ขอนอนด้วยสิ

เรื่องราวนี้เกิดขึ้นเมื่อ 8 ปี สมัยมัธยมศึกษาปีที่ 4 ฉันได้มีโอกาสไปเข้าค่ายที่จังหวัดนครราชสีมาหรือโคราช ที่นั่นเป็นบริเวณชีวมณฑล จึงเป็นป่าขนาดใหญ่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ เป็นป่าต้นน้ำ การใช้ไฟใช้น้ำจึงจำกัด

เราพักกันที่สถานีวิจัย เป็นบ้านพักสองชั้น แต่มีห้องหนึ่งในบ้านหลังนั้นถูกปิดตาย โดยเจ้าหน้าที่ที่อยู่ที่นั่นบอกว่า เป็นห้องของเจ้าหน้าที่พักไม่ได้ เราแยกย้ายกันเลือกห้องนอนพักห้องเล็กบ้างห้องใหญ่บ้างตามจำนวนคนที่แตกต่างกันไปที่จับกลุ่มกันนอน

พวกฉันนอนอยู่ด้านปีกขวาของตัวบ้าน เรานอนกันสี่คน ในห้องมีห้องน้ำในตัว แวบแรกที่สัมผัสตัวบ้าน ฉันรู้สึกถึงความอึดอัดแต่ก็สบาย ตอนแรกเพื่อนฉันจะเลือกอีกห้องหนึ่ง แต่ฉันค้านด้วยความรู้สึกบางอย่างที่มันไม่ปกติในห้องนั้น เราจึงนอนห้องถัดมาและเว้นห้องนั้นไว้ เพื่อนในกลุ่มฉันที่เหลือเลือกห้องใหญ่ริมสุดทางเดิน เพื่อที่เราจะได้มีห้องที่เราไว้จับกลุ่มกินเล่นกันได้มีพื้นที่มากๆ เราทำกิจกรรมกันปกติไปตามโปรแกรมของเจ้าหน้าที่ที่จัดจนดึก ระหว่างทางเดินกลับไปบ้านพัก ข้างทางมืดมากมีเพียงแสงไฟสลัวเป็นระยะๆ เท่านั้นจู่ๆ ก็มีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่ง วิ่งไปนั่งไกวชิงช้าเพื่อหลอกคนอื่น ฉันกับเพื่อนรู้แล้วว่ามันผิดปกติ ก็ต่อเมื่อเห็นชิงช้าที่ควรจะไกวช้าลงและหยุดนิ่ง กลับไกวเร็วและแรงขึ้นทั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว และไม่มีลม หลายคนพากันเฮโลวิ่งกันไวขึ้นเพื่อให้ถึงบ้านพัก