บันทึกระหว่างบวช : เรื่องราวของอจินไตย

สิบแปดนาฬิกาวันนี้ เป็นช่วงเวลานั่งสมาธิเตรียมตัวทำวัตรเย็นอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมา

ระหว่างทำสมาธิผ่านไปครึ่งชั่วโมงพร้อมกับเเสงสว่างที่สาดส่องจากพระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้าไป

จึงเหลือเพียงเเสงสว่างจากหลอดไฟอันส่องสว่างพร้อมเสียงเคลื่อนไหวของพัดลมไฟฟ้าที่ส่งเสียงอยู่ในเวลานั้น

เพียงเวลาครู่เดียวเสียงพัดลมในเวลานั้นก็เงียบหายไปพร้อมทั้งหลอดไฟทั้งหมดทั้งในเวลานั้นซึ่งนั่นได้เงียบหายไปเป็นเวลาอันหลายวินาทีพอสมควร จึงกลับมาอีกครั้ง

ภาพถ่ายเองจากสถานการณ์จริง

จึงมีโอกาสถามพระพี่เลี้ยงท่านด้วยความสงสัยว่า

ทำไมไฟที่วัดถึงตกได้

เพราะว่าจำนวนหลอดไฟและการใช้ไฟฟ้าก็มีเท่าเดิมในทุกวัน ประกอบกับการดับไปนั้น เเต่ละครั้งกว่าจะติดก็ใช้เวลาไม่เท่ากัน ที่จะกลับมามีไฟฟ้าอีกครั้ง ซึ่งต่างจากสถานที่ทำงานของผู้เขียนเพียง 3 วินาทีไฟก็กลับมาสว่างอีกครั้ง

เเละหลากคำถามที่หลวงพี่หรือญาติโยมสอบถามเกี่ยวกับการนิมิตอย่างไรหรือไม่ ตลอดเวลาที่ผู้เขียนอุปสมบท ไม่มีการฝันหรือย่างไรตลอดเวลานั้นเลยจริง ๆ มีเพียงคืนก่อนสุดท้ายก่อนลาสิกขา ระหว่างเตรียมตัวทำวัตรเช้าประมาณตีสามเกือบตีสี่ที่ปิดประตูกุฏิระหว่างนั้น !!!!

เเสงสว่างบนศีรษะที่อยู่หน้ากุฏิและแสงสว่างทั้งหมดภายในวัดก็ได้ดับลง

ผู้เขียนได้เพียงตั้งสติและค่อย ๆ เดินไปท่ามกลางความมืดนั้นพร้อมทั้งขนแขนและขนขาลุกวาบไปทั้งตัว

จนสักพักไฟก็กลับมาส่องสว่างตามปกติ แต่ไม่เพียงเท่านั้นเพราะระหว่างทำวัตรเช้า ขณะอ่านบทสวดมนต์ก็ไม่สามารถอ่านหนังสือสวดมนต์ที่เปิดอยู่นั้นเป็นเวลา 2 ครั้งด้วยกัน เนื่องจากเเสงสว่างของไฟที่ส่องสว่างนั้นได้หลบหายไปซึ่งไม่ทราบโดยเหตุเช่นกันว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร เเละหลังจากทำวัตรเช้าเสร็จเป็นเวลาของการรอออกกิจนิมนต์เช้าที่จะขอพักสายตอรอรถมารับแต่หลับตาลงไม่ได้เลยเพราะว่าเเสงสว่างภายในกุฏิได้ลับหายไปอีกเป็นเวลาวินาทีประมาณหนึ่ง

ภาพถ่ายเองจากสถานการณ์จริง

เเต่นั่นไม่ใช่การหายไป เพียงครั้งเดียวหรือสองครั้งด้วยกัน เเต่เป็นการหลบไปของเเสงสว่างถึง 3 ครั้งด้วยกัน รวมเเล้วในเช้าวันนี้นับเป็นกว่า 6 ครั้งด้วยกันนับว่าเป็นสิ่งที่เมื่อลองเล่าให้หลวงพี่ท่านอื่นฟัง ต่างท่านต่างรับฟัง อมยิ้ม เเละไม่มีการตอบกลับในบทสนทนาต่อสิ่งเหล่านี้ที่เกิดขึ้น ...

“บางสิ่งอาจไม่จำเป็นต้องหาคำตอบ

เพราะมีคำตอบอยู่ภายในตัวของมันเอง”