มาร (หญิงสาวผู้มาเยือนยามค่ำคืน)

หลังจากทำวัตรเย็นเสร็จแล้ว ก่อนกลับกุฏิพระอาคมแวะคุยกับเพื่อนภิกษุสงฆ์ด้วยกันอยู่พักใหญ่ จนเวลาสี่ทุ่มกว่า ๆ จึงเดินกลับกุฏิเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า วัดนี้จะสร้างกุฏิเดี่ยวให้พระสงฆ์อยู่อาศัย และบำเพ็ญเพียรภาวนา กุฏิของพระอาคมอยู่ห่างไปจากพระรูปอื่นเพราะบวชทีหลัง จึงเหลือเฉพาะหลังที่อยู่ไกล ๆ แต่โชคดีที่พระอาคมไม่ใช่คนขี้กลัวแต่อย่างใด

ขอบคุณภาพประกอบจาก https://pixabay.com/

“เมื่อเดินใกล้ถึงกุฏิกลิ่นน้ำอบ น้ำหอม กลิ่นเดิมก็โชยมากับลม พระอาคมถึงกับสะดุดเล็กน้อย พลันนึกไปถึงหญิงงามนางนั้น”
ภิกษุหนุ่มก้าวขึ้นไปบนกุฏิ และค่อย ๆ เปิดประตูด้วยอาการสำรวม เพียงแค่ผลักประตูให้เปิดออกเท่านั้น ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปด้านใน ภิกษุหนุ่มถึงกับตกตะลึงพรึงเพริดเมื่อพบหญิงสาวนางนั้นอยู่ในกุฏิ วันนี้นางผัดหน้าด้วยแป้งร่ำจนขาวผ่อง ปากของนางถึงแม้ไม่ได้ทาอะไร แต่เป็นสีชมพูระเรื่อ ดูเอิบอิ่มราวดอกไม้แรกแย้ม นางแต่งกายด้วยเสื้อรัดอกและผ้าถุง มีเพียงผ้าคลุมไหล่ผืนบางคลุมปิดมาพองามเท่านั้น เมื่อรวบรวมสติได้ภิกษุหนุ่มตั้งใจจะก้าวลงจากกุฏิ แต่ด้วยมนต์สะกดอันใด ทำให้ก้าวเข้าไปในกุฏิแทน "แม่ออกมาหยังอีก หลวงพี่ไปนำบ่ได้ดอก" หญิงสาวไม่ตอบอะไรกลับดึงผ้าที่ใช้คลุมไหล่ออก ภิกษุหนุ่มถึงกับอ้าปากค้าง แต่ยังดำรงสติตั้งมั่น เพราะรู้แล้วว่าหญิงงามนางนี้คือใคร จึงไม่ควรหลงใหลไปกับสิ่งยั่วยวนที่นางกำลังกระทำ "กลับไปซะแม่ออกอย่ามารบกวนหลวงพี่จะจำวัด" ภิกษุหนุ่มรวบรวมสติและบอกกับนางอีกครั้ง แต่นางไม่ได้สนใจคำพูดของภิกษุแต่อย่างใด กลับทอดกายลงนอนบนแคร่ไม้ ซึ่งเป็นที่นอนของพระภิกษุ ในยามดึกเช่นนี้ หากจะเรียกให้ใครช่วยคงดูเป็นการรบกวน ซ้ำร้ายจะถูกกล่าวหาว่าไร้สติจนไม่สำรวมระวังเอาได้ แต่จะทำอย่างไรยังคิดไม่ออก เอ่ยปากไล่ไม่รู้กี่ครั้งก็ไม่ยอมไป พระอาคมตัดสินใจแน่วแน่ จึงปิดประตูกุฏิ พลางนึกในใจ "บ่อยากไปกะบ่ต้องไป อยู่นำกันนี่หละ"