ตามมาส่งลงดอย

เรื่องนี้เกิดขึ้น เมื่อฉันได้ไปท่องเที่ยวที่ ดอยแห่งหนึ่ง ค่อนไปทางเหนือของประเทศไทย ดอยนี้ขึ้นชื่อว่า เป็นดอยที่มีธรรมชาติ สวยงาม มีทุ่งหญ้าและพรรณไม้ สมบูรณ์แห่งหนึ่ง ในประเทศไทย

เราออกเดินทางกันในตอนเย็น เพื่อไปขึ้นดอยในตอนเช้า ช่วงเช้าที่ขึ้นดอยนั้น ไม่ได้มีปัญหาอะไร พวกเรายังสนุกสนุกสนาน เพลิดเพลินและตื่นตาตื่นใจกับความสวยงามของธรรมชาติ เมื่อขึ้นไปถึงบนดอย ก็จับจองกางเต๊นท์ ออกไปถ่ายรูปบริเวณใกล้ ๆ จุดกางเต๊นท์ แล้วกลับมาทำอาหารเย็น ล้อมวงกินกัน บรรยากาศยามค่ำคืน ไม่ได้น่ากลัวอะไร เพราะมีนักท่องเที่ยวขึ้นไปค่อนข้างเยอะ แต่คืนนี้เรานอนไม่ดึกกันเท่าไร เพราะทนความหนาวของอากาศไม่ไหว ต้องรีบมุดเข้าเต๊นท์นอนกันตั้งแต่หัวค่ำ บวกกับความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง และเดินขึ้นเขามาอีกค่อนวัน นอนฟังเสียงเต็นท์ข้าง ๆ คุยกันไม่นานก็หลับไปอย่างง่ายดายโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้กลุ่มเราจาก 4 คน เริ่มแตกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 2 คน และทิ้งระยะห่างกันค่อนข้างมาก ส่วนตัวฉันก็เริ่มเร่งความเร็วเท้าให้มากขึ้น เพราะใจคิดไปถึงจุดหมายข้างล่างแล้ว ระหว่างทางลงได้กลิ่นเหมือนดอกไม้ ลอยอบอวลในอากาศ จึงเผลอพูดไปว่า "กลิ่นดอกไม้ป่าหอมจัง" โดยที่ไม่ได้คิดอะไร เดินสักระยะ หันกลับไปมองหาเพื่อนอีก 2 คน แต่ก็ไม่เห็น คงยังเดินอ้อยอิ่งกันอยู่ ฉันเลยไปนั่งพักเหนื่อยที่ก้อนหินก้อนใหญ่ริมทาง เพื่อรอเพื่อน จะได้เดินลงไปพร้อมกัน

แต่เมื่อเพื่อนอีก 2 คน มาถึง เพื่อนผู้หญิงคนที่มีซิกซ์เซ้นส์ ก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ หน้าตาตื่นมาเลย ไอ้เราก็คิด "เอาแล้วไง" ไม่ได้ถาม เพราะไม่อยากรู้คำตอบ แต่นางดันบอก "เขาตามมาว่ะ" งานเข้าสิทีนี้ โกยกันสิจ๊ะ ฉันและเพื่อนชายที่ล่วงหน้ามาก่อน ออกสปีดกันก่อนทันที ระหว่างทางก็ภาวนาให้ถึงตีนดอยไว ๆ ขนนี่ลุกซู่ไปทั้งร่าง แม้ไม่ได้เห็นว่ามีใคร ตามเพื่อนมา แต่เจนสัมผัสได้ค่ะ!

สังเกตุต้นหญ้าข้างทางที่เราเดินผ่าน มันไหลลู่เหมือนมีใครเดินเคียง อยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา ณ ขณะนั้น ก็งัดบทสวดมนต์ อาราธนาหลวงปู่หลวงพ่อทั้งหลายที่พอนึกออก ท่องไปตลอดทาง แต่ระยะทางก็ยังไกลเหลือเกิน เมื่อไรจะถึงด้านล่างสักที

จนถึงช่วงที่ต้องข้ามแม่น้ำ พวกเราเดินทันนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งที่พูดคุย ล้อเล่นกันเสียงดังพอสมควร ทำให้ใจชื้นขึ้นมาหน่อย ว่ามีเพื่อนร่วมทางเพิ่มแล้ว ฉันเร่งฝีเท้า เพื่อจะเดินนำกลุ่มนักท่องเที่ยวกลุ่มนี้ขึ้นไป คิดว่าอย่างน้อย ก็มีคนระวังหลังให้

ช่วงที่กำลังจะเดินข้ามสะพาน และต้องใช้การปีนป่ายเล็กน้อย ทำให้การเดินต้องชะลอความเร็วลง เรามาหยุดกันตรงจุดนี้ทั้ง 2 กลุ่ม จู่ ๆ กิ่งต้นไผ่ที่ยังเขียวสด ก็หักลงมาทั้งกิ่ง ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น ร้องกรี๊ดลั่นกันเลยทีเดียว แปลกใจว่า กิ่งไม้ไผ่สด ๆ จะหักลงมาได้ยังไง ลมก็ไม่มี

หลังจากนั้นก็เงียบกริบกันทั้ง 2 คณะ ต่างคนต่างเดินอย่างรวดเร็ว เพื่อให้ถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด

นานแทบขาดใจ ทั้งเหนื่อย ทั้งกลัว ในที่สุด ฉันก็ถึงด้านล่างของอุทยานฯ เสียที สิ่งแรกที่ทำคือ ตรงเข้าไปไหว้ศาล ที่ตั้งตรงบริเวณทางขึ้นเขา พร้อมทั้งบอกกล่าว ขอขมา เพราะไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดถูก อาจด้วยความไม่รู้หรืออะไรก็แล้วแต่ พร้อมทั้งบอกกล่าวดวงวิญญาณดวงนั้น ว่าไม่ต้องตามมา ส่งแค่นี้พอ ขอบคุณที่อุตส่าห์ตามมาส่งจนถึงจุดหมาย แม้จะสยองไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรพวกเรา

เมื่อรถแล่นออกมาไกลจากอุทยานฯ จึงถามเพื่อนว่า เขาคนนั้น ที่ตามมาส่ง มีลักษณะ อะไรอย่างไร เพื่อนก็เล่าว่า หลังจากที่เอาไม้ไผ่ข้างทางมาทำเป็นไม้เท้า ก็เริ่มรู้สึก ว่ามีผู้ชายใส่เสื้อลายพรางสีเขียวขี้ม้าคล้ายทหาร ตามมาตลอดเวลาทาง จนใกล้ถึงด้านล่างก็หายไป

พวกเราก็เลยคิดว่าเขาคงไม่ทำอะไรหรอก เพียงแค่อยากตามมาส่งเท่านั้น กลับจากทริปนี้ เราก็ไปทำบุญให้กับเขา 'ดวงวิญญาณที่ตามมาส่งลงดอย'