ไลฟ์แฮ็ก

มุมคิด จากกิจกรรมรับน้องขึ้นดอย

162
คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
มุมคิด จากกิจกรรมรับน้องขึ้นดอย

สองขาเริ่มก้าวไม่ค่อยออก แดดที่ร้อนเปรี้ยง ความเหนื่อยและเริ่มท้อกับระยะทางที่ยังเหลืออยู่ ทำให้อยากกระโดดซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์หรือรถกระบะรับจ้าง (รถแดง) ที่กำลังทยอยตามกันขึ้นไปสู่ยอดดอยสุเทพ คันแล้วคันเล่า แต่เสียงตะโกนของรุ่นพี่ รวมถึงเสียงเชียร์,เสียงบ่น และเสียงเพลงปลุกใจที่ดังกระหึ่มอยู่ตลอดเวลานั้น มันทำให้แต่ละคนไม่อาจทิ้งกิจกรรมสำคัญสำหรับ “น้องใหม่” ของม.เชิงดอยแห่งนี้ไปได้
ขอบคุณภาพ FB : คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ มช.

ขอบคุณภาพ FB: คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ ม.เชียงใหม่

สองมือที่จับกัน คอยช่วยลาก ช่วยจูง ช่วยพยุงกันไปจนถึงยอดดอยสุเทพ ไม่เพียงแต่ทำให้ Freshy ที่มาจากต่างที่ ต่างถิ่น ได้รู้จักมักคุ้นและสนิทสนมกันอย่างรวดเร็วหลังจบกิจกรรมเท่านั้น หากแต่ยังเป็นต้นกำเนิดของ “ตำนานเพื่อนรัก” “ตำนานคู่รัก” ในรั้วมช.มาแล้วมากมาย และกลายเป็นกิจกรรมที่อยู่ในความทรงจำที่งดงามของเด็กม.เชิงดอยแห่งนี้แทบทุกคน จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ช่วงเดือนกันยายน- ตุลาคมของทุก ปีจะมีศิษย์เก่า ม.เชียงใหม่หลากหลายรุ่นได้กลับมารวมตัวกันเพื่อร่วมกิจกรรม “เดินขึ้นดอย”กับบรรดาน้องใหม่กันอย่างสนุกสนาน ขอบคุณภาพ fb: ทีมมช.

Advertisement

Advertisement

ขอบคุณภาพ FB : ทีมมช.

การกลับมาร่วมรับน้องขึ้นดอยอีกครั้งของฉัน ในฐานะศิษย์เก่าหลังจบจากสถาบันแห่งนี้ไปเกือบ 30 ปีแล้ว เพียงแค่อยากเจอเพื่อน ๆ อยากสนุกสนานและหวนรำลึกถึงเรื่องราวในวัยเยาว์

แต่แปลก...ที่กิจกรรมเดินขึ้นดอยครั้งนี้ กลับให้บางมุมคิด ที่สามารถนำไปใช้สำหรับการดำเนินชีวิตได้อย่างลงตัว

อุปสรรคและขวากหนามที่ต้องเจอคงจะง่ายขึ้น หากมีคนรอบข้างที่ดี พร้อมจะจูงมือเดินและฝ่าฟันไปพร้อม ๆ กัน

ขอบคุณภาพ fb: ทีมมช.

ขอบคุณภาพ FB : ทีมมช.

เสียงเชียร์และเสียงเตือนของ Staff ทำให้รู้ว่า “เรา”ไม่ได้ลอยเคว้งคว้างหรือกำลังเผชิญกับปัญหาเพียงลำพัง…ใช่! ..เรามีทีม Back Up ที่เพอร์เฟคที่สุดที่จะทำให้เราก้าวข้ามผ่านปัญหาไปได้อย่างดี

ภาพจาก FB: คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ ม.เชียงใหม่

ขอบคุณภาพ FB: คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ ม.เชียงใหม่

ยามบาดเจ็บ หรือรู้สึกว่าไปต่อไม่ไหวระหว่างเดินขึ้นดอย จุดพักและทีมที่คอยดูแล ให้น้ำและปฐมพยาบาลข้างทาง ช่วยสอนให้เรารู้ว่าชีวิตไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งตลอดเวลา เจ็บได้ ล้มได้ หมดแรงได้ เพียงแต่ต้อง “จุดพัก” ของตัวเองให้เจอ เพื่อให้สามารถลุกขึ้นมาเดินต่อได้ง่ายและรวดเร็วที่สุด

Advertisement

Advertisement

บรรยากาศที่ดีกับเพื่อนที่รู้ใจ ทำให้ระยะทางกว่า 10 กิโลเมตร สั้นลงอย่างไม่น่าเชื่อ  การเดินถึงจุดหมายของชีวิต โดยไม่รู้สึกว่าระยะทาง “ไกล” เกินไปก็ควรจะมีคนรู้ใจอยู่ข้าง ๆ คอยเป็นกำลังใจและสร้างบรรยากาศที่ดี เป็นภูมิคุ้มกันในวันที่ต้องเจอเรื่องแย่ ๆ เพื่อให้สามารถผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากได้อย่างรวดเร็ว

จุดหมายปลายทางของเรา จะมีเพื่อน , พี่-น้อง ยืนรอเราอยู่พร้อมรอยยิ้มและเสียงปรบมือ เราอยากถึงจุดนั้น พร้อมเก็บเกี่ยวเรื่องราวดีๆ ระหว่างทางให้มากที่สุดเหมือนกับแง่คิดและความรู้สึกที่ได้ จากช่วงเวลาของกิจกรรมร้บน้องขึ้นดอยในครั้งนี้

ขอบคุณภาพ fb: ทีมมช. ขอบคุณภาพ FB : ทีมมช.

ภาพหน้าปก โดย FB: ทีมมช. https://bit.ly/3btU1OC

ภาพประกอบที่ 1 FB: คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ ม.เชียงใหม่ https://bit.ly/3aCoMBH

ภาพประกอบที่ 2  FB : ทีมมช. https://bit.ly/3drLuP0

Advertisement

Advertisement

ภาพประกอบที่ 3  FB : ทีมมช. https://bit.ly/3uiGhyT

ภาพประกอบที่ 4  FB: คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ ม.เชียงใหม่ https://bit.ly/2ZBfqA4

ภาพประกอบที่ 5  FB : ทีมมช. https://bit.ly/3btU1OC

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์