เรื่องเล่าจากสามเณร ตอน บททดสอบ

     หลังจากจัดแจงสถานที่เรียบร้อย เณรก็เริ่มนั่งคู้ขา เริ่มบริกรรม หายใจเข้าพุทหายใจออกโธ สักพักหนึ่งได้ยินเสียงคนเดินลากขาดังกร๊าก กร๊าก กร๊าก เณรไม่สนใจเสียงนั้นเพราะคิดว่าหลวงพ่อคงเดินมาหยิบอะไร ตั้งใจนั่งดูลมหายใจของตัวเองไปเรื่อยๆ ต่อมา เสียงลมพัดดังอื้อ อื้อ ทั้งๆ ที่เมื่อกลางวันก็ไม่มีวี่แววของฝน เณรนึกในใจว่าคงคงจะตกแน่แต่ไม่เป็นไรรอให้ตกมาก่อนค่อยหาที่หลบ สิ้นเสียงลมก็มีเสียงหล่นตุ๊บ ตุ๊บ เหมือนเสียงลูกไม้หล่นแต่ดังกว่า มันไม่ใช่แล้ว! เณรคิดในใจ ผี ผี แน่ๆ จิตอีกฝ่ายคิด แต่ก็ยังไม่ยอมลุกจากที่นั่ง และไม่กล้าลืมตาขึ้นมาดู ใจหนึ่งก็คิดว่า มาเลยให้มันมาเลย ดูสิจะสู้ผ้าเหลืองได้หรือเปล่า แล้วเสียงนั้นดังขึ้น ดังขึ้น ไม่ไหวแล้วเณรตะโกนเรียก หลวงพ่อ! หลวงพ่อ! ตะโกนจนสุดเสียง แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากหลวงพ่อแม้แต่น้อย ทำยังไงดี วิ่งดีไหมใจมันถาม อีกใจนึงมันบอกอย่าวิ่งถ้ามันจะมาก็เข้ามา สู้กับผ้าเหลืองนี่ลองดู ลองดูกันสักตั้ง ดูสิมันจะฆ่าเราได้ไหม มันจะตายไหม เณรตัดสินใจนั่งภาวนาอยู่อย่างนั้นต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจว่าเสียงนั้นมันจะดังมากสักแค่ไหน แล้วเสียงนั้นก็ค่อยๆ ถอยห่างออกไปเรื่อยๆ  เณร! เณร! ตื่นได้เวลาสวดมนต์ทำวัตรแล้ว เสียงของหลวงพ่อดังขึ้น