ถนนแสนเฮี้ยน

เครดิตภาพ:https://www.idegroup.eu/safety

สวัสดีครับเพื่อน ๆ เรื่องขนหัวลุกที่ผมจะเล่าประสบการณ์ต่อไปนี้นั้นที่เกิดขึ้นมาเมื่อไม่นานมานี้เอง ในช่วงก่อนจะถึงวันแม่ที่ผ่านมาซึ่งจะเป็นวันหยุดติดต่อกัน 3 วัน  และในวันศุกร์นั้นผมจะขอลาหยุดล่วงหน้าเพื่อจะได้หยุดยาว 4 วันและพาแม่ไปเที่ยวพักผ่อนในวันหยุดนะครับ

ส่วนวันพฤหัสบดีผมจึงทำงานล่วงเลยเวลามากกว่าที่เคยทำมาก่อนตั้งแต่มาทำงานที่นี่  ที่ทำงานของผมนั้นตั้งอยู่ติดกับถนนเส้นทางหลักและเป็นเพราะผมขี่มอเตอร์ไซค์มาทำงานเป็นประจำ  ทำให้ค่อนข้างลำบากเวลาขี่รถบนถนนใหญ่ที่มีรถเยอะๆอีกทั้งที่ผมพักอยู่นั้นก็อยู่ฝั่งเดียวกับที่ทำงาน  ทำให้เวลากลับออกจากที่ทำงานจำเป็นต้องวิ่งเข้าซอยและออกมาอีกซอยหนึ่งออกถนนใหญ่ขึ้นสะพานกลับรถไปอีกฝั่งแล้วถึงจะกลับมาฝั่งเดิมได้ถ้าไปทำงานก็สะดวกรวดเร็วดีแต่ขากลับก็จะใช้เวลาเพิ่มขึ้นจากเดิมอีกนิดหน่อย

แล้วผมขี่รถเข้าซอยไปเรื่อยๆพยายามหาเรื่องคิดหรือฮัมเพลงไปด้วย   เพื่อไม่ให้ตัวเองหลับประกอบกับความรู้สึกหวั่นๆ   ที่กลัวทั้งคนและผีในเวลาเดียวกัน  ขณะที่ขี่รถไปได้สักพักผมก็นึกขึ้นได้ว่าอีกไม่นานจะถึงทางที่ไม่มีไฟข้างทางแล้วซึ่งปกติตอนที่ผมกลับจะเป็นแค่ช่วงเวลาหัวค่ำเท่านั้น  ยังคงพอมีรถผ่านไปผ่านมาให้พอเป็นแสงไฟได้บ้างแต่ตอนนี้มันตีหนึ่งกว่า ๆ

ถนนเงียบสนิทแม้แต่หมาจรจัดที่ผมเคยเห็นอยู่ข้างถนนก็ไม่มีโผล่มาสักตัว   ความง่วงทำให้ผมคิดถึงเรื่องในหัวไม่ค่อยออกสักเท่าไหร่  จะจอดรถข้างทางแล้วใส่หูฟังเปิดเพลงตอนนี้ก็คงจะไม่เหมาะ  ข้างถนนเงียบและมืดไปข้างทางเว้นระยะช่วงไกล  ไม่เหมาะที่จะจอดทำอะไรข้างทางที่ต้องใช้เวลาผมขี่รถไปเรื่อย ๆ

ใจหวังให้ถึงปากทาง  เลี้ยวออกจากซอยเร็วๆ  ตอนนี้ถึงแม้ว่าผมจะง่วงมาก แต่เรื่องคนกับผีก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวผมอยู่เมื่อมาถึงทางช่วงที่ไม่มีไฟนั้นซึ่งผมคิดว่ากินระยะทางประมาณเกือบ 1 กิโลได้มันเป็น 1 กิโลที่ผมรู้สึกเสียวสันหลัง และหวั่นใจมากที่สุด ผมขี่รถเลยป้อมยามหน้าหมู่บ้านไฟสว่างดวงสุดท้ายมาแล้ว   เหลียวไปมองผ่าน ๆ ก็เห็นพี่ยามแกหลับอยู่จึงหันกลับมามองทางต่อกลับเลี้ยวซ้ายไปตามทาง

ซึ่งตอนที่เลี้ยวก่อนที่รัศมีกล่องไฟหน้ารถจะส่องไปถึงผมพยายามคิดว่ามันไม่น่าจะมีอะไร  และคิดว่าตัวเองคงจะจินตนาการไปเอง  เพราะขี่รถมาในทางมืดๆคนเดียวเป็นใครจะไม่คิดบ้าง อีกอย่างผมก็เปิดไฟสูงตลอดเวลาที่ขี่รถในทางที่ไม่มืดถ้าจะมีอะไรอยู่ด้านหน้าผมต้องเห็นล่วงหน้าอยู่แล้ว  ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองใช้เวลานานกว่าทุกวันในการขี่รถผ่านทางนี้

เพราะทางจากหัวโค้งมุมซ้ายมาผมก็ต้องเจอกับทางตรงยาวที่มืดสนิท  ผมขี่ผ่านทางตรงมาได้ระยะหนึ่งเห็นแสงไฟของรถคันหน้าก็แอบรู้สึกดีใจ  ที่มีรถใหญ่ส่องนำทางให้ แต่รถคันนั้นก็เร่งเครื่องเร็วเสียจนผมตามไม่ทัน   ทำให้ผมอยู่คนเดียวอีกครั้งบนถนนมืดๆอยู่ๆผมก็ต้องเบรกรถกะทันหัน เพราะสิ่งที่เห็นเมื่อกี้นี้นั้นมันทำให้ผมหายง่วงเลยทันทีผมเห็นคนกำลังคลานสี่ขาแล้วกระโดดข้ามถนนไป

ผมขนลุกไปทั้งตัวรู้สึกหัวใจเต้นแรงกว่าปกติ   ก็จะรีบรวบรวมสติและขยับกระจกให้หมุนกลับมาที่เดิม  ใจผมเต้นแรงจนรู้สึกว่ามันจะดันออกมาหน้าอกตอนขี่รถออกไปได้แป๊บเดียว   ก็นึกว่าทางข้างหน้าคือทางที่มีต้นไทรต้นใหญ่ซึ่งเป็นต้นไม้ที่มีคนเอาผ้าเจ็ดสีมาผูกไว้แล้วเอาชุดไทยมาถวาย    ระหว่างที่คิดผมก็ขนลุกขึ้นอีกรอบ ในใจภาวนาขอให้ทุกอย่างเป็นเพราะผมกำลังกลัวและคิดไปเองผมส่ายหน้าเพราะหลับไปเพียงช่วงแค่ไม่ถึงวินาทีปรากฏว่ารถล้มลงทั้งคนทั้งรถแยกไปคนละทาง

หนักว่าเมื่อกี้ซะอีกทางเมื่อกี้นี้ซะอีกเพราะสิ่งที่ผมเห็นตอนลืมตาขึ้นมา    คือเห็นคนผอมแห้งกำลังปีนเสาไฟฟ้าข้างทางอยู่ผมนอนนิ่งอยู่สักแป๊บ รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจากการล้มลงมาจากรถความรู้สึกตอนนั้นมันทั้งเจ็บทั้งกลัว   เริ่มจะสติแตกผมดันตัวเองให้ลุกขึ้นรีบเดินไปที่รถแล้วยกรถขึ้นมา ตอนนี้กระจกรถของผมข้างที่หลวมนั้นไม่สามารถให้มันล้อคนิ่งได้แล้วผมมันไปตามถนนด้านหน้าเห็นแสงไฟจากป้อมตำรวจที่อยู่ตรงแยกไม่ไกลนัก  จึงตัดสินใจขึ้นรถอีกครั้งสตาร์ทรถเตรียมออกตัวทันทีผมปรับกระจกข้างอีกเล็กทันใดนั้นก็มีเสียงวิ่งมาจากทางด้านหลัง เครดิตภาพ:https://www.flickr.com/photos/gregerravik/44763448795

กระจกข้างที่ผมมองเห็นสะท้อนเงาลางๆของร่างผอมบาง  เมื่อตะกี้วิ่งเข้ามาทางด้านหลังผมผมตกใจรีบติดรถออกไปโดยไม่ได้จะรอดูว่าถนนข้างหน้านั้น   จะมีลูกระนาดสูงแค่ไหนมีแต่ความกลัวกับสติที่กระเจิดกระเจิง  ผมขี่รถเข้าไปจอดตรงป้อมตำรวจที่เห็นข้างหน้าลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปด้านหน้าป้อมปรากฏว่าไม่มีใครอยู่สักคน เป็นป้อมร้างที่เปิดไฟหลอกเฉยๆผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นว่าหน้าจอมันแตกเพราะรถล้มเมื่อกี้แน่ๆ

ผมกดเบอร์โทรหาแม่ แต่แม่ก็ไม่รับสายคงเป็นเพราะมันดึกมากแล้ว  ผมแค่จะกลับห้องไปนอนพักผ่อนจึงสวดมนต์อยู่พักใหญ่ก็เริ่มควบคุมสติตัวเองได้  เลยเดินกลับไปที่รถระยะทางห่างกันไม่กี่ก้าวแต่ผมก็รู้สึกว่ามีเสียงคนเดินตามหลังมา  ผมหยุดยืนตัวแข็งชื่อท่องบทสวดมนต์อีกรอบคราวนี้กลับรู้สึกว่ามีลมหนักๆ  สัมผัสลงมาที่คอผมเป็นระยะ  ผมหยุดจินตนาการไม่ได้และนั่นทำให้ผมสติแตกอีกรอบผมลืมตาขึ้นแล้วขับรถก่อนจะสตาร์ท  แล้วรีบขี่ออกมาจากป้อมตำรวจตรงนั้น  ขี่รถมาได้สักพักก็เจอถนนที่มีแสงไฟซึ่งเป็นช่วงถนนที่มีร้านสะดวกซื้ออยู่

ผมจอดรถด้วยนั่งพักแล้วจะหมดสติอารมณ์ของตัวเอง เมื่อลองสำรวจตัวเองก็พบว่าที่แขนมีรอยแผลเล็กน้อยและมีรอยช้ำ 2-3 แห่ง ที่โชคดีที่ผมใส่กางเกงขายาวส่วนที่ถลอกจึงเป็นที่กางเกง มากกว่าส่วนรถของผมนั้นทั้งท่อและกระจกรวมถึงสีด้านข้างก็ถลอกไปตามแรงไถลของรถในตอนนั้น จากที่ผมทั้งเหนื่อยทั้งง่วงแล้วเพลียจากการทำงานกับกลายเป็นว่าร่างกายตื่นตัวเต็มที่ทั้งตื่นเต้นตกใจแล้วก็กลัวผสมรวมกันไปหมด

ผมนั่งลงที่ริมฟุตบาทได้ไม่นานก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาใกล้ๆแล้วถามผมว่าน้องที่รถล้มเมื่อกี้หรือเปล่า   ผมเงยหน้ามองพี่ผู้ชายคนนั้นด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจ เมื่อกี้พี่ผ่านทางนั้นแหละครับพี่คนนั้นมองหน้าผมเหมือนรู้สึกผิด   ใช่พี่โทษทีนะพี่ไม่ได้เข้าไปช่วยผมได้แต่เงียบไม่พูดจาอะไรในใจรู้สึกโกรธขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ก็พยายามไม่แสดงออกน้องคงไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหมเพราะคนแถวนี้ไม่มีใครก็ผ่านทางนั้นก็หลังเที่ยงคืนหรอก

ผมมองหน้าพี่คนนั้นทั้งที่ยังรู้สึกโกรธอยู่ไม่น้อย แต่ก็น่าสงสัยในสิ่งที่เขาพูดอยู่ด้วยเจ้าแม่ต้นไทรแล้วไงจนตำรวจเฝ้าตอนกลางคืนยังไม่กล้าอยู่เลยครับ ผมลุกขึ้นได้แต่นึกปลอบใจตัวเองว่าดวงคงจะตกเจอผีหลอกรถล้มแล้วก็คนแล้งน้ำใจอีกให้พี่ช่วยพาไปหาหมอหรือเปล่าน้อง ผมส่ายหน้าลุกขึ้นคร่อมรถและขี่รถกลับหอพักทันที

เมื่อถึงหอพักผมก็จัดการอาบน้ำและทำแผลให้ตัวเอง   คิดว่าจะเอารถไปซ่อมตอนไหนดีจนเผลอหลับไปผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เที่ยงแล้วรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัว โทรไปหาแม่เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟังจากที่ผมต้องกลับบ้านไปเยี่ยมแม่กลายเป็นแม่ต้องมาเยี่ยมผมแทนครับ ผมนั่งรถกลับไปไม่ไหวหลังจากคุยกับแม่เสร็จผมก็ลุกขึ้นอาบน้ำเตรียมตัวจะออกไปหาอะไรกิน

เพื่อนร่วมงานผมก็โทรมาคุยเรื่องงานพอดี พูดสนทนาเรื่องงานจนจบเรื่องไปผมก็เลยถือโอกาสเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนร่วมงานฟัง   เรื่องว่าทางที่ผมกลับไปเป็นประจำนั้นตอนกลางคืนดึกๆจะไม่มีใครกล้าผ่านกันสักเท่าไหร่   ถ้าไม่ใช่คนแถวนั้นก็จะไม่รู้ว่ามันเป็นทางสามแพร่งเฮี้ยนมาก ๆ ซึ่งเมื่อก่อนไม่เฮี้ยนขนาดนี้เพราะมีคนเอาคุณไสยดำมาทิ้งไว้ผมเลยรู้และไม่กล้าขับผ่านทางนั้นอีก

เครดิตปก: วาดขึ้นมาด้วย Photoshop โดยคุณ สุทธิพัฒน์