ผีสาวในป่ายาง

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 9 ปีที่แล้ว

ณ อำเภอโคกหล่อ จังหวัดตรัง มีเด็กหนุ่ม 3 คน กาย กุ้งและเบล เป็นเพื่อนรักกัน พวกเขาเป็นเพื่อนกันมา ตั้งแต่สมัยอนุบาล จนถึงตอนนี้พวกเขาเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2  "กาย" เรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมวัดควนวิเศษมูลนิธิ  "กุ้ง" เรียนอยู่โรงเรียนสังขวิทย์ ส่วน "เบล" เรียนยู่โรงเรียนสภาราชินี2

ในวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ทั้งสามต้องออกไปทำงานเป็นพนักงานร้านอาหารติ่มซำ โดยจะเริ่มงานตั้งแต่เวลา 5.00น. ไปจนถึง 14.00 น. ได้ค่าแรงวันละ 120 บาท ซึ่งเหตุผลที่ทั้งสามคนต้องมาทำงานในวันหยุด เพราะครอบครัวของพวกเขายากจน จึงต้องทำงานเลี้ยงตนเอง เพื่อแบ่งเบาภาระของครอบครัว

ทุกวันหยุด หลังเลิกงาน ซึ่งเป็นเวลาประมาณ 14.00 น. กาย กุ้งและเบล จะออกไปเที่ยวเล่นทุกครั้ง โดยเบลจะมี มอเตอร์ไซค์เก่าๆอยู่หนึ่งคัน ซึ่งมอเตอร์ไซค์คันนี้แหละ ที่ทำให้ทั้งสามคนได้ออกไปเที่ยว เปิดหูเปิดตา อย่างเช่นเด็กหนุ่มทั่วไป

เด็กหนุ่มทั้งสาม เดินทางจากตัวเมืองตรังไปยังตำบลน้ำผุด ระหว่างทางบรรยากาศเงียบสนิท ไม่มีแม้นแต่รถขับผ่าน มีเพียงบ้านคนอยู่น้อยนิด บรรยากาศเย็นจากร่มไม้ เพราะสองข้างทางถนน เป็นสวนป่ายางไกลสุดลูกหูลูกตา เบลขี่รถเข้าไปลึกเรื่อยๆ จนตอนนี้ไม่เจอบ้านคนในบริเวณดังกล่าวเลย และถนนก็แคบขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ใกล้ถึงบ้านพ่อของเบล เพราะเบลบอกกับเพื่อนๆว่า "ขึ้นเนินนี้ไปก็ถึงบ้านพ่อแล้ว" แล้วเบลก็ชี้เข้าไปในป่า กายและกุ้งมองเข้าไปก็พบบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่บริเวณติดกับเขา บริเวณบ้านมีต้นไม้ล้อมรอบเต็มไปหมดขึ้นจนหนาทึบ กายถามเบลด้วยความรู้สึกกลัว "เบล บ้านหลังนี้ดูหน้ากลัวสุดๆเลยว่ะเพื่อน นี่ใช่บ้านพ่อเบลจริงๆหรือ"  และกุ้งก็พูดขึ้น "เรากลับกันดีกว่าไหม รู้สึกไม่ค่อยดีเลยว่ะ" ขณะกุ้งพูดขนแขนกุ้งลุกซ่าขึ้น กายและเบลมองกุ้งก็รู้สึกว่ากุ้งเขากลัวจริงๆ แต่เบลกลับบอกกลับกุ้งว่า "นี่ก็ถึงแล้ว เข้าไปสวัสดีพ่อเบลสักหน่อยแล้วกัน"

ขอบคุณรูปภาพจาก : Pixabay forest

ทั้งสามคนถึงบ้านพ่อเบลในเวลา 17.10 น. เมื่อไปถึง กาย กุ้งและเบล ก็ตกใจกับสภาพร่างกายของพ่อเบล ร่างกายของพ่อเบลซูบผอม ไม่มีเรี่ยวแรง หน้าซีด ผิวขาวเผือด ในตาไม่มีแววตา สงบนิ่ง ไม่พูดไม่จา เบลแนะนำกายกับกุ้งให้พ่อได้รู้จัก ทั้งสองต่างสวัสดีพ่อของเบล แต่เป็นเรื่องแปลกที่พ่อของเบลไม่ตอบรับและนั่งนิ่งๆตลอดเวลา เบลถามพ่อว่าเป็นอะไร เพราะครั้งก่อนที่มา พ่อไม่ได้อยู่ในสภาพแบบนี้ ทันใดนั้นเอง ป้าซึ่งเป็นเมียของพ่ออีกคนที่คอยดูแลพ่ออยู่ก็เดินเข้ามา พร้อมพูดบอกกับเบลว่า "พ่อเอ็งบางทีเหมือนคนปกติ แต่บางทีก็เป็นแบบที่เอ็งเห็นแหละเบลเอ๋ย" เบลถามป้าว่าพ่อเป็นอะไร ป้าของเบลก็บอกกับเบลว่าพ่อของเบลเป็นโรค แต่ไปหาหมอก็ไม่หาย จากนั้นป้าแกก็บอกจะไปซื้อกับข้าวมาให้กิน และบอกให้เด็กทั้งสามคนรอแกอยู่ที่บ้าน

เวลา 17.40 น.​​ เบลชวนเพื่อนๆไปดูน้ำตก กายและกุ้งตอบรับทันที ทั้งสามก็ได้ออกเดินเข้าไปในสวนป่ายาง ทั้งสามเดินลึกเข้าไป ลึกเข้าไป ก็เห็นแค่ต้นยาง พระอาทิตย์เริ่มจะลับขอบฟ้าก็ยังไม่ถึงน้ำตก ฟ้าเริ่มมืดลง มืดลง อากาศเริ่มเย็น จนทุกคนขนลุกซ่าไปทั้งตัว ทันใดนั้นเองเบลก็บอกขึ้นว่าใกล้ถึงแล้ว ทั้งสามคนก็รีบเดินไป กายเห็นกุ้งนิ่งเงียบและไม่เดินต่อ กายเลยเอามือไปจับที่แขนกุ้ง กายพบว่าแขนกุ้งเย็นเฉียบ กุ้งน่าซีด เหงื่อเย็นยะเยือกไหลออกทั่วทั้งตัว กายถามกุ้งว่าเป็นอะไร กุ้งพยักหน้าให้กายหันไปดูทางที่เบลกำลังจะพาพวกเขาเข้าไป เมื่อกายหันไปดู ก็พบเงาสีดำเป็นผู้หญิง ผมยาว สวมชุดสีดำสนิท กำลังกวักมือเรียกพวกเขาอยู่ กายรู้ทันทีว่าโดนผีหลอกเข้าแล้ว ทันใดนั้นอยู่ดีๆลมก็แรงขึ้น​ กุ้งอุทานขึ้นเสียงดัง​ "กูไม่ไหวแล้ว" และวิ่งกลับบ้านพ่อเบลทันที​ กายเมื่อเห็นกุ้งวิ่งหนีสุดชีวิต​ ก็รีบตะโกนบอกเบล​ ว่าให้รีบกลับ เมื่อเบลหันหน้ามาหากาย​ เบลเห็นกุ้งวิ่งหนีกลับบ้านและท่าทีของกายที่ดูหวาดกลัวอะไรบางอย่าง​ จากนั้นเบลก็ตะโกนบอกกายว่า​ "เออ​ เออ​ กลับก็ได้​ วันนี้มืดแล้ว​ วันหลังค่อยมาใหม่" เบลเดินหันหลังกลับมาบ้านพ่อ แบบไม่กลัวอะไรเลย​ กายคิดในใจ​ "เบลมันคงไม่เห็นผีผู้หญิงตนนั้นแน่น​ มันถึงไม่รู้สึกกลัว​ ทันใดนั้นเองผีผู้หญิงคนนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเบลอย่างรวดเร็วและกระโดดขึ้นไปนั่งยองๆเหยียบอยู่บน​ไหล่ทั้งสองข้างของเบล​ และเอามือจับหัวของเบลไว้​ เมื่อกายได้เห็นเช่นนั้นก็ช็อกสุดขีด​ สติหลุด​ รีบวิ่งหนีกลับบ้านไปอีกคน​ ตอนนี้เบลรู้สึกหนักตรงไหล่ทั้งสองข้างแต่ไม่ได้เอะใจอะไร​ ก็เดินกลับบ้านอย่างปกติ​ เมื่อเบลมาถึงบ้านก็เห็นกุ้งและกายนั่งกอดกันตัวกลม​ หลับตาสนิท​ ก้มหน้า​ ไม่หันมามองหน้าของเบล​ ทั้งๆที่เบลก็เรียกไปตั้งหลายครั้ง​ อยู่ดีๆพ่อเบลก็เดินออกจากบ้าน​มา​ ด้วยท่าทีโกรธ​ และตะโกนขึ้น​ "มึงลงมาจากตัวลูกกู​ กูปล่อยมึงไปแล้ว​ มึงก็ไปให้พ้นๆสิโว้ย"  ผีสาวคนนั้นตอบกลับ​ "กูไม่ไป​ กูจะไปอยู่กับลูกของมึง"  พ่อเบลตอบกลับผีสาวโดยทันที​ "มึงไม่ไปใช่ไหม​ มึงเจอกู"  พ่อเบลเข้าไปหยิบมีดหมอลงอาคมออกมา​ ตัวด้ามมีดและใบมีดลงอักขระเลขยันต์​ ดูเข้มขลัง​ จากนั้นก็ฟันไปยังผีสาวตนนั้น​ ผีสาวตนนั้นร้องโอดครวญ​ แล้วก็หายไป​ เบลรู้สึกงงกับเหตุการณ์​ที่เกิดขึ้น​ ซึ่งเบลเป็นคนเดียวที่มองไม่เห็นผีสาว

ขอบคุณรูปภาพจาก : Pixabay forest1

ขณะนั้นเองป้าก็กลับมาพอดี​ และเห็นเหตุการณ์​ทั้งหมด​ ก็เข้ามาปลอบขวัญ​กายและกุ้ง​ และเล่าเรื่องราวของผีสาวตนนั้นให้ทั้งสามคนฟัง​ "ผีสาวตนนั้นคือผีที่พ่อของเอ็งเลี้ยงไว้​ ถูกส่งต่อกันมารุ่นสู่รุ่น​ พ่อเอ็งบอกป้าว่า​ เมื่อฉันแก่ไป​ ฉันจะเป็นคนที่ไม่พูดไม่จา ร่างกายจะผอมแห้ง​ และเป็นคนเหมือนไม่มีวิญญาณ"​ ป้าก็พูดอีกว่า​" ปู่และทวดของเบลก็มีอาการแบบนี้เหมือนกัน​เมื่อยามแก่ตัวลง​ วิธีเดียวที่จะทำให้พ่อเบลหายก็คือ ส่งผีสาวตนนี้ให้เบลต่อ แต่พ่อเบลไม่อยากให้ลูกของตนต้องมารับสิ่งนี้ต่อ​ จึงได้สะกดผีสาวและเอาไปทิ้งในป่า​ แต่ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผีสาวตนนี้หลุดมาได้ยังไง​ โชคดีนะที่เมื่อกี้พ่อเบลคืนสติมาได้​ และช่วยพวกเธอทั้งสามคนไว้" เมื่อฟังเรื่องที่ป้าบอกให้ฟังเสร็จ เบลก็เข้าไปกอดพ่อ ตอนนี้อาการป่วยของพ่อกลับมาเป็นเหมือนเดิม มันทำให้เบลร้องไห้ และกอดพ่อแน่นขึ้น สุดท้ายที่พ่อของเบลเป็นแบบนี้เพราะไม่อยากให้เบลรับสืบทอดผีที่ตนเลี้ยง ทำให้ของเข้าตัว

จากนั้นทั้งสามคนก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านของแต่ละคน หลังจากนั้นกายและกุ้งก็ไม่กล้ามาบ้านพ่อเบลอีกเลย ส่วนเบลจะแวะมาหาพ่อในช่วงเย็นวันอาทิตย์และจะกลับก่อนฟ้ามืดเสมอ

ขอบคุณรูปภาพจาก : Pixabay ghost