ผีเข้าหรือแค่ความเชื่อ

“กูจะกินไก่ ไก่ตัวเป็น ๆ พวกมึงเอามาให้กูเดี๋ยวนี้” น้าพรตะโกนลั่นในขณะที่คนสี่ห้าคนพยายามมัดตัวแกอยู่ไม่ให้ดิ้น มันน่าแปลกเสียจริง ๆ ที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างแกกลับมีแรงเยอะราวกับผู้ชาย

“ออกไปเถอะ ผีก็ส่วนผี คนก็ส่วนคน มึงจะมายุ่งกับอีพร มันทำไม” ป้าอามีนะห์ซึ่งเป็นแม่ของน้าพร และเป็นคนหนึ่งที่ช่วยจับน้าพรอยู่ขณะนั้น พูดด้วยเสียงอ้อนวอนพลางกับร้องห่มร้องไห้

“ไม่ กูจะเอาร่างอีนี่ ถ้าไม่ให้ กูก็จะเอามันไปอยู่ด้วย” เสียงพูดของน้าพรเข็งกร้าว ยิ่งฟังก็ยิ่งเหมือนเสียงของผู้ชายเข้าไปอีก

ผมที่ยืนอยู่นอกบ้านมองผ่านหน้าต่างเข้าไปด้านใน พลางยังเกาะขาแม่ที่มาพร้อมกันไม่ยอมปล่อยด้วยความกลัว เพิ่งเคยเห็นเพิ่งเคยเจอก็วันนี้เองที่เขาว่าผีเข้ามันเป็นยังไง บ้านของผมอยู่ถัดจากบ้านน้าพรไปแค่ไม่กี่หลัง แม่บอกว่าน้าพรกับเราเองก็เป็นญาติห่าง ๆ กันด้วย (แต่ผมนับไม่ถูกหรอกว่าเป็นญาติกันยังไง)

หลังจากนั้นถ้าผมจำไม่ผิด อาการผีเข้าของน้าพรก็เป็น ๆ หาย ๆ อยู่เป็นเดือนน่าจะได้ แล้วก็ค่อย ๆ ดีขึ้นเป็นระยะ จากวันนั้นถึงตอนนี้มันก็ผ่ามาตั้งสิบกว่าปีแล้ว แต่ผมก็ไม่อาจลบภาพในวัยเด็กกับเหตุการณ์พวกนั้นออกไปจากความทรงจำได้เลย

กลัวก็กลัวนั่นแหละ แต่ก็นึกสงสัยอยู่ลึก ๆ เหมือนกัน ว่าน้าพรแกแกล้งหรือเปล่า

*ขอขอบคุณภาพประกอบทุกภาพจาก https://pixabay.com/