เพราะต้องการความเงียบสงบ

เวลาล่วงเลยไปจนถึงตีหนึ่งเกือบตีสอง ฉันเปลี่ยนอิริยาบถนับครั้งไม่ถ้วน เดี๋ยวนั่งหันหลังให้กำแพง เดี๋ยวย้ายมานั่งหันหน้าให้กำแพง มีผู้คนเดินผ่านไปมาด้านหลัง และช่วงจังหวะนั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียง แครก....แครก....แครก... เอ๊ะ นี่ไม่ใช่เสียงฝีเท้าหนิ ฉันหันหลังมองหาที่มาของเสียงทันที มองไปยังทางแยกด้านซ้าย ทางแยกด้านขวา ทางแยกด้านหลัง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เปล่าเลย ไม่มีใครเดินผ่านมา แครก..แครก...แครก เสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตอนนี้หัวใจฉันทำงานอย่างหนัก แทบทะลุออกมานอกอก ฉันมองหน้าเพื่อน สบตาเสมือนเป็นคนรู้ใจ ตัดสินใจเก็บของ เก็บขนม เก็บแก้วกาแฟ ทันใดนั้น ฟึ่บ! ไฟดับ ฉันและเพื่อนส่งเสียงกรีดร้อง ราวกับโดนใครเฆี่ยนตี ฟึ่บ! ไฟติด หน้าหนังสือที่เราเปิดไว้ พลิกเองรัวๆ ดั่งมีอภินิหาร ทั้งที่บริเวณนี้ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีลม ขวดเครื่องดื่มชูกำลังที่วางไว้ หล่นพื้น “คริ้งงงงงงง” นาทีนั้น “กรี๊ดดดด” ฉันกับเพื่อนรวบของที่เหลือบนโต๊ะเข้าประเป๋า จับมือกันเดินกลับไปยังจุดที่เราจอดรถไว้ น้ำตาคลอเบ้าตา ด้วยความหวาดกลัว เราสองคนกึ่งเดิน กึ่งวิ่ง กลับไปที่รถเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จับมือและไม่พูดกันซักคำ ทางเดินกลับ เป็นทางเดินยาวๆ ระยะทางประมาณ 80 เมตร บอกตัวเองในใจให้มองไปข้างหน้า อย่าหันหลัง แต่สายตาที่มองไปข้างหน้ากลับมองเห็นเงาดำๆ เหมือนคนถูกล่ามโซ่เดินผ่านหน้าไป เสียงแครก...แครก...แครก ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงมาจากข้างหลัง ไล่หลังเหมือนมีใครเดินตาม ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  จนต้องหันไปมอง สิ่งที่เห็นคือความว่างเปล่า พร้อมเสียงกระซิบแหบๆ ที่หูข้างซ้ายว่า “มา..ทำ..อะไร...” ฉันกรีดร้องสุดเสียงพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “ตึกๆๆๆๆๆ” เสียงฝีเท้าของฉันและเพื่อน ที่หลับตาวิ่ง ความรู้สึกหนาว เย็นยะเยือกเกิดขึ้นกับเราสองคนโดยไม่ได้นัดหมาย ระยะทางช่างไกลเหลือเกิน มือของเรายังคงจับกันอยู่..............และในที่สุดเราก็มาถึงที่จอดรถ น้ำตาเปลี่ยนเป็นหงาดเหงื่อ ผมเผ้าเปียกและรุงรัง เราสองคน start รถและขี่กลับหอคณะทันที