3 ดอย 2 มือของพวกเรา กับภาระกิจสุดฟินที่ "อมก๋อย"

"หน้าหนาวในช่วงเดือนธันวาคม แบบวันหยุดต่อเนื่องแบบนี้ คนส่วนใหญ่มักจะขึ้นเหนือกันใช่หรือไม่"

เราก็เป็นอีกหนึ่งคนที่คิดแบบนั้น ในช่วงวันหยุดยาวแบบต่อเนื่อง ช่วงที่ 4-8 ธันวาคม 2562 แต่การมาของเราในครั้งนี้ เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ซึ่งมีพี่ที่รู้จักกัน ชวนขึ้นดอยทำความดี

เราว่ามันเป็นภาระกิจที่ท้าทายตนเองอย่างมาก  ขนาดที่ว่ายังไม่รู้หน้าที่ตัวเองเลยว่าจะต้องทำอะไรบ้าง หรือกำหนดการมีอะไร ไปที่ไหนบ้างก็ยังไม่รู้เลย ทุกทีจะต้องรู้ก่อนค่อยตัดสินใจ แต่คราวนี้ไม่ต้องคิดเยอะกับประโยชน์มหาศาลที่เราจะได้ทำ  กับคำว่า "ขึ้นดอยทำความดี" เราจึงรีบตอบตกลงกลับไปอย่างเฉียบพลัน  ในใจมีอาการตื่นเต้นหลายๆ อย่างเกิดขึ้น เช่น จะได้ขึ้นดอย  เจออากาศที่หนาวแบบจับใจ เจอน้องๆชาวเขาได้แบ่งปันสิ่งของ ซึ่งอาการแบบนี้ไม่เกิดขึ้นมานานแล้ว

sizes="100vw" data-srcset="https://trueid-slsapp-storage-prod.s3-ap-southeast-1.amazonaws.com/partner_files/trueidintrend/16828/IMG_20191205_124225.jpg?w=480 480w, https://trueid-slsapp-storage-prod.s3-ap-southeast-1.amazonaws.com/partner_files/trueidintrend/16828/IMG_20191205_124225.jpg?w=640 640w, https://trueid-slsapp-storage-prod.s3-ap-southeast-1.amazonaws.com/partner_files/trueidintrend/16828/IMG_20191205_124225.jpg?w=1200 1200w, https://trueid-slsapp-storage-prod.s3-ap-southeast-1.amazonaws.com/partner_files/trueidintrend/16828/IMG_20191205_124225.jpg?w=1600 1600w" alt="https://onscene-prod.s3-ap-southeast-1.amazonaws.com/files/styles/body_image_480w/public/inline-images/IMG_20191205_124225.jpg?itok=wu1bUA4U" > หลังจากที่ทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วร่วมเที่ยงวัน พวกเรารวมตัวกันประมาณ 27 คน ซึ่งเค้ารู้จักกันหมด ยกเว้นเราคนเดียวที่เป็นคนใหม่สำหรับทริปนี้ เราพยายามจำชื่อของแต่ละคน และทำความรู้จักคุ้นเคย ถึงวันแรกจะทำใครไม่ได้ก็ตาม แต่ยังมีวันอื่นๆ ที่เราต้องทำภาระกิจเคียงบ่าเคียงไหล่กันอีกหลายวัน

"กลุ่มพี่ใจดี น้องดีใจ" ได้เปลี่ยนจากรถตู้เป็นรถกระบะของชาวบ้านที่มารอรับกลุ่มเรา ส่วนใครที่ขับกระบะมาเอง ก็ช่วยแบ่งสัมภาระ และของบริจาคจากรถตู้กระจายกันไป  เพื่อสะดวกแก่การขึ้นดอย

คนที่นั่งหลังรถกระบะต้องจัดเต็มแบบนี้ เพราะต้องขึ้นดอย มีฝุ่นตลบจากดินลูกรัง เส้นทางที่ขรุขระ และระยะทางที่ยาวไกล จึงทำให้พวกเขาต้องปิดมิดชิดขนาดนี้

เส้นทางจากอำเภอเมือง เพื่อขึ้นดอยไปยังโรงเรียนแรก คือ โรงเรียนบ้านสงินใต้ อ.อมก๋อย จ.เชียงใหม่ ต้องใช้เวลาขึ้นดอยประมาณ 2 ชั่วโมง ลัดเลาะริมเขาขึ้นไปเรื่อยๆ  หลายสิบโค้งกันเลยทีเดียว โดยขับรถตามๆ กันขึ้นไปบนเขา ทำให้พี่บางท่านถึงขนาดเมารถ และคอเคล็ดตามๆ กัน

เมื่อถึงที่หมาย พวกเรารีบแบ่งหน้าที่กันทำอย่างรวดเร็ว เช่น  จัดชุดนักเรียนใส่ถุง  แจกขนม และแยกเสื้อผ้า ตุ๊กตา ที่นำมาบริจาค ออกเป็นส่วนๆ และรีบส่งมอบให้กับน้องๆ ที่มานั่งรอในโรงเรียนอยู่นาน 

โรงเรียนนี้มีตั้งแต่อนุบาล ไปถึงประถมศึกษา แต่ละชั้นเรียน มีกันไม่กี่คน แต่เรียนรวมในโถงกว้างตรงนี้นี่แหละ

เมื่อเสร็จจากโรงเรียนแรก  พวกเรารีบเดินทางไปโรงเรียนที่ 2  คือ โรงเรียน สงิน ณ แคว  ซึ่งอยู่อีกภูเขานึง จะต้องลัดเลาะริมเขาขึ้นไปอีก กว่าจะถึงก็เย็นเสียแล้ว พระอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลง  ซึ่งพวกเราต้องพักกันที่นี่ และแจกของในเช้าวันรุ่งขึ้น

น้องๆ มารอกันแต่เช้า เพื่อรอรับแจกชุดนักเรียน ปัญหาแรกที่เราเห็นจากโรงเรียนก่อนหน้านี้คือ เด็กชาวเขาผูกเชือกรองเท้าไม่เป็น หรือผูกแบบเงื่อนกระตุก คือ มีโบว์ข้างเดียวทำให้เชือกรองเท้ายาวข้างนึง 

เวลากลุ่มพี่ใจดี น้องดีใจ แจกชุดนักเรียนเสร็จ เราจะวิ่งตามไปที่บ้านเด็กๆ  หรือจุดรวมตัวที่เค้าไปเปลี่ยนชุดกัน เพื่อคอยแนะนำ และสอนวิธีผูกเชือกรองเท้าที่ถูกต้อง ส่วนคนอื่นๆ ก็ช่วยกันแจกของให้ชาวบ้าน เลือกสิ่งของให้เหมาะกับขนาด เพศ เละวัยของเขา

โรงเรียนที่ 3 เป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างห่างไกลอีกเช่นเคย ใช้เวลาเดินทางอีก 2 ชั่วโมง คือ โรงเรียนห้วยส้ม  โรงเรียนนี้ติดริมภูเขาอยู่สูงมาก การเดินทางค่อนข้างลำบาก แต่พวกเราก็ไปถึงจนได้  คุณครูเนสเป็นคนเก่าที่เคยสอนอยู่ที่นี่  คุณครูมาช่วยดูเด็กๆ ให้ก่อน เพราะว่า คุณครูเนสเค้าย้ายไปประจำโรงเรียนอื่นแล้ว ทำให้ที่นี่ยังไม่มีใครมาสอนแทนมาหลายเดือน 

เราเริ่มแจกสิ่งของเหมือนโรงเรียนอื่นๆ และภาระกิจของเราที่ไม่ได้มอบหมาย ก็คือ เดินตามนักเรียนไปบ้าน หรือจุดรวมตัวช่วยแต่งตัวให้สำเร็จ และเดินกลับมาที่โรงเรียนอีกครั้ง เพื่อถ่ายรูปและรับแจกสิ่งของอื่นๆ 

จะเห็นได้ว่าพื้นที่ระหว่างบ้านและโรงเรียนอยู่ห่างไกลกันมาก และเส้นทางก็ยังเป็นดินลูกรัง ไม่อยากคิดเลยถ้าหน้าฝน จะเป็นอย่างไรกันบ้างนะ 

เรามาในทริปนี้ คือความตั้งใจล้วนๆ เราใส่ใจทุกรายละเอียดของทุกๆ คน คอยเติมเต็มให้กับทีมไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม เราก็ยังเป็นเราคอยช่วยเหลือเช่นเคย

ความสุขของผู้ให้ เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ หาซื้อที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว แค่เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กๆ และได้สอนให้ผูกเชือกรองเท้าเป็น เพียงแค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้วหล่ะ เป็นทริปที่คุ้มค่ากับความหนาวเย็นที่ 10 องศา