที่ผมจะหยิบยกมาเล่าให้ทุกคนฟังในวันนี้ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับอาถรรพ์ของผีป่าบังตา ซึ่งเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงตามคำบอกเล่าจากปากของยายผมเอง ซึ่งยายของผมเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้ผมฟังครั้นสมัยที่ผมยังเป็นเด็ก โดยเรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่องราวของ ลุงมี (นามสมมุติ) ย้อนไปเมื่อราวๆ 20 กว่าปีก่อน ลุงมีแกเป็นหม่ายเมียของแกได้ตายจากไป หลังจากที่เมียของแกตาย ลุงมีก็อยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด ส่วนลูกชายของแกทั้ง 2 คนก็พากันไปมีครอบครัว และย้ายตามภรรยาไปอยู่หมู่บ้านอื่นหมด นานๆทีถึงจะกลับมาเยี่ยมลุงมีสักครั้ง ลุงมีแกเป็นคนที่ชอบเข้าไปหาของป่าเป็นประจำไม่ว่าเป็นเห็ด หน่อไม้ หรือแม้แต่พวกสมุนไพรต่างๆ บ่ายแก่ๆวันหนึ่งแกก็เดินขึ้นเขาเพื่อเข้าไปหาของป่าตามประสาของแกตามปกติ ซึ่งวันนี้ดูเหมือนแกจะมีลาภมากกว่าปกติ ในป่ามีทั้งเห็ดมีทั้งหน่อไม้ขึ้นอยู่เป็นระยะๆ ลุงมีแกก็หาของแกไปจนมืดค่ำ พอแกเก็บเห็ดหาหน่อไม้จนพอใจแล้ว แกก็เดินลงจากเขาเพื่อที่จะกลับบ้าน
Advertisement
Advertisement
แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แกเหมือนเดินหลงอยู่ในป่า แกพยายามหาทางออกเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ สภาพแวดล้อมโดยรอบมันไม่เหมือนป่าที่แกเคยรู้จัก มันดูแปลกหูแปลกตาไปหมด ณ ขณะนั้นเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ แกรู้แต่เพียงว่าตอนนั้นไม่มีแสงสว่างแล้ว จะมีก็เพียงแต่แสงสว่างจากดาวบนท้องฟ้าเท่านั้น ชั่วขณะหนึ่งที่แกนั่งพักอยู่โคนต้นไม้ใหญ่ ตอนนั้นแกเริ่มเหนื่อยและเริ่มรู้สึกถอดใจ ทันใดนั้นจู่ๆแกก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุอานามน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับแก เดินถือตะเกียงออกมาจากมุมมืดของพุ่มไม้ โดยลักษณะการแต่งตัวของผู้หญิงคนนี้นั้น แต่งตัวเหมือนกับชุดของผู้หญิงชาวบ้านทั่วๆไป แต่ทั้งหน้าตาและเสื้อผ้าที่สวมใส่ดูสะอาดสะอ้านไม่เหมือนคนที่จะเข้ามาหาของป่า
ณ ตอนนั้นไม่รู้แกตกอยู่ในภวังค์หรือตกต้องอยู่ในมนต์สะกดอันใด แกไม่ได้คิดเลยว่าจู่ๆในป่ามืดๆแบบนี้จะมีผู้หญิงลักษณะนี้โผล่มาได้ยังไง ก่อนที่ลุงมีจะเอ่ยปากถาม ผู้หญิงคนนั้นก็ชิงถามลุงมีก่อนว่า (ประโยคสนทนาต่างๆพูดเป็นภาษาเลย แต่เพื่อง่ายต่อการเข้าใจผมเลยแปลให้) "หลงป่ามาเหรอท่าทางน่าจะเหนื่อยแย่ ไปพักกินข้าวกินปลาที่บ้านฉันก่อนไหม เดี๋ยวกินเสร็จฉันจะเดินไปส่ง" เหมือนอยู่ในภวังค์กึ่งความจริงกึ่งความฝัน จู่ๆลุงมีก็ลุกยืนขึ้นแล้วเดินตามผู้หญิงคนนั้นไปแต่โดยดี โดยที่ลืมแม้แต่ย่ามใส่ของป่าที่แกวางไว้ข้างๆ พอเดินมาถึงผู้หญิงคนนั้นก็บอกให้ลุงมีนั่งรอที่แคร่ไม้ไผ่ตรงหน้าบ้านสักครู่ แล้วบอกต่อว่าเดี๋ยวจะเข้าไปเตรียมข้าวเตรียมน้ำมาให้กิน สิ่งที่แปลกอีกอย่างที่ลุงมีแกมานึกได้ทีหลังคือ ระหว่างที่แกอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆที่หลายๆอย่างชวนให้ถามชวนให้น่าสงสัย แต่ ณ เวลานั้นแกรู้สึกลอยๆไม่เป็นตัวของตัวเอง แกรู้สึกว่าตัวแกดูสงบปากสงบคำมากกว่าปกติ ทำให้แกเป็นฝ่ายที่ถูกถามมากกว่าที่แกจะเป็นฝ่ายถาม แม้แต่ชื่อของผู้หญิงคนนั้นตอนกลับมาถึงบ้านแล้ว แกก็ยังไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อเสียงเรียงนามอะไร เวลาผ่านไปชั่วครู่ผู้หญิงคนนั้นก็ยกถาดใส่ข้าวออกมา ซึ่งในนั้นมีกับข้าว 3-4 อย่าง จากนั้นก็เข้าไปยกขันใส่น้ำและกระติบข้าวก่ำ (ข้าวก่ำ = ข้าวเหนียวดำ) ตามมาเป็นอย่างสุดท้าย ในระหว่างที่กินข้าวอยู่นั้นผู้หญิงคนนั้นก็ชวนลุงมีคุยเรื่อยเปื่อย แต่เป็นการคุยที่ลุงมีเป็นฝ่ายตอบมากกว่าที่จะเป็นฝ่ายถาม ลุงมีจึงไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับตัวผู้หญิงคนนั้น
Advertisement
Advertisement
หลังจากที่กินข้าวกินน้ำเสร็จสรรพ ผู้หญิงคนนั้นก็เอ่ยปากว่าเดี๋ยวจะเดินไปส่ง แต่มีข้อแม้ว่าระหว่างที่เดินกลับนั้นลุงมีต้องเดินและมองไปข้างหน้าอย่างเดียว ห้ามหันหลังกลับเป็นอันขาด อย่างที่บอกว่าลุงมีเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ลุงมีแกก็ยอมทำตามแต่โดยดีไม่ปริปากถามถึงเหตุผลสักคำ พอเดินมาเรื่อยๆไม่รู้ว่าไกลแค่ไหนสักพักก็เดินทะลุมาจนถึงทางเข้าหมู่บ้าน พอจังหวะที่เดินมาถึงทางเข้าหมู่บ้านหมาในระแวกนั้น จู่ๆก็พากันหอนเกรียวกราวหอนส่งกันเป็นทอดๆ หอนเหมือนหอนต้อนรับการกลับมาของลุงมียังไงยังงั้น พอผู้หญิงคนนั้นบอกลาเสร็จสรรพ ลุงมีแกก็เดินกลับบ้านของแกคนเดียว พอถึงบ้านด้วยความที่เหนื่อยล้าบวกกับอาการมึนๆงงๆ พอหัวถึงหมอนแก่ก็เผลอหลับไปจนถึงเช้า โดยที่ยังใส่ชุดเดิมไม่ได้อาบน้ำอาบท่า
พอถึงตอนเช้าแกมีอาการเหมือนคนที่เพิ่งจะสร่างเมา ก่อนแกจะลุกไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา แกลองๆมานั่งย้อนนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ว่าตกลงมันเป็นความจริงหรือเป็นแค่ความฝันกันแน่ แต่สิ่งที่เป็นร่องรอยที่ทำให้แกรู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องจริง คือ ข้าวก่ำที่ติดตามมือของแกจนกระด้าง ซึ่งข้าวชนิดนี้ไม่ใช่ข้าวที่บ้านลุงมีหรือชาวบ้านในระแวกนั้นนิยมกินกัน แต่ถึงจะรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นมันเป็นเรื่องจริง แต่หลายๆสิ่งหลายๆอย่างมันก็ยังคงเป็นปริศนาอยู่ดี เพราะแกรู้จักรายละเอียดต่างๆของผู้หญิงคนนั้นน้อยมาก น้อยจนยากที่จะไปหาคำตอบต่อว่าเธอคนนั้นเป็นใครกันแน่ และสถานที่ที่ลุงมีเดินตามเธอไปนั้นอยู่ตรงส่วนไหนของป่า
Advertisement
Advertisement
เรื่องมันก็มีอยู่ประมาณนี้ครับ เป็นยังไงกันบ้างครับ เรื่อง “อาถรรพ์ผีป่า” เรื่องราวของลุงมีที่ถ่ายทอดมาจากยายของผมอีกที สนุกลี้ลับและถูกใจกันไหมครับ ? ถ้าสนุกและถูกใจ อย่าลืมติดตามและเป็นกำลังใจให้กับผมด้วยนะครับ
Photo credit: DarkWorkX
ความคิดเห็น
